Zelf laten kiezen: handig opvoeden of recept voor een verwend nest?
Om woedeaanvallen te voorkomen, mag Annemieke’s dochter de hele dag door zelf kiezen wat ze liever wil. Handig opvoeden of recept voor een verwend nest?
Hoe leuk het ook is dat Zoë een eigen mening krijgt, meestal is het niet leuk. Want ze wil dingen niet. Als in: ABSOLUUT NIET. Gaat gillen en krijsen en hoofdbonken en soms zelfs kotsen van woede. Wat op zich niet zo heel erg is, maar wel als dat 93 keer per dag gebeurt…
Keuzevrijheid
Mijn dochter wil niet wat ik wil. Misschien juist niet omdat ik het wil. Eigenlijk ergens wel logisch, ik zou zelf ook niet gelukkig worden van iemand die alles voor me bepaalt. We proberen d’r om te kopen met een blauwe bes en een aardbei, maar op gegeven moment lukt dat alleen nog maar met ijs en chocolade en om d’r nou 93 ijsjes per dag te geven, vind ik een beetje te ver gaan. Tijd voor keuzevrijheid! In de hoop de dagelijkse krijsbui bij het aankleden te voorkomen, vraag ik mijn dochter van nog geen twee naar haar mening. Wil ze liever het blauwe of het lila onderbroekje aan? Kies maar schatje! Blauw. Een broek plus topje of een jurk? Jurk. Het blauwe jurkje met de vlinders of het gele jurkje met citroentjes erop? Zoë grijpt naar het blauwe vlinderjurkje en accepteert zowaar dat we het haar aantrekken. Ik geef K. een high five.
De linkerschoen eerst of liever de rechterschoen?
De keuze aan mijn dochter overlaten werkt als een trein. De hele dag vragen we ons verwende nest wat ze liever wil. Het blauwe t-shirt met de leeuw of de roze met hartjes? Eerst d’r schoenen aan of eerst d’r onderbroek? Schoenen? OK, super! Goede keuze! Welke? Eerst de rechterschoen aan of toch liever eerst de linker? De bal mee in bad of het eendje? Plassen op het witte of het blauwe potje? Brood met hummus erop of toch liever hummus met brood erin? Dingen die mij een rotzorg zouden zijn (who cares in welke volgorde de kledingstukken aangetrokken worden – zolang het eindresultaat maar een niet-naakte peuter is), blijken voor Zoë van levensbelang. Het verschil tussen een furieuze gremlin en een mak meewerkend kind. Wie had gedacht dat het zo makkelijk zou zijn? Beetje jammer dat mijn dochter absoluut geen smaak heeft en dus olijven met aardbeien eet, oranje broekjes met roze topjes combineert en als het 35°C is per se laarsjes en sokken aan wil, maar OK. Geen gegil is heel wat waard.
Krijsende draak
Ik voel mezelf helemaal peuterterror-expert en master-opvoeder. Bijna wil ik ongevraagd het stelletje dat naast ons in het park met een peuter met een woedeaanval probeert te dealen erop wijzen dat ze ‘m een keuze aan hadden moeten bieden. Natúúrlijk begint het arme jongetje te huilen als zijn ouders zo pedagogisch onverantwoord bezig zijn. Tsss, dat zou ons nooit overkomen. Totdat Zoë opeens ‘NEE!’ roept op de vraag of ze eerst haar schoenen aan wil of eerst mee wil helpen de tas inpakken. En wij met een krijsende draak zitten die helemaal flipt. Bij wie de tranen over de wangen lopen en zich met het snot uit haar neus mengen en in haar mond terecht komen zodat ze allemaal slijm ophoest als ze van woede begint te kokhalzen in het gras. “DAN NIE SCHOENEN! DAN NIE TAS!” krijst mijn dochter wanneer ze weer lucht krijgt. “Ja maar schatje, dat was de vraag niet,” stamel ik verbijsterd. “Wil je anders liever kiezen tussen nog een rijstwafel of nog een rozijntje voordat we gaan?” Hoofdbonken is het resultaat. Fuck. Met z’n tweeën dragen we de boze gremlim het park uit, de auto in, waar ze ontploft als we haar in het stoeltje vastklikken: “DAN NIE MAMA KLIK. ZO-WEE ZELLUF DOEN!”
Zelluf doen
Zelluf doen. Fuck. Het gevreesde moment – waarop de peuterdictator meent dat ze zelfstandig genoeg is om niet alleen alles zelf te bepalen, maar ook zelf uit te voeren – is aangebroken. Kiezen alleen is niet genoeg meer, Zoë wil het doen. Zelf. Alleen kan ze dat nog niet, met puinzooi als gevolg. De bekers die gesneuveld zijn, “ZO-WEE ZELLUF TAFEL ZETTUH!”, zijn niet meer op één hand te tellen. Vooral kleding aandoen lukt d’r voor geen meter. Met als gevolg dat dochterlief haar linkerbeen door het hoofdgat van de jurk rukt en het armgat over d’r hoofd probeert te doen. O wee als je probeert een handje te helpen of er zelfs maar over denkt een goedbedoelde suggestie te geven. Zoë wil het zelf doen. Alleen. Hoe minder het gaat, hoe kwader ze wordt. Adviezen of hulp accepteren, ho maar. Zelfs de keuze ‘Wil je dat mama je helpt of heb je liever papa?’ leidt tot hysterisch hoofdbonken. Mocht je ons zoeken: wij zitten de eerstkomende weken met een fles wijn op de grond naast een half-naakte schuimbekkende peutergremlin met een kapotte jurk.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., peuter Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
