Lang leve gekke lieve vaders
Renée d’r man is prettig gestoord. Dat vindt ze voor haar kinderen een groot geschenk.
LEES OOK: Dit is waarom jonge vaders onweerstaanbaar zijn!
Mijn man is een beetje raar. Een beetje vreemd, gestoord en soms denk ik: hij is echt hartstikke gek. Als ik met hem in de stad loop en zeg dat je zijn bilspleet ziet, dus suggereer dat hij zijn broek even moet ophijsen, trekt hij ‘m juist naar beneden en geeft mij – en de eventuele mensen om mij heen – zicht op twee witte billen. Vindt hij humor. Lekker tegendraads, ook. Daar houdt hij wel van. Toegegeven, soms vind ik het minstens zo grappig als hij. Andere keren krijg ik er een kop van als een tomaat. Wat hij natuurlijk nog veel grappiger vindt. Soms ook rol ik met mijn ogen en denk: waar heb ik zo’n gek aan verdiend? Ja, daar kan ik niemand anders de schuld van geven, natuurlijk.
Ik heb ‘m zelf uitgekozen. En meestal ben ik daar heel erg blij mee. Sinds wij kinderen hebben, ben ik er nog meer van overtuigd dat een gestoorde vent de perfecte vader is. Wat hebben mijn kinderen een lol met én om papa. In de auto wordt er gerockt op eighties klassiekers. Tong uitsteken en alles. Ze verzinnen samen liedjes over uitwerpselen. Hi-la-risch natuurlijk. Al zijn bestaande liedjes over poep en pies natuurlijk ook geweldig. (tip: Ome Joop, ik moet plassen van André van Duin. Groot succes bij ons thuis.) Ze doen de stemmen na van iedereen op tv, van Piet Paulusma tot Peter R. de Vries. Wanneer ze samen ‘Duckies’ lezen heeft iedereen een andere, krankzinnige stem. En natuurlijk wordt er gestoeid, geschud en gekieteld tot iemand om genade smeekt. Buurkindjes staan in de rij om mee te doen.
Ik moet soms even naar buiten, de natuur in, om al die herrie en drukte van me af te schudden. Maar meestal geniet ik ervan. Niet dat ik niet gek kan doen. Toch is dat met papa anders. Onbezorgder. Als er iets kapot gaat, dan is dat maar zo. Als er eentje een bult oploopt, dan zij dat zo. Mijn man heeft het kind in zich nog iets beter gepreserveerd dan ik, denk ik. Jaren geleden ontmoette ik via via een man die het niet durfde. Zich laten gaan. Gek doen. Zelfs een grappig kinderliedje zingen vond hij al gênant. Ja, misschien deed hij het eens in alle stilte. Maar en public? Met anderen erbij, no way! Ik vond dat zo sneu voor hem. Dat hij die gêne nog niet van zich af had geworpen en daardoor het plezier van even-lekker-los nooit zou ervaren. Vooral vond ik het jammer voor het kind. Dat was destijds nog een baby’tje. Misschien zou hij nooit weten wat hij miste, omdat hij het niet kende. Natuurlijk kun je samen knuffelen, praten, gewoon op een beschaafde wijze een boekje lezen. Maar een beetje gek is alles toch nét wat leuker. Of je nou 3 jaar, 7 jaar, of 35 bent.
LEES OOK: Marcel is echt een betrokken vader, maar sómmige dingen vertikt-ie gewoon
