Komt een vrouw bij de dokter – en drie dagen later was ze dood
Onderzoek wijst uit dat vrouwen bij de dokter veel minder serieus genomen worden dan mannen. Daardoor worden ze vaak niet adequaat of veel te laat behandeld, met alle gevolgen van dien. En dat geldt niet alleen voor volwassen vrouwen, maar zelfs voor babymeisjes.
Nooit meer iets missen?
Schrijf je dan hier in voor onze wekelijkse nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
Onlangs vroeg hoogleraar cardiologie Angela Maas aandacht voor het feit dat veel vrouwen met een hartaandoening worden onderbehandeld. Dagelijks overlijden er maar liefst 57 vrouwen aan hart,- en vaatziekten, terwijl velen van hen helemaal niet dood hadden hoeven gaan als er maar naar hen geluisterd was toen ze met klachten bij de dokter kwamen. Maar vrouwen zijn blijkbaar nog steeds tweederangs mensen. Aanstellerige zeurpieten die voor iedere scheet naar de dokter gaan. Zelfs als ze van voren nog niet eens weten dat ze van achteren leven en dus bijvoorbeeld alleen nog maar heel hard kunnen huilen om aan te geven dat er iets heel erg mis is. Want zelfs babymeisjes worden stelselmatig weggezet als chronische hysterica’s. Terwijl voor baby’s met een piemeltje bij het minste of geringste een heel blik specialisten open wordt getrokken. Als moeder van twee zieke meisjes weet ik dat helaas uit eigen ervaring.
Lees ook: Nee, ik wil geen vrouwenchips. Ik wil gelijke rechten!
Toen mijn oudste dochter vier maanden oud was en in het ziekenhuis terecht kwam omdat ze niet meer dronk, uitgedroogd raakte, niet meer groeide en hele dagen schreeuwde van de pijn in haar buik, kregen wij te horen dat ze ons manipuleerde. Dat het een manier van aandacht vragen was. Wij moesten daar als ouders vooral niet intrappen en geen aandacht schenken aan haar nukken. Uiteindelijk zou ze vanzelf wel weer gaan eten, als wij haar theatermakerij maar gewoon zouden negeren. Ik wil nogmaals benadrukken dat het hier ging om een baby van vier maanden oud. Die van concepten als manipulatie natuurlijk nog helemaal geen weet had en alleen maar reageerde op de signalen die haar lichaam haar gaf. Maar ja, het was een vrouw, hè. Een heel kleintje weliswaar, maar toch. De vrouw is tenslotte per definitie dramaqueen en meestermanipulator pur sang, dus dat mijn dochtertje weleens gewoon echt ziek zou kunnen zijn, dat kwam bij niemand op.
Uiteindelijk heeft het jaren, verscheidene ziekenhuizen en heel veel artsen gekost voor de medici eindelijk moesten toegeven dat mijn kind inderdaad geen hypochondrische, manipulatieve aansteller was, maar gewoon een behoorlijk ziek kind. Voor ieder onderzoek hebben we moeten vechten en meerdere keren kregen we pedagogisch medewerkers en psychologen in onze maag gesplitst, omdat wat onze dochter had volgens de artsen hoogstwaarschijnlijk ‘psychisch’ was. Dat is namelijk het credo van veel medici als het gaat om vrouwen: het zal wel tussen hun oren zitten. Waar mannen voor ieder kwaaltje meteen bediend worden van allerhande onderzoeken en potente pijnbestrijding, moeten vrouwen het doen met een verwijzing naar de psycholoog en misschien, als de dokter een empathische bui heeft, een stoffig doosje aspirientjes achter uit z’n medicijnkastje. Want, nou mevrouwtje, het zal allemaal wel wat meevallen. U bent waarschijnlijk gewoon een beetje gestresst, is het niet? Doet u maar even rustig aan en dan gaat het vanzelf weer over. Maar ja, dan valt mevrouwtje drie dagen later opeens dood neer. En wat blijkt dan uit de autopsie? Dood door stress? Ammehoela.
Door onze jaren in het ziekenhuis leerden we verscheidene andere ouders met zieke dochters kennen. En vrijwel allemaal hadden ze een soortgelijk verhaal als dat van ons. Een verhaal van moeten vechten tegen de bierkaai. Van niet gehoord en niet geloofd worden. Van wanhopige bezorgdheid over hun zieke meisjes voor wie ze de hulp die ze zo nodig hadden, waar ze bovendien gewoon recht op hadden, steeds maar niet kregen. Alleen maar omdat hun meisjes, meisjes waren. En meisjes, die zijn kennelijk niet belangrijk. Die laten we gewoon kreperen.
In Nieuwsuur zei cardioloog Hans Bosker van de Nederlandse Vereniging voor Cardiologie laatst dat hij de aandacht die er de laatste tijd is voor het vrouwenhart wel ietwat overdreven vindt. Want, aldus Bosker, “Er zit soms een vleugje feminisme bij.” Kortom: stelletje viswijven, hou op met zoveel heisa maken. Neem nog een valiumpje en houd verder gewoon je mond. Het is tekenend voor zijn beroepsgroep. Want het hart is dus slechts een onderdeel van het vrouwenlijf waar men, nou ja, geen hart voor heeft. Daarom vrouwen, laat je niet zomaar wegsturen bij de dokter. Moeders, vecht voor jullie dochters als je het gevoel hebt dat er iets met ze is. Je bent niet gek, je hebt geen stress, je stelt je niet aan. Als je ziek bent, ben je ziek. Neem het maar van mij, een chronisch zieke moeder met twee chronisch zieke dochters, aan: je gezondheid is misschien wel het belangrijkste dat je hebt. Laat niemand je die afpakken. Want dat is niet alleen moreel verkeerd, het is ook nog eens gevaarlijk voor de gezondheid van de maatschappij in het algemeen. Want een gezonde maatschappij, is een gelijkwaardige maatschappij. Waarin we hart hebben voor iedereen.
Lees ook: Waarom ik per ongeluk toch ging geloven in alternatieve geneeswijzen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
