Wat je baby denkt (want dat doet ‘ie!)
Wat gaat er allemaal om in het koppie van een kleine baby? Gaat daar eigenlijk wel iets in om? We hebben al snel het idee van niet. Maar dat is een misvatting. Want ook al kunnen ze niet praten, begrijpen doen ze wel al een heleboel!
Dat blijkt uit onderzoek van Elizabeth Spelke, hoogleraar cognitieve psychologie aan de Harvard University in de Verenigde Staten. Vandaag ontvangt ze voor haar bevindingen de prestigieuze Heinekenprijs voor Cognitieve Wetenschappen van Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW). Baby’s zijn al in staat om sociaal te redeneren, ontdekte Spelke. En daarnaast weten ze ook nog eens precies tot welke sociale groep ze behoren. Dat zou je niet zeggen als je in die onschuldige oogjes kijkt, maar die kleintjes weten en snappen meer dan wij denken.
Spelke liet baby’s naar speciale tekenfilmpjes kijken, waarin bijvoorbeeld iemand probeert twee verschillende voorwerpen te pakken, waarbij het ene voorwerp veel moeilijker te bereiken is dat het andere. Vervolgens moet de persoon kiezen tussen dezelfde voorwerpen, alleen zijn ze nu even makkelijk te bereiken. Je zou denken dat hij voor het eerder moeilijk te bereiken voorwerp gaat, want hij was tenslotte bereid daar meer moeite voor te doen. gebeurt dat in het filmpje echter niet, dan is aan de baby’s die het filmpje bekeken duidelijk te zien dat ze verbaasd zijn. Conclusie: een baby heeft een bepaalde verwachting én is in staat een emotie (in dit geval verlangen) aan een persoon toe te schrijven. Koppie-koppie, toch?
Daarnaast zijn baby’s op sociaal gebied al behoorlijk slim. Ze hebben bijvoorbeeld veel sneller de neiging om iets aan te pakken van iemand die accentloos in hun moedertaal praat, dan van iemand met een accent, of van een persoon die ze een liedje hebben horen zingen dat hun moeder ook weleens voor hen zingt. Dat is niet alleen herkenning, het heeft ook een sociale functie: de baby beredeneert dat het loont om de voorkeur te geven aan zijn eigen cultuur. Want, daarvan kun je meer zorg verwachten dan van vreemden. Van je familie moet je ’t hebben tenslotte.
Ik denk weleens dat het zo jammer is dat je je niks meer kunt herinneren van je eigen babytijd. Want als ik naar mijn babydochter Arwen kijk, dan ben ik altijd zo benieuwd wat er nou in haar omgaat. Of er überhaupt iets in haar omgaat. Nu weet ik dus dat er achter die mooie blauwe oogjes waarschijnlijk heel wat meer schuil gaat dan ik altijd dacht. Want die baby’s, die zijn dus niet achterlijk!
(Bron: NRC Next)
Lees ook: Geef je baby een flexibel brein, voed hem meertalig op!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
