Kom maar op met die mom power!

nachtrust

20.03.2017 18:30

Lekker tegen iemand aan zeiken over het moederschap, niets heerlijkers dan dat. Máár een schop onder je kont is soms ook verhelderend, merkte Franke. Niet zo mutsen, en ervoor gaan: van die boodschap werd ze hartstikke vrolijk.

Lees ook: Het ouderschap door de ogen van ouders die nooit ouders wilden worden.

Goed. Hoe dit verhaal begint. Afgelopen weekend las ik een boek. Dat doe ik wel vaker (met een peuter en kleuter in huis, knap hè van mij?!). En ik wil het even met jullie hebben over dit boek. Omdat ik het namelijk in een paar uur uit had en het anders is dan de heersende moederboekentrend, boeken in de strekking: ‘wow, ik werd moeder, en WTF?! overkwam me?’ Nee, dit boek is anders en daar moest ik even aan wennen. Want ik hou zo van die WTF-boeken, daardoor voel ik me als moedermensch begrepen. Vaak zijn ze verdomde herkenbaar en daardoor grappig en ik houd van lachen. Om dit boek moest ik niet schuddebuiken en sommige meningen erin vond ik wel heul streng. Maar ik voelde me ook heel erg gesteund in het moederschap. En ik stak er nog wat van op ook.

De belangrijkste les die ik leerde in de paar uur dat ik met dit boek in mijn handen zat geklemd: Ga uit van je eigen kracht. Samengevat in de volgende zin in in het hoofdstukje over prestatiedruk onder moeders: ‘Als jij je door een schaal indrukwekkende cupcakes of een in elkaar geknutselde banaan met dropjes als ogen en een spekje in z’n kont onder druk laat zetten, ligt dat echt alleen aan jou […] Sowieso moet je stoppen met kijken naar hoe andere moeders het doen, behalve als ze je op een positieve manier inspireren.’ Nou. Da’s nogal klare taal. En zo hebben de schrijfster nog meer in petto. Over borstvoeding, het dragen van hakken, het hebben van seks: allesbehalve met de fluwelen handschoen. Dingen waar de schrijfsters en ik het nooit over eens gaan worden. Maar weet je? Dat dat niets uit hoeft te maken, hoe zij erover denken, of hoe ik erover denk, dat vond ik een haleluja-inzicht.

Want veel vrouwen worden toch onnodig onzeker als ze het anders willen doen dan de regeltjes dicteren. Ik heb daar in ieder geval wel last van. Er wordt ons zo veel en vaak verteld hoe het moet, door de overheid, het consultatiebureau, andere moeders, felle feministen, dat of je nu wel of niet wil borstvoeden, wel of niet een half glaasje champagne drinkt tijdens de zwangerschap, wel of niet je kind in bed neemt, wel of niet een topcarrière hebt, je al-tijd commentaar kunt verwachten. En helaas is dat vaak van andere moeders. Niet van mannen of onze oude oma’s. Dus trekken we het ons nog aan ook, wat andere moeders ervan vinden. Maar weet je. Mama is ook maar een mens. En je bent niet perfect, en je kunt niet allés goed doen en zoals anderen het willen. In dit boek wordt heel nuchter naar het moderne moederschap gekeken en 199 pagina’s lang miste ik die veroordeling. En dat vond ik heel verfrissend. Sterker nog: ik werd hartstikke vrolijk van de girl power in dit boek. Pardon, mom power natuurlijk. Want deze dames trekken zich juist weinig aan van wat anderen ervan vinden, en varen hun eigen koers. Inspirerend en stoer. En daar kunnen we allemaal wel wat extra van gebruiken af en toe, een beetje stoer.

Dus lieve medemoeders, laten we niet zo onzeker zijn. Laten we uitgaan van onze eigen kracht. Laten we elkaar respecteren om wat we doen. Als wij sterker geloven in onze eigen keuzes, dan komen we met zijn allen weer een stapje verder in het moderne moederschap. Schijt aan wat anderen van ons denken, gewoon ons ding doen. Wil jij twee jaar borstvoeden? Gewoon doen. Fulltime werken als CEO van Shell? Ga ervoor! Schouders eronder met die mom power! POW! PENG! BAM!

(… Al blijven we hier onder elkaar natuurlijk lekker zeiken af en toe, juist omdat we niet perfect zijn en we ook nog hartelijk om elkaar willen lachen of huilen en ons hart luchten. Toch? Precies, dat dacht ik ook!)