12 Dingen die ik dacht te weten over baby’s… Tot ik er zelf eentje had

Toen Vala zwanger was van haar eerste kind, dacht ze dat ze ze al helemaal uitgevogeld had, die baby’s. Want kom op, hoe moeilijk kon het zijn? Tja. En toen was de baby er opeens. En bleek ze toch een aantal gedachten hebben die niet helemaal klopten…

* Tijdens mijn verlof kan ik lekker relaxen.
Ehm, als je 24/7 nonstop werken relaxed vindt inderdaad, ja. Een pasgeboren baby verzorgen is arbeidsintensiever dan CEO zijn van een multinational. Dan kun je namelijk nog eens een kop (warme!) koffie drinken tijdens een saaie meeting. Een luxe die je niet hebt met zo’n kleine, spuitluierende, spugende brulboei.

Lees ook: Waarom ik niet in de ‘huilbaby’ geloof.

* Ik kan makkelijk uitstapjes maken met de baby.
Alleen had ik even niet stil gestaan bij het feit dat je dan eerst twee uur moet pakken (want wat moet er mee? Gewoon ALLES natuurlijk), de baby ondertussen vijf keer moet verschonen, het voor elkaar moet zien te krijgen om de kinderwagen uit te klappen met één hand omdat de baby weigert losgelaten te worden (ninja skills vereist) en hij tegen de tijd dat je alles klaar hebt eigenlijk alweer naar bed moet. Dus, uitstapjes? Naar de vuilnisbak op de hoek is zowat al een wereldreis.

* Ik heb geen hulp nodig.
Totdat je erachter komt dat je dus niet superwoman bent. En dat een kleine baby heel veel werk is. En jij de hele tijd doodmoe. Dus dat je niks liever wilt dan hulp. De hele dag, 24/7.

* Ik zal een band met mijn kind hebben vanaf het moment dat het geboren is.
Inderdaad, toen mijn zoon op mijn buik lag wist ik meteen dat we bij elkaar hoorden. Maar dat echte houden van, die echte moeder-kind band, die kon pas echt groeien toen de eerste schok en totale verbijstering was weggezakt. Toen we elkaar echt konden leren kennen. Maar die eerste weken, was wat ik voelde vooral een combinatie van onzekerheid, verwondering en, nou ja, pure doodsangst.

* Het zal allemaal wel meevallen met die emoties.
HAHAHA! Toen ik op dag vier begon te huilen en daar dagenlang niet meer mee ophield dacht ik daar wel anders over. Na drie kinderen weet ik dat je emoties behoorlijk met je op de loop gaan na het krijgen van een kind. En dat je dat echt niet moet onderschatten.

* Het zal allemaal wel meevallen met die vermoeidheid.
HAHAHAHAAAAAAAAA! Het is eigenlijk maar goed dat je van tevoren niet weet hoe hemeltergend moe je kunt zijn, anders zou niemand ooit aan kinderen beginnen. Het is niet voor niks dat slaaptekort een beproefde martelmethode is in oorlogssituaties. Je wordt gek. Maar echt.

* Na drie maanden ben ik helemaal klaar om weer te gaan werken.
Tja, klopt. Maar ook weer helemaal niet. Na 12 weken luiers verschonen en slaapliedjes zingen snak je inderdaad naar iets anders. Maar tegelijkertijd wil je alweer naar huis zodra je op je werk aankomt. Maak je je de hele tijd zorgen of het wel goed gaat met de baby op de opvang, of bij oma. En kun je je de eerste tijd helemaal niet concentreren.

* Ik ben zo weer in shape.
Tenslotte heb je verlof, dus alle tijd om te gaan sporten, toch? Die tijd, die heb je dus niet (zie punt 1). Maar, belangrijker nog, je hebt er vooral de energie niet voor. En dus trek je met die hippe joggingwagen alleen af en toe een sprintje (nou ja, een slakkengangetje) naar de supermarkt en heb je dan het gevoel dat je een halve marathon gelopen hebt. En trouwens, 30 keer de trap op en af om een speentje terug te stoppen is ook sport.

* Ik laat me niet beïnvloeden door het internet.
Mooi voornemen, ware het niet dat je al in het kraambed begint met Googlen. Je hebt namelijk 1001 vragen en als de kraamverzorgster weg is moet je toch wat. Bovendien zit je driekwart van de dag niks te doen met een baby bovenop je en je smartphone binnen handbereik. Dus tja…

* Ik zal van nature een goede moeder zijn.
Dat is waarschijnlijk waar. Alleen voelt het eigenlijk bijna nooit zo. Het grootste deel van de tijd vraag je je af waar je in vredesnaam mee bezig bent en waarom je ook alweer bedacht had dat het een goed idee zou zijn om een kind groot te gaan brengen. En hoop je iedere dag maar weer dat je er een niet al te grote bende van maakt.

* Borstvoeden zal vanzelf gaan.
Dat dacht ik echt. Kwestie van aanleggen, plop, en drinken maar. Er zullen moeders zijn bij wie het inderdaad zo gaat. Ik was er alleen niet één van en velen met mij zijn dat niet. Dat is niet erg, want aldoende leert men (of niet en dan ga je over op flesjes), maar het was wel een teleurstelling. En een bron van onzekerheid. Als ik van tevoren had geweten dat het niet altijd vanzelf gaat, had me dat veel ellende bespaard.

* Ik heb geen advies van andere moeders nodig, want ik ga het op mijn eigen manier doen.
Op zich een goed streven, want naar je eigen intuïtie luisteren ís ook heel belangrijk. Maar wat ben ik blij met de collega-moeders (en vaders) die ik heb leren kennen en waar ik mee van gedachten kan wisselen. Die dezelfde dingen meemaken als ik en die soms hele handige dingen weten. Je kunt het namelijk niet helemaal alleen en dat hoeft ook niet. Gelukkig maar.

Lees ook: Wat er echt geweldig is aan baby’s.

Vala van den Boomen

Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.