Zo voed ik op: “Als ze niet luisteren, krijgen ze gewoon een tik”
Hannah (33), moeder van een dochter van 7 en twee zoons van 3 en bijna 2, geeft haar kinderen wel eens een tik als ze écht vervelend doen.
LEES OOK: Zo voed ik op: “Aan straffen doe ik niet meer”
‘Mijn man schrok zich rot, de eerste keer, mijn oudste was anderhalf. ‘Wat doe je nou?’ riep hij uit, en keek me aan alsof ik een monster was. Inmiddels ziet hij ook dat streng opvoeden bij ons kinderen werkt, en ja, daar hoort weleens een tik op hun billen of hand bij. Voor mij de normaalste zaak van de wereld: zo ging het vroeger thuis ook. Daar ben ik niet minder van geworden en ik heb een hartstikke fijne band met mijn ouders.
LEES OOK: Zo voed ik op: ‘Ik vind: met zelfredzaamheid kun je niet vroeg genoeg beginnen’
Het is zo’n ding: slaan. Natuurlijk moet je oppassen dat je het niet met de verkeerde intentie doet. Ik sla mijn kinderen niet om ze expres pijn te doen of omdat ik graag een machtspositie inneem als ouder. Ik sla ook niet hard. Maar ik vind wel: ik ben hun moeder en ze hebben naar mij te luisteren. Als ze dat niet doen, is het de consequentie dat ze een tik voor hun billen krijgen. Heus niet elke dag – eerder een of twee keer per week – en ook niet zomaar opeens; ik waarschuw altijd en geef ze de kans om alsnog te gehoorzamen. Doen ze dat niet, dan maak ik mijn dreigement waar. Daar lijkt me niks mis mee. Mijn jongste kan nog weleens een heel drama maken, maar mijn oudste twee weten inmiddels hoe het werkt. En daarna gedragen ze zich weer als engeltjes.
LEES OOK: Zo voed ik op: ‘Ik stop mijn kinderen elke dag in de draagdoek, ook al zijn ze 3 en 1’
Ik merk om me heen dat er echt twee kampen zijn: pro en anti. Een paar vriendinnen van mij vinden slaan echt uit den boze. Dat kan, ik heb respect voor ieders mening. Hoewel, een kennis heeft achter mijn rug om weleens gesproken over kindermishandeling. Dat deed pijn. Dat je het niet eens bent met mijn manier van opvoeden, prima, maar dit vond ik echt vals. Ik zie veel ouders totaal geen grenzen stellen. Eindeloos onderhandelen, tig dreigementen die ze toch niet waarmaken. Die kinderen weten niet waar ze aan toe zijn en dat is voor kinderen helemaal niet fijn. Bij mij is het ten minste wel duidelijk: je luistert naar je moeder en zo niet, krijg je een tik.’
