Esmay zegt: Lang leve het continurooster
Het zoontje van Renée gaat sinds een week naar school. Om half 9 brengen, om 12 uur ophalen, 1 uur weer terug en dan 3 uur naar huis. Ze kan niet wachten tot het continurooster wordt ingevoerd.
Lees ook: Toen school weer begon en Vala meteen toen was aan vakantie
In ons dorp is het altijd rustig. En iets nieuws, dat gebeurt hier niet. Het lijkt hier een beetje op dat dorp waar Belle (van het Beest) in woonde. Maar dan minus het Beest en een Gaston-achtig type. Tenminste, die heb ik nog niet de hand mogen schudden. We lopen niet bepaald voor in ontwikkelingen hier, zeg maar. Dus staat om 12 uur het schoolplein vol met (vooral) moeders, die hun kroost komen halen voor een boterhammetje thuis. Zo ging het tig jaar geleden al toen ik klein was (ander dorp, overigens) en nu nog steeds. Het heeft wel iets kneuterigs, vond ik altijd wanneer ik rond die tijd voorbij het schoolplein fietst. Iets huiselijks en heerlijk veiligs. Die moeders stonden er ook gewoon iedere dag. Als je je kind in dit dorp ieder dag laat overblijven word je bestempeld als van god los.
Omdat mijn ukkie school allemaal nog best spannend vindt, komt hij tussen de middag gewoon naar huis. En dus sta ik daar inmiddels ook, tussen de andere moeders. Heen en weer racen voor een supersnelle boterham en een glas melk. Terwijl ik ook nog een baby heb die eigenlijk rond die tijd wil slapen en dus de boel bij elkaar gilt. Maar volgens de andere moeders went het wel. En past iedereen zich uiteindelijk aan dit nieuwe rooster aan. Dus ik stond van de week weer op dat schoolplein met kinderwagen op mijn zoon te wachten. Die hoeft mij nooit te zoeken, dat scheelt, die rent gewoon op het gekrijs van zijn broertje af.
Nou, wij naar huis. Hup, hup, hup. Fiets eens door. Nee, nu geen bloemen plukken. Je moet plassen? Thuis dan maar, snel snel. Nee, niet in het gras plassen en nee, ook niet tegen de boom, ook niet als hij daar extra hard van gaat groeien. Ik ramde thuis die boterham met kaas erin “Dooreten! Dooreten!” en dan hup weer terug. Wat een gedoe, zeg. Mijn kind wordt er ook behoorlijk a-relaxed van. Hem opjagen heeft altijd het tegenovergestelde effect. Dan wordt hij opeens zo traag als een slak. Hij valt ook altijd met zijn fiets, terwijl hij – als we alle tijd hebben – de 50 kilometer per uur soms aan lijkt te tikken.
Nu dacht ik dus: dit moet toch anders kunnen? Bij navraag bij de andere moeders bleek dat we volgend jaar over gaan op een continurooster. Nieuwe term voor mij, maar de dames legden me het met liefde uit. Dat betekent iedere dag van half 9 tot 2 uur naar school. Op school eten en niet meer twee keer heen en weer dus. Ik ontving dat met nogal wat enthousiasme. Vroeg me eigenlijk af waarom dat niet jaren eerder al is ingevoerd. Hallo, dit is 2017. De meeste ouders werken gewoon. Hoe kun je nou verwachten dat er iedere dag om 12 uur ‘s middags een ouder beschikbaar is om dat kind thuis te ontvangen met zelf gevouwen appelflappen, ofzo.
Kijk, ik werk vanuit huis, dat is een luxe. Ik woon ook nog eens vlak bij school. Voor andere mensen is het nog ingewikkelder. Die betalen iedere dag voor overblijven of moeten met een gastouder voor tussen de middag aan de slag. Dat is toch niet meer van deze tijd? Ik was niet de enige die er zo over dacht. Op school was blijkbaar gestemd over het voorstel om het continurooster in te voeren, zo gaat dat in een democratie. Zo’n vijf procent was tegen. Zij vonden die verandering maar eng. Wat dat betreft zijn ouders ook net mensen, hè? Tradities zijn er om te behouden, zouden ze in Groningen zeggen. Nou, ik zal de middagpauze met thuisboterham niet missen. Die mag wat mij betreft het historische museum in. Naast de stempas alleen voor mannen en dat zilveren aanrecht waar de vrouw verwacht werd te vertoeven. Lang leve het continurooster, dat het vrouwen (en mannen) weer een beetje makkelijker maakt om te werken naast hun ouderschap.
Lees ook: Deze 9 moeders kom je tegen op een eerste schooldag
