Willen peuters het liefst een thuisblijfmoeder?

Toen Femke’s zoon Max veranderde van een lieve baby in een moeilijke peuter, was dat wel even schrikken. Haar zoontje had woedeuitbarstingen, sloeg, trok aan haren, wilde de ene dag wel eten en de volgende dag niet, sliep soms door en soms niet en was onvoorspelbaar. Maar toen ging het gezin op vakantie.

Lees ook: 14 Dingen die thuisblijfmoeders niet meer willen horen

Als moeder van een baby had ik het niet zo zwaar. In tegenstelling tot andere moeders vond ik die eerste periode wel meevallen. Vanaf één jaar kreeg ik meer moeite met het ouderschap. Max werd watervlug, zat overal aan en bleek een enthousiast doch koppig jochie te zijn. Tel daarbij op dat Reinier en ik nogal keihard aan het werk waren (c.q. gestrest) en zie hier: het recept voor een onrustig gezinsleven.

Schoppen
Ik weet Max’ bewerkelijkheid vooral aan zijn leeftijdsfase, omdat hij de eerste dagen van  de vakantie nog steeds een klein draakje was dat om het minste of geringste de boel bij elkaar schreeuwde en flink van zich afschopte als ik hem wilde verschonen. Daarbij viel me op dat hij geen minuut van de dag alleen wilde spelen en steeds aandacht kwam vragen als wij een boekje probeerden te lezen en even niet met hem wilden spelen.

Ontzettend lief!
Gaandeweg de vakantie veranderde zijn gedrag stukje bij beetje. Als ik hem iets verbood dan luisterde hij (!), hij kon ineens alleen spelen, werd communicatiever, krijste niet meer zoveel en werd ontzettend lief; kon vijf minuten achter elkaar mamma en pappa afgewisseld kusjes komen brengen. Glimlachend en gelukkig bekeek ik deze nieuwe versie van mijn zoon: hij had weer een sprongetje gemaakt.
Of toch niet?
Ergens diep achter in een achterkamertje van mijn hoofd kraste een stemmetje: ‘Misschien is Max zo rustig omdat hij eindelijk genoeg tijd met zijn ouders doorbrengt?’ Ik vertelde het tegen Reinier en ook mijn man voelde zich meteen schuldig.
’s Avonds in bed vroeg hij me: “Denk je dat Max ongelukkig is?”
Ik twijfelde, maar ferm antwoordde ik: “Nee joh, Max is een mazzelaar. Hij heeft een heerlijk afwisselend leven met ons, met zijn vriendjes op de opvang en zijn opa en oma. Kindjes in Afrika en Syrië, die zijn ongelukkig…waar hebben we het over?”
Maar toch… toch knaagde een gevoel van schuld ook aan mij.
Wil mijn peuter het liefst een thuisblijfmoeder?

Lees ook: Dubbel van het lachen om deze herkenbare striptekeningen