Brief aan mijn zoon die opeens geen kleuter meer is: zullen we nog één keertje knuffelen alsjeblieft?

Ineens was het gebeurd. Mirjam’s zoontje van zes is zomaar kleuter af. Voor haar gevoel kwam dit toch een beetje als een dief in de nacht en daarom schrijft ze Boris een brief.

Lieve Boris,

Ik zie je nog zitten op de schommel met je pijpenkrullen en bolle wangen. Gierend van de lach. Om op te vreten was je en een enorme grapjas idem dito. Dat laatste ben je nog, maar het is, hoe zal ik het zeggen, allemaal een beetje anders ineens en dat is vrij vlot gegaan. Zo vlot dat ik het allemaal niet meer bijbenen kan en niet zeker weet of ik het wel zo leuk vind ook. Want opeens besef ik donders goed dat je nooit maar dan ook nooit meer dat lieve kleine mannetje zult zijn en dat vind ik best een hard gelag.

Lees ook: Zo voelt dat dus als je je kwetsbare kleuter naar school brengt.

En als ik zeg anders, dan bedoel ik dus dat je ineens heel veel op je kamer zit. Met de deur dicht. En dat je dan Justin Bieber draait. Best hard. Op die oude draagbare cd speler van pappa en mamma. Gelukkig vind je dat onwijs cool en weet je niet dat het nog veel cooler kan. En dan moeten we kloppen voor we naar binnen mogen en vooral geen lieverd meer zeggen, op het schoolplein al helemaal niet. Ook komt er steeds een meisje met een paardenstaart spelen en dan liggen jullie uren achter elkaar op bed muziek te luisteren. Dat laatste is wel fijn want waar vroeger het hele huis bezaaid lag met LEGO, Playmobil en weet ik al wat niet meer, ben ik nu gevrijwaard van deze chaos.. al voelt het wel een beetje onbestemd. Dan is het wel heul stil in huis en weet ik niet of ik moet gaan kijken of zo. Haar vader vertrouwde me laatst ook toe dat jullie gekust zouden hebben en hoewel ik dat heel schattig vind en ook heus wel weet dat het niet met de tong gaat en zo vraag ik me wel af wáár jullie dat dan doen en hoe vaak en of de juf dat ziet en …?

En dan snap ik het niet meer want dit soort dingen doe je toch pas als je een jochie van acht bent of zo? Niet van zes? Ja oké in de zomer word je zeven, maar toch. Of zijn kinderen vandaag de dag eerder rijp? Of ben jij toevallig vroeg rijp? Of moet ik niet zeiken en is dit een fase en is het juist super lief en ga je volgende week gewoon weer lekker met je LEGO spelen?

Ik denk van niet eerlijk gezegd. Want eigenlijk vind je LEGO al een tijdje niet meer zo leuk. Ja, je maakt nog wel eens een bouwwerkje, maar bij de Intertoys vraag je toch vooral om een pilotenbril die ze daar niet verkopen en zeur je me al weken de oren van mijn kop om blond haar. Om juistem, op je idool te gelijken. Want dat zag je in een videoclip op You Tube. Dat liedje wat je al weken meezingt in jouw eigen Engels en waar wij gek van worden hoewel het ook heel schattig is omdat je er ook een beetje bij kreunt en denkt dat dat normaal is omdat Hij dat ook doet. En dus rijst tegelijkertijd ook de vraag of we het internet moeten vergrendelen. Van die dingen. Dus. Ineens.

En dat weet je als moeder: dit was het dus. Klaar. Basta. Boris de kleuter? Die komt mooi niet meer terug. Die Boris die altijd wilde knuffelen en nog niet zo knokig aanvoelde ook. Die Boris die de meest prachtige woorden verzon: zoals bruggenootje voor een cashew en papierknijper voor een nietmachine. De Boris die san kalde leven zong in plaats van lang zal ze leven, de Boris die zei; de wind fietst mee hè mamma, op een winderige dag achterop de fiets. Of: sterren moeten niet op de grond vallen hè? Die moeten boven blijven. Of: je moet lief zijn voor je buik mamma, als ik weer eens klaagde over mijn vetrollen en me dan een kusje gaf. Dat. Want dat knuffelen is ineens dus ook een beetje een ding. Dat hoeft niet meer zo nodig en ervaar ik als een groot gemis. Nee in plaats daarvan zeg je: weet ik veel yo, als ik je iets vraag en wel tachtig keer per dag: mam, zeg eens auto…? Trek je onderbroek naar beneden dan maak ik een foto. Van die dingen.

Maar gelukkig moest je nog een extra jaartje kleuteren en verslind je, terwijl je nog niet lezen kan, Donald Duckies bij de vleet, plas je ’s nachts stiekem in een bekertje omdat je niet naar de wc durft te gaan en wil je soms zomaar ineens weer een knuffelbeest mee naar school. Ook zeur je nog niet om een telefoon. Krijgen we nog.

Oh God wat staat ons nog wat te wachten mensen…? Dan is dit peanuts eigenlijk en super zoet allemaal.

Liefs, Mama.

Lees ook: Dit zijn mijn 33 redenen om een derde kind te willen.