Juf, hou eens op met stalken! Ik moet gewoon werken!
Voorleesmoeders, luizenvaders, schoolpleinouders, heb je eenmaal een kind op de basisschool, dan wordt er constant een beroep op je gedaan. Vala is er een beetje klaar mee. Alsof ze daar tijd voor heeft!
Mijn dochter is onlangs begonnen op school. En sindsdien krijg ik aan de lopende band mailtjes van de juf. Mailtjes met verzoeken. Omdat er hulp nodig is. Er moeten klassenmoeders komen. Luizenvaders. Knutselouders, poetsouders, overblijfouders, ouderraadouders, schoolreisjesouders en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik krijg vrijwel iedere dag zeker twee mails met participatieverzoeken. Want dat is een ding tegenwoordig, de ouderparticipatie. Wil je je kind van onderwijs voorzien, dan wordt er van je verwacht dat je regelmatig je opwachting maakt op school en dus niet alleen om je kind te brengen en te halen. En als je dan niet gelijk in het gelid springt word je berispend op het juffenmatje geroepen. Merkte ik onlangs toen ik mij dus niet had opgegeven als klassenmoeder.
Lees ook: Kom niet aan mijn keuzevrijheid, want ik heb er recht op (en jij ook!).
Teleurgesteld was de juf, zo schreef ze, dat niet alle ouders en masse direct bevestigend hadden geantwoord op haar verzoek ons op te werpen als klassen,- en luizenouders. Want er stond toch in haar mail dat er binnen 24 uur gereageerd moest worden en sowieso was het wat haar betreft schandalig dat er zo weinig ouders bereid waren om de handen uit de mouwen te steken. Foei ouders, in de hoek! Ik kon haar lineaal al bijna op mijn vingers voelen klappen. Het is dat mijn dochter nog acht jaar te gaan heeft op die school, anders was er van mijn hand een gepeperde reply richting de juf gegaan. Met de schooldirectie in cc. Maar het is ook weer zowat om je dochter al in groep 1 de status van persona non grata te bezorgen.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben de beroerdste niet, ik wil best helpen. Sterker nog, ik heb een tijd lang in de medezeggenschapsraad van mijn zoons school gezeten, heb me onlangs opgegeven voor alledrie de poetsdagen in de klas van mijn dochter en ik wil met alle liefde een keer een ochtendje komen voorlezen bij de kleuters. Maar that’s just about all I can do. Ik heb namelijk een fulltime baan, ik moet gewoon werken om ervoor te zorgen dat er iedere dag weer brood op de spreekwoordelijke plank ligt. Dus ik kan niet iedere maand een paar dagen vrij nemen om kabouters te vouwen in de klas. Of dertig kleuters naar het speelbos te chaufferen. Sorry, maar I have a life. En een groot deel van dat leven bestaat uit het voorzien in mijn levensonderhoud en dus uit werk, waar ik een baas heb zitten die mij betaalt om dus, nou ja, te wérken. En als ik mijn dagen had wíllen vullen met mandarijntjes pellen en staartdelingen uitleggen dan was ik dus wel juf geworden zodat ik mijn dagen op school had kunnen slijten. Maar ik heb niet voor niets op de school voor de journalistiek gezeten en dus niet op de Pabo.
Echt, ik snáp dat docenten het druk hebben. Dat er teveel werk is, te weinig mensen en vooral ook te weinig geld. En dat vind ik oprecht heel vervelend voor de juffen en de meesters van deze wereld. Maar wat ik niet kan waarderen is dat ik vervolgens op mijn vingers getikt wordt omdat ik weiger de verantwoordelijkheid van de school op me te nemen. Ja, de verantwoordelijkheid van de school zeg ik, want dat is het namelijk. Een school is ook gewoon een bedrijf en een bedrijf moet zorg dragen voor z’n eigen logistiek. Als dat vervolgens niet gaat, omdat het bedrijf van hogerhand onrecht wordt aangedaan (in deze: te weinig geld voor onderwijs en alles wat daarbij komt kijken), dan moet je aankloppen bij degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn, in dit geval dus de Rijksoverheid. Dat dat niet makkelijk is, dat zal ik meteen toegeven. En dat er van overheidswege geld wordt besteed aan onnodige zaken waar dat veel beter naar de educatie van onze kinderen zou kunnen gaan, dat onderschrijf ik zonder meer. Wat mij betreft hadden we die Joint Strike Fighter helemaal niet hoeven kopen en hadden we al die euro’s veel beter op de drempels van de scholen kunnen leggen. Want als we namelijk al onze kindertjes gedegen opleiden dan komen we misschien nog eens tot een wereld waarin er geen militaire voertuigen meer nodig zijn. En ik ben dan ook zeer bereid daarvoor op het Malieveld te gaan staan met alle juffen en meesters. Maar het kan niet zo zijn dat ik als ouder op mijn flikker krijg omdat ik geen tijd heb om iedere week luizen uit te kammen in de kleuterbouw. Want het spijt me wel, maar dat is dus gewoon echt niet mijn pakkie an.
Zo langzamerhand heb ik het een beetje geschoten met die zogenaamde participatiemaatschappij. Want het klinkt allemaal prachtig hoor, die burgerverantwoordelijkheid, maar inmiddels kunnen we zo ongeveer overal zelf voor opdraaien, ook als iets onze taak helemaal niet is. Of gewoonweg niet kan zijn, omdat er ook nog allerlei andere dingen van ons verwacht worden. Alle ouders moeten werken om de economie draaiende te houden, maar alle ouders moeten tegelijkertijd óók gewoon even paashazen plakken en melkpakjes uitdelen op de scholen. Mag ik even weten hóe dan? Want ik ben tot veel in staat, maar vooralsnog kan ik niet op twee plaatsen tegelijk zijn. En ik heb helaas ook nog steeds niet geleerd om van de lucht te leven, want als ik dat zou kunnen dan had ik mijn hand niet omgedraaid voor die fucking voorleesochtenden. Maar ik ben gewoon maar moeder en geen superheld. Dus lieve juf, hou eens op met mij te stalken en richt je woede op Mark Rutte en de zijnen. Dan ga ik met je mee naar Den Haag en zorg ik ook nog voor de koffie. Hoef jij die niet te zetten. Dat is nog eens samenwerken.
Lees ook: Je kind dit jaar voor het eerst naar school? Doe deze 10 dingen dan vooral niet!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
