Wat er echt geweldig is aan baby’s
Baby’s kunnen veel werk zijn. En vermoeiend ook. Dat je soms denkt: kan-ie niet NU groot zijn? Maar er zijn ook heerlijke dingen aan zo’n kleine baby. En omdat die maar kort duren, kun je er maar beter zoveel mogelijk van genieten.
LEES OOK: 18 Dingen die je mag denken als je een baby hebt gekregen.
- Die babygeur. Dat luchtje dat alleen newborns hebben en waar je spontaan high van wordt. Als een vers gebakken broodje dat recht uit de oven komt. Dat je dan dat kleine koppie met die nesthaartjes in je nek hebt liggen en het heerlijk kunt besnuffelen. Waarna je de gelukkigste mens op aarde bent, omdat er niks heerlijkers is.
- Dat hele piepkleine. Je knippert één keer met je ogen en er ligt een uit kluiten gewassen baby met spekarmpjes en drie onderkinnen in dat wiegje. Dat echte, hele kleine, dat is er zo snel af. Maar oh, wat is dat schattig, zo’n heel klein frummeltje tegen je aan. Zo’n piepklein rimpelig hoopje mens, met half dichtgeknepen oogjes, als een kitten in zijn nestje. Bleven ze maar wat langer zo heel klein.
- Die geluidjes. Dat je ‘s morgens wakker wordt van zachte pruttelgeluidjes uit het wiegje naast je bed. Alsof er een klein koffiezetapparaatje ligt te sputteren, zo gezellig om naar te luisteren en je dag mee te beginnen.
- ‘s Nachts samen met je baby wakker zijn. Iedere nacht vier keer eruit is niet fijn. Maar als je dan met dat heel kleine baby’tje tegen je aan zit na een voeding, in het donker en de stilte van de nacht, als niemand anders wakker is behalve jullie en je dat kleine lijfje langzaam zwaar voelt worden tegen je schouder, dan kun je toch wel een momentje heel intens gelukkig zijn. Ook al kun je je wallen inmiddels over je schommelstoel gooien.
- De allerkleinste babypakjes. Niks schattiger dan een piepkleine baby in zo’n knuffelig fleecepakje in maat 56. Alsof je een pluchen beertje in de box hebt liggen dat je de hele tijd zou willen aaien. Maat 62 uit de kast pakken is dan best even slikken.
- Je man op de bank zien slapen met een heel kleine baby op zijn borst. Het is misschien cliché, maar hoe lief is het om je man te zien liggen, met zo’n heel klein baby’tje bovenop zich? Te zien hoe hij opeens papa is geworden en totaal overweldigd, uitgeput, maar oh zo trots is? Weinig sexier dan zo’n grote man, samen met zo’n heel klein mensje.
- Dat eerste lachje. Die eerste keer dat je baby zijn tandenloze bekkie naar je blootlacht vergeet je nooit meer. Maakt niet uit dat hij eruit ziet als Carl uit Up met een slecht humeur, je hebt nog nooit zoiets moois gezien. Als ik nu terugkijk naar de fotoserie van mijn zoons eerste lachjes, zie ik dat hij eruit ziet als een rolmops met kiespijn, maar destijds vond ik het wonderschoon (beetje jammer voor hem dat het ook op Facebook staat).
- Het melk-coma. Zo’n baby in de box op een kleedje, die intens gelukkig en met een draadje kwijl uit z’n mond met z’n oogjes dicht nog ligt na te genieten van het melk-drankgelag waarvan hij net heeft mogen genieten. Daar word je plaatsvervangend gelukkig van.
- Een bloot babybuikje. Zo’n lekker dik, roze buikje dat je dan kunt kietelen zodat-ie zo heerlijk gaat giechelen. Of waar je belletjes op kunt blazen om je kind te horen schaterlachen. Niks heerlijker dan zo’n zacht babyhuidje om te knuffelen.
- Het afhankelijke. Natuurlijk is het fijn als je kind zelfredzaam wordt. Kan kruipen, lopen, praten, zijn eigen kont af kan vegen en meer van dat soort dingen die jou de tijd geven om een kop koffie te drinken of een keer langer dan twee minuten te douchen. Maar toch is het ook wel heerlijk, zo’n hulpeloos wezentje dat volledig op jou vertrouwt. Omdat je je dan zo lekker nodig voelt. En je van niemand meer liefde krijgt dan van je eigen baby.
LEES OOK: Voor als je even een mood-booster nodig hebt (na een korte nacht bijvoorbeeld).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
