Kolossaal tussen de killerbodies
Mirjam kwam ruim twintig kilo aan tijdens haar zwangerschap en worstelt sindsdien met overgewicht. Ze voelt zich dan ook niet thuis in een samenleving waar een killerbody de maatstaf is. Mag ik even ontzwangeren alsjeblieft?
‘Mirjam wat is er met jou gebeurd? Je was altijd zo mooi!’ In de serie klote opmerkingen die ik de laatste tijd weer naar mijn hoofd geslingerd kreeg, was dit wel de aller aller ergste. Ik was zes maanden daarvoor bevallen van Jesse en besloot weer eens naar een feestje te gaan toen ik meteen tegen een dronken kennis aanliep die sneller sprak dan dat ze dacht. Zwaar geshockeerd moest ik de neiging onderdrukken meteen huiswaarts te gaan, waarop ik het maar op een zuipen zette en mezelf voorhield dat de dame in kwestie obsessief met haar gewicht bezig was met haar granen, bessen en elke dag hardlopen.
Lees ook: Mooi: deze fotoserie laat zien hoe moeders er écht uitzien na hun bevalling
Dat laatste is dus niets voor mij. Ik weet dat ik te zwaar ben en met een streng dieet en sporten het verschil kan maken, maar ik heb er de tijd en energie niet voor. Tijdens die lange dagen van zorgen, regelen en weinig slapen zijn de maaltijden, waar ik echt werk van maak, een waar hoogtepunt op mijn dag. Bovendien drinkt Jesse nog bij mij en heb ik werkelijk honger als een paard. Ja, ja er zijn vrouwen die ‘opgegeten’ worden door hun baby als ze borstvoeding geven en nog slanker zijn voor ze überhaupt aan kinderen begonnen, maar die vlieger gaat voor mij helaas niet op.
Toch snappen de meeste mensen hier bar weinig van. Dun is immers de mode en als je dik bent is het je eigen schuld. ‘Je moet gewoon alleen maar groente en fruit eten’, zei iemand laatst. ‘Of brood en pasta laten staan en aan de quinoa gaan.’ Sorry? Als ik ’s ochtends wakker wordt en die heerlijke boterhammen voor mijn oudste sta te smeren word ik instant gelukkig van de geur, substantie en de smaak en heb ik hupsakee! zo drie bammen naar binnen. Pure vreugde. En dat zit m voor mij niet in een groenteshake met spinazie. Echt niet. En waarom zou ik ook? Zo dat ik meteen weer in maatje veertig pas? (Ja maatje veertig, dames, dat is namelijk een keurige maat als je de veertig bent gepasseerd.) Waarom mag ik daar niet wat langer over doen? Het was toch negen maanden op, negen maanden af? Mag ik gewoon nog even een heerlijk rond moedertje zijn zonder mezelf gelijk weer in die skinny jeans te hoeven persen?
Getuige alle kritiek blijkbaar niet. Nog zo’n domme comment laatst op straat, aan de wandel met Jesse: “Hé wat een lief baby’tje zeg, maarre ben je nou weer zwanger? Vol ongeloof staar ik mijn oud collega, die zelf geen kinderen heeft en onderweg is naar de sportschool, aan. Deze keer weet ik mijn mannetje te staan en leg haar uit dat mijn omvang een het resultaat is van wat daar in de wagen ligt te lachen en dat gewicht er niet toe doet als je eenmaal een prachtig, gezond kindje hebt gebaard. Dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan een strak lijf.
Mooi gesproken, maar diep van binnen doet het toch pijn. Want nee, ik vind het ook niet leuk als ik die mollige vrouw in de spiegel zie met nog best een behoorlijke buik. Of als ik in een standaard kledingzaak nooit maat vier en veertig kan vinden, of dat mijn benen ineens die van de buurman raken in de tram en als ik merk dat ik wéér mijn buik probeer in te houden als ik langs dat terras wandel. Om nog maar te zwijgen van foto’s waarop je jezelf niet herkent en al die vrouwen (!) die in het voorbijgaan altijd direct naar je buik lijken te staren op straat. Dat is nieuw voor me en soms echt om te janken. Ook hoor ik mezelf vaak net te snel zeggen dat ik onlangs bevallen ben, als ik, zonder Jesse, vage bekenden tref op straat om zo nare opmerkingen over mijn transformatie vast voor te zijn. Te triest voor woorden eigenlijk.
En het is dus niet zo dat ik hele zakken chips of plakken chocola naar binnen werk als de kinderen op bed liggen. Ik probeer gezonde keuzes te maken, maar eet waar ik zin in heb en geniet hier echt met volle teugen van, wetende dat mijn kilo’s over een tijdje heus wel zullen slinken. Een beetje vanzelf en een beetje door wat moeite, omdat ik er dán wel zin in heb dit aan te pakken. En daarmee lijk ik echt nog maar één van de weinigen in een wereld waar boeken over killerbody’s, raw food en broodbuiken de bestsellerlijsten sieren en iedereen obsessief bezig lijkt te zijn met zijn gewicht. Laatst was ik op een dinertje waar, na afloop alles verorberd was, maar de een enorme bak brood gewoon nog op tafel stond. Hoe ongezellig is dat? Zullen we alsjeblieft weer normaal doen met zijn allen? ‘Maak je niet dik, Mirjam’, zei gelukkig een vriendin van me onlangs. ‘Zie het gewoon zo: er is méér van jou op de wereld, hoe fijn is dat?’ Kijk, dat noem ik nog eens een opsteker.
Lees ook: 10 manieren om te reageren op schaamteloze opmerkingen over je lichaam
