ZO hadden we die tweeling eigenlijk moeten noemen…

Als tweelingmoeder in spe heb je heel wat denkuurtjes gestopt in de keuze van de namen. Ze moeten immers samen lekker klinken, maar ook afzonderlijk leuke namen zijn. Zijn die twee eenmaal een poosje in je leven, dan had je ze eigenlijk beter naar een bekend duo kunnen vernoemen, weet Brenda intussen.

Mijn jongen-meisje-tweeling is nu bijna zestien maanden; de persoonlijkheden kruipen steeds meer naar boven, maar ze zijn ook wel echt een duo. Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar. Vechten letterlijk om een plaatsje op mijn schoot, slaan elkaar de hersens in, trekken elkaars haren uit en pakken alles van elkaar af. Krijgt de één twee seconden eerder een broodje dan de ander, dan breekt de hel los. Heb ik de één even op schoot om een boekje te lezen, stopt de ander acuut met zijn favoriete spel om het boekje en mijn aandacht te claimen.

Ze wisselen elkaar af

De één en de ander, zo hadden we ze eigenlijk moeten noemen. Dat zeggen mijn man en ik steeds vaker tegen elkaar. Het eerste jaar zaten we continu in het ziekenhuis, eerst met de één en vervolgens met de ander. En nog steeds wisselen ze elkaar mooi af: eerst slapeloze nachten omdat de één kiezen krijgt, daarna slapeloze nachten omdat het bij de ander gebeurt. Het romantische samen op één kamer hebben we na een jaar dus ook maar opgegeven, want sliep de één net lekker, werd hij of zij gewekt door het gebrul of geklets van, je raadt het al, de ander.

Op boevenpad

Samen kunnen ze ook goed, de één en de ander. Vooral als er geboeft moet worden, zoals het jatten van speelgoed van grote broer of het leegtrekken van prullenbakken. Het is ook bekend dat tweelingen graag samen ondeugend zijn, en dat is natuurlijk verrekte slim van die guppen. Krijgt de één te horen dat hij iets niet mag, heeft de ander nog even de gelegenheid om door te gaan. Zeker als de één eerst nog afgevoerd moet worden van de plek des onheils.Tweelingmoeders verzuchten hierom nog wel eens: had ik ze maar Bonnie & Clyde genoemd. Tweelingen zijn sterke gangsterduo’s, dat zal iedere tweelingmoeder herkennen.

Meeliften op succes

Zelf kunnen ze trouwens ook goed als tweetal ten strijde trekken tegen misdaad en onrecht. Bij ons is het meestal het jongetje, fysiek groter en een echte durfal, die voorop gaat als er iets moet gebeuren. Zusje, fijn gebouwd en wat behoedzamer, komt er parmantig achteraan. Wel met veel kabaal, om te zorgen dat je haar niet over het hoofd ziet. Als een ware Batman & Robin bewegen ze zich voort: Batman maakt alle paden vrij en neemt obstakels, zoals een salontafel, als eerste. Robin lift graag mee op zijn lef en succes. Soms bemoeit Robin zich met de tactiek van Batman: ‘Gast, je hoeft niet op je buik óver die salontafel heen, je kunt er ook gewoon onderdoor kruipen!’ Of dit genialiteit is of pure angst (‘Die vleermuis is knettergek, weet je wel hoe hoog die salontafel is?!’), is ons nog niet helemaal helder.

Op de brommer

Sjonnie & Anita: ook dat was een optie geweest, achteraf gezien dan. Vooral op luie zondagen, als ze rond het middaguur nog steeds in pyama rondschuiven, doen ze niet onder voor dit bekende tokkieduo. Fruit in hun haren geplakt, enorme uitgelubberde knieën in de pyamabroeken, openhangende badjassen. Tref ik ze sabbelend op restjes broodkorsten onder de eettafel, luidkeels converserend met elkaar. ‘Beter gaan we vanmiddag naar de Febo, hier onder de tafel is kapot weinig te snaaien man’, viswijft de één dan ongetwijfeld tegen de ander. In hun eigen, geheime tweelingentaal. Daarna taaien ze af op hun loopfietsen, als waren ze Sjonnie & Anita themselves op hun Tomos. 

Altijd prijs

Lang verhaal kort: we hadden niet zo moeilijk moeten doen over het kiezen van die tweelingnamen. Er lag al een scala aan mogelijkheden voor ons klaar! Ik had ook best wat inspiratie kunnen opdoen bij andere tweelingmoeders, denk ik nu wel eens. Zo ken ik bijvoorbeeld een Kommer & Kwel, een Altijd & Prijs en een Idem & Dito. Hadden ook allemaal prima gepast bij hoe het leven met een tweeling er soms uitziet. Niets ten nadele van de tweelingkinders op deze aardbodem, want het is natuurlijk Rijk&Dom en iets om Dank&Baar voor te zijn. Schattig & Druk, en zo is het maar net.

Lees ook: Waarom een tweelingvader geen gewone vader is (maar een superheld)