Zorgenkindjes veilen in het Passend Onderwijs (want zo passend blijkt dat niet)
In 2015 ging de wet op het Passend Onderwijs in, die ervoor moest zorgen dat er minder kinderen naar het Speciaal Onderwijs gaan. Trouw kwam afgelopen week naar buiten met cijfers van de DUO (Dienst Uitvoering Onderwijs), waaruit blijkt dat het aantal leerlingen op speciale scholen juist is toegenomen. Want: Passend Onderwijs past heel veel kinderen dus helemaal niet.
Ik wil niet arrogant klinken, maar ik moet het nu toch zeggen: zie je wel. Net zoals heel veel ouders (en leerkrachten) dat zeggen, want velen met mij wisten al vanaf het moment dat de dames en heren in het Haagse pluche het Passend Onderwijs begonnen te pitchen dat een slechter plan zo ongeveer nog nooit bedacht was. Alle zorgenkindjes moesten voortaan naar het regulier onderwijs. Want, we moesten met z’n allen maar eens wat meer ‘normaal’ gaan doen. Normaal is namelijk goed, normaal moeten we willen. En als je niet normaal bent, nou ja, dan doe je maar alsof. Dat kost namelijk een stuk minder geld. Zo werd het natuurlijk niet gebracht, maar uiteindelijk was dat wel waar het om ging. Want dat Passend Onderwijs is weinig minder dan een verkapte bezuinigingsmaatregel en helemaal niet in het leven geroepen om de kwetsbare kinderen in ons land te helpen, maar vooral voor het spekken van de staatskas. Maar, zoals ik drie jaar geleden ook al riep: penny wise, pound foolish. En dat blijkt nu ook maar weer.
Lees ook: Nee, autisme is geen verrijking! Want een beperking is niet leuk.
Vorig jaar kwamen er bijna honderd leerlingen bij op het Speciaal Onderwijs, terwijl het totale aantal leerlingen in het basisonderwijs met maar liefst 13.000 leerlingen afnam. Je zou dus zeggen dat er meer dan genoeg plek is voor alle autisten, de ADHD’ers en de anderszins gedrags,- en leergestoorde kinderen om lekker passend onderwezen te worden, maar niets blijkt minder waar. Hoe dat komt? Nou gewoon, omdat al die gedrags,- en leergestoorde kinderen dus helemaal niet normaal zíjn. En al die normale leerkrachten op al die normale scholen helemaal niet in staat zijn om dat soort kinderen les te geven. Niet omdat het slechte leerkrachten zijn, of omdat ze hun best niet doen, maar omdat kinderen die anders zijn nou eenmaal op een andere manier les moeten krijgen. Het is namelijk zo eenvoudig nog niet om een autist zoals mijn zoon te onderwijzen. Of om een stuiterende ADHD’er zover te krijgen dat-ie rustig een dicteetje maakt zonder dat z’n schriftje en al z’n pennen erbij door de klas vliegen. Om maar met juf Ank te spreken: “Ik heb namelijk drie kinderen met ADHD in de klas, twee kinderen met ADD, een kindje met PDD-NOS, eentje met dyslexie en zelf heb ik dyscalculie, dus reken jij maar uit hoeveel problemen ik dit jaar op mijn bordje krijg.” Kortom: ga d’r maar aan staan, beste leden van de Staten-Generaal. Vinden jullie het gek dat die leraren bij bosjes omvallen? Ik niet.
Volgens het Landelijk Expertisecentrum Speciaal Onderwijs is het Passend Onderwijs voornamelijk een politieke en bestuurlijke maatregel en heeft het eigenlijk weinig te maken met de zorgenkinderen zelf. En dat is helaas de pijnlijke waarheid. Want sinds het Passend Onderwijs is in gegaan, wordt er schaamteloos geschoven met de zorgenkindjes in ons land. Als pionnetjes worden ze in het mijnenveld van het onderwijs geplaatst en iedereen loopt er met een grote boog omheen. Want het ontploffingsgevaar is groot. De afgelopen jaren hebben veel ouders moeten leuren met hun kwetsbare kinderen en met lede ogen moeten aanzien hoe zij tussen wal en schip vielen. Alsof het op zichzelf al niet moeilijk genoeg is om niet goed mee te kunnen komen in de wereld waarin je leeft, zonder dat je ook nog eens door de mensen die je zouden moeten helpen de deur in je gezicht gesmeten krijgt. Niet zelden worden kinderen met een gedragsstoornis of een leerprobleem namelijk geweigerd op de reguliere scholen waar zij van overheidswege nu naartoe moeten. Dat is weliswaar verboden, want officieel mag er niemand geweigerd worden, maar toch gebeurt het aan de lopende band. Scholen zijn namelijk handelingsverlegen als het gaat om kinderen met dergelijke, vaak zeer complexe, problematiek en durven het dientengevolge gewoon niet aan. En je kunt het ze eigenlijk niet eens kwalijk nemen, want als iemand jou vraagt om een leeuw te temmen terwijl je niet in het circus werkt, denk ik dat je ook niet staat te juichen.
Als gevolg daarvan zijn heel veel kinderen zoals mijn zoon de afgelopen jaren thuis komen te zitten of op reguliere scholen totaal verzopen omdat ze niet de juiste hulp en begeleiding kregen, met alle gevolgen van dien. Depressieve kinderen, wanhopige ouders en ontwrichte gezinssituaties waren het resultaat. En het aantal leerlingen op de speciale scholen groeit bovendien dus alleen maar, want de ouders weten dat hun kind gewoon niet naar een reguliere school kán en maken zich daar na alle misstanden van de afgelopen jaren alleen nog maar sterker voor. Maar desondanks liet Sander Dekker nog niet zo lang geleden in een evaluatie aan de Tweede Kamer weten dat het allemaal zo ontzettend lekker op rolletjes liep. Dat het Passend Onderwijs ‘een succes’ te noemen is. Het is wel duidelijk dat het taalgebruik in Den Haag wat anders behelst dan alleen ambtelijk jargon. Want de definitie van succes is in het algemeen Nederlands woordenboek volgens mij toch echt een andere dan in de Haagse variant.
Mijn eigen zoon met autisme en ADHD zit op het Speciaal Onderwijs, maar zijn indicatie daarvoor loopt volgend jaar af. Ik zie dat moment met angst en beven tegemoet, want hoewel wij zijn Leipe Loetjes fastpass een paar jaar geleden nog net voor het ingaan van het Passend Onderwijs wisten te bemachtigen, moeten we nu natuurlijk gewoon achteraan de rij sluiten. En dan ligt het er maar aan of ons niet al teveel andere ‘gekkies’ voor zijn gegaan en het geld dus op is. Want dan moet mijn kind dus opeens normaal gaan doen. Ik kan je nu al zeggen dat dat hem nooit gaat lukken, ook al wordt hij nog zo passend onderwezen. Dat hoeft van mij trouwens ook helemaal niet, want mijn zoon is namelijk niet normaal, hij is autistisch. En dat vereist dus geen normale aanpak, maar toch gewoon echt een heel speciale.
Lees ook: Rot op met die Ritalin, ADHD is geen ziekte (of toch wel?)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
