Was je van plan een ambitieuze tijgermoeder te worden? Het werkt niet, blijkt uit onderzoek.

De methode van de Tijgermoeder, je kinderen heel streng opvoeden en ze vanaf hun derde in iets bekwamen (bijvoorbeeld klassieke muziek) blijkt niet te werken. Jammer voor jou, als je je nieuwe spruit tot André Rieu had willen kweken.

Lees ook: De tijgermoeder: In Nederland laten we onze kinderen maar wat aanmodderen.

Jezus Christus – moet ik nu ook al een tijgermoeder zijn? Dat dacht ik toen die Chinees-Amerikaanse ‘professor’ Amy Chua opeens een boek schreef over hoe slap wij in het Westen in onze kinderen opvoeden.

Liefde? Veel spelen? Lekker kind kunnen zijn? Nee, dat was helemaal passé. We moesten onze kinderen opjutten om hoge cijfers te halen, we moesten urenlang met ze oefenen en ze vreselijk drillen.

Ik schrok me wild toen ik het las, zelfs als er maar een tiende van bleek te kloppen kon ik daaraan niet tippen.

Ja, natuurlijk worden we aan alle kanten ingehaald door fanatieke Chinezen of Aziaten die een veel hogere pijngrens hebben dan wij. Ik realiseer me ook heel goed dat Europa verleden tijd is in het licht van de wereldeconomie. Maar dankzij Chua moest ik daar opeens iets aan doen, en wel door mijn zoon strenger op te voeden.

Alsof we al zo’n luizenleventje hadden.

Lezen gaat goed hoor op school, dankuwel, maar rekenen iets minder, en helaas kan mijn 7-jarige nog geen viool spelen, laat staan uitmuntend schaken.

Sinds het verschijnen van Chua’s boek (alweer bijna drie jaar geleden) voel ik me daar dus schuldig over. Als ik het namelijk echt gewild had, kon Felix nu natuurlijk allang zelf een aardig moppie Javascript schrijven en zijn eerste goedverdienende app op de markt hebben.

Eerlijk gezegd knaagt zoiets dan aan me.

Als ik zie dat hij iets goed kan, denk ik: moet ik dan nu in actie komen om het nog beter te maken? Groots? Briljant? Maar hoe moet het dan met al die uren dat hij met zijn Playmobile piratenboot in de weer is en allemaal van die vrolijke speelgeluidjes maakt?

300 Chinese families
Goddank verscheen dus een Wetenschappelijk Onderzoek. 300 Chinese families werden 8 jaar lang gevolgd. En wat bleek (hihi):

1: De kinderen die het beste scoorden in het onderwijs, hadden ouders die ‘supportive’ waren.

2: Op twee kwamen de ouders die (yesyes!!) ‘easygoing’ waren.

En dan kwam er een hele tijd niks.

3: En dan pas de kinderen van tijgerouders: die haalden een derde plaats.

….4: (De ontzettende veeleisende eikels scoorden nog lager.)

HA!

Dus.

Wat hebben we geleerd?

1)
We mogen weer lekker easygoing zijn.

2)
In de wereldeconomie zullen de Chinezen / Indiërs / Rwandezen / Brazilianen ons sowieso voorbij blijven streven.

Lees ook: Bijzonder! Tijger in de dierentuin is helemaal weg van zwangere bezoekster