Was het maar weer winter! Dan sliepen mijn kinderen tenminste weer
Het is warm, het is licht en buiten ruikt het naar barbecue. Waarom zou je dan in vredesnaam gaan slapen als je een peuter bent? Janneke verlangt naar de winter, schreef ze ooit op een zonnige dag.
LEES OOK: Je hebt moe en je hebt MOE. Dit zijn de 7 soorten moedermoeheid
‘Mijn kinderen slapen zo goed in de zomer,’ zei een vriendin laatst. ‘Komt doordat ze de hele dag buitenspelen en daar zo lekker moe van worden. Overdag slapen ze ook nog dik twee uur. Ja, ik tel mijn zegeningen, hahaha.’ Ik lachte als een boer met kiespijn. Want de kinderen van deze vriendin zijn net als die van mij onlangs drie geworden (zij heeft ook een tweeling), dus aan de leeftijd kan het niet liggen. Maar haar verhaal is voor mij dus TOTAAL NIET HERKENBAAR. Die van mij zijn al niet echt uitgerust met het goede-nachtrust-gen, maar in de zomer willen ze al helemáál niet slapen. Zeker niet als het ook nog warm is. Rond zeven uur is het bij ons officieel bedtijd en doen we het slaapritueel van tandenpoetsen, al dan niet een douche of badje en minstens drie verhaaltjes. Daarna vaak óók nog slaapliedjes zingen. Maar moe worden ze er niet van.
Gisteravond haalden ze al hun speelgoed tevoorschijn, bouwden een feestje in hun bed, zongen ‘lang zal ze leven’ en ‘smakelijk eten’ en om tien uur kwamen ze vragen of ik op hun verjaardag wilde komen. Terwijl ik eigenlijk rond die tijd zelf wel naar bed wilde. Ik heb alles al geprobeerd: streng zijn, ze op aparte kamers leggen, samen met ze in het grote bed gaan liggen, we hebben zelfs peutermeditatie geprobeerd. Maar het mag allemaal niet baten. Zolang het buiten nog licht is en binnen warm, zijn ze gewoon niet moe. Neem dan verduistering, hoor ik jullie denken. Of airconditioning. Maar die hebben we natuurlijk allang. De verduisteringsgordijnen mogen niet dicht in verband met ‘monsters’ en ‘robots’, dus die trekken ze gewoon open en dan gaan ze op de vensterbank naar buiten zitten kijken of de kust al veilig is. Als ik de airconditioning aanzet, vinden ze het te koud. En dus zijn de avonden van de kinderen lang, maar die van ons kort. Mijn vriend en ik hebben al zeker drie maanden niet veel meer dan een halve serie kunnen kijken of een half kopje thee kunnen drinken. Alleen die enkele keer dat we een oppas nemen (en de kinderen uiteraard wel braaf gaan slapen), kunnen we onszelf weer eens horen denken en elkaar verstaan. Hierdoor zijn we nu al wekenlang ouderwets moe. Het soort moeheid waarvan ik een beetje vergeten was dat-ie bestond. In tegenstelling tot onze kinderen. Die volgens mij het liefst net als Italiaanse kinderen om tien uur ’s avonds nog een ijsje zouden gaan eten.
Weet je wanneer ze wel moe zijn? ’s Morgens. Om kwart voor zeven staan ze weer naast ons bed – ongeacht hoe laat het die avond daarvoor geworden is. Inclusief wallen en bleke toetjes. ‘Mama, papa, het konijntje is wakker.’ En dus dient de dag te beginnen, ook al betekent dat twee kinderen die om kwart over acht al jengelend aan mijn benen hangen (elk één been) en elkaar de halve dag aan hun haren trekken. Het slopende ritme waar we in zijn beland, heeft wellicht ook iets te maken met het middagdutje dat mijn kinderen al niet meer nodig hebben sinds pakweg hun tweede verjaardag, maar dat de leidsters op de opvang weigeren af te schaffen ondanks diverse smeekbedes van mijn kant. ‘Nee hoor, dat houden ze écht niet vol.’ Misschien komt het ook doordat we onlangs de spenen definitief in de ban hebben gedaan, dat hier het slaapmiddel bij uitstek was. Maar voornamelijk komt het denk ik toch gewoon door die warme, lange zomer en het feit dat het ‘zonnetje nog wakker’ is. Al spelen we de godganse dag buiten en zetten we elke speeltuin in onze buurt op stelten, mijn kinderen worden er geen greintje moeier van. Behalve dan op de momenten dat het net niet uitkomt – als ik om vijf uur begin met koken en de kinderen even voor de tv heb geparkeerd, of die allerlaatste minuut van dat autoritje. Dan vallen ze ineens wél als een blok in slaap. En zie ze dan nog maar eens wakker te krijgen. Mijn vriend en mij kun je intussen opvegen. Als je na een lange werkdag of hectische thuisblijfmoederdag óók nog de hele avond in de weer bent, en niet één zalig minuutje van de stilte kunt genieten voor je zelf op één oor gaat, dan is de lol van de zomer er gauw af. Ik wil niet ondankbaar overkomen, maar wij verheugen ons op lange, kille winteravonden. Jullie ook?
LEES OOK: De middag van een peutermoeder in 37 stappen
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
