Die eerste drie maanden, kunnen we die niet overslaan?
Zwanger zijn is een bijzondere en spannende tijd. Veel vrouwen genieten er erg van. Maar die eerste drie maanden zouden veel aanstaande moeders het liefst overslaan.
Daar sta je dan, met dat ondergepieste staafje in je hand. Te staren naar die twee streepjes, die smiley, of dat plusje. Misschien ben je alleen, misschien ben je samen met je partner. Hoe het ook zij: je bent zwanger. Het bewijs heb je in je handen. En dan…? Tja, dan niks. Je leven is zojuist 180 graden gedraaid en tegelijkertijd gaat het gewoon verder, alsof er niks gebeurd is. Buiten zie je mensen over straat lopen, de klok tikt de minuten verder en de kat graaft uitgebreid in de kattenbak. “HALLO?!” wil je schreeuwen, “Heeft iemand wel door wat er hier zojuist gebeurd is?!” Maar nee, dat heeft dus niemand door. Eigenlijk heb je het zelf ook niet door, want je voelt je precies hetzelfde als vijf minuten geleden. Oke, je hart klopt als een bezetene en je hebt zweethanden, maar verder voel je je gewoon zoals altijd. Vertwijfeld kijk je nog eens naar de test. Het staat er echt. Je bent zwanger. En nu moet je weer over tot de orde van de dag? Wat een deceptie.
LEES OOK: Je baby gaat niet dood als je een stroopwafel eet (dus moeder, laat je niet gek maken).
De dagen kruipen voorbij
Die eerste drie maanden, super-irritant vond ik ze. Vooral tijdens mijn eerste zwangerschap vond ik het allemaal maar een flinke teleurstelling. Dan ben je eindelijk zwanger, maar merk je er eigenlijk niks van en gebeurt er na die test ook een hele tijd helemaal niks. Je mag op z’n vroegst pas in je achtste week naar de verloskundige (en dat zijn dan lange weken wachten), je kunt het nog aan niemand vertellen (nou ja, dat kan natuurlijk prima, maar meestal doe je dat niet), je voelt helemaal niks (OMG, gaat het wel goed?!), of je voelt je juist enorm kut (OMG, gaat het wel goed?!) en meestal zie je ook nog eens niks aan je lijf. Het duurt maar en het duurt maar, de dagen kruipen voorbij tot die twaalf weken eindelijk voorbij zijn. En dan heb je er al eenderde van je zwangerschap op zitten, waar je niks aan gehad hebt. Ik vond het maar oneerlijk.
Nooit meer geluidloos kotsen
Zou het niet heerlijk zijn als je gewoon door die eerste drie maanden heen kunt slapen? Dat je, nadat je positief hebt getest, in bed mag gaan liggen en mag slapen tot het tweede trimester ingaat? Dat is niet eens overbodige luxe trouwens, want de meeste vrouwen zijn die eerste weken zo verschrikkelijk moe dat ze sowieso al niet vooruit te branden zijn. En dat is extra vervelend als je dan gewoon moet werken en niet eens een plausibele verklaring kan geven als je baas erachter komt dat je de halve dag op je bureau ligt te slapen. Kunnen we geen twee verlofmomenten instellen: aan het begin en aan het eind van de zwangerschap? Ik vind het eigenlijk nodig. En dan zijn we daarmee ook gelijk af van de ‘regel’ dat je pas na twaalf weken mag vertellen dat je zwanger bent, want eigenlijk is dat sowieso gewoon heel stom. We willen het tenslotte allemaal het liefst van de daken schreeuwen en bovendien hoef je dan ook niet meer geluidloos te kotsen in het kantoortoilet. Dat is zo’n gedoe.
Een zwangerschap van 6 maanden
Of als de medische wetenschap nou een beetje opschiet, misschien dat we dan binnenkort zover zijn dat een foetus zich de eerste drie maanden buiten de baarmoeder kan ontwikkelen en dat we hem dan daarna weer bij de moeder inbrengen. Zonder pijnlijke behandelingen om eitjes te oogsten natuurlijk en met gegarandeerd succes bij terugplaatsing. Dat zou toch ideaal zijn? Bovendien ook goed voor de economie, want dat scheelt een hoop vrouwen die zich tijdens het eerste trimester ziek moeten melden op hun werk, omdat ze zich beroerd voelen. Een zwangerschap van maar zes maanden, ik zou ervoor tekenen. Wat zou dat menig een vrouw een hoop ellende besparen.
Maar goed, voorlopig vrees ik dat er weinig aan te doen valt en dat we die eerste twaalf weken nou eenmaal door moeten. Tegen alle zwangere vrouwen in hun eerste trimester zeg ik daarom dus: succes, hou vol, er is licht aan het eind van de tunnel. Binnenkort mag je iedereen om z’n oren slaan met je mooie echo en je beginnende babybuik. Het duurt even, maar dan heb je ook wat, zeg maar. Want het is waar: je krijgt er echt heel veel voor terug.
LEES OOK: Als je onverwacht zwanger raakt (en je je dus dood schrikt).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
