Wanneer je baby een slaapje overslaat en jij dus in paniek raakt (want: het Schema!)
Dacht je net dat je een fijn ritme te pakken had, gaat je baby het opeens heel anders doen. Een slaapje laten vallen bijvoorbeeld. En dan loopt alles helemaal in de soep. PANIEK! Vala kan het zich nog goed herinneren, van haar jongste dochter.
Baby’s zijn rare wezens. Ongeleide projectielen waarvan je nooit weet welke kant ze nu weer op schieten. Altijd op je hoede zijn is een absolute vereiste, want ga je op je lauweren rusten, dan besluipen ze je, spreekwoordelijk weliswaar, want doorgaans valt er nog weinig te sluipen op die korte spekpootjes, genadeloos van achteren voor een verrassingsaanval. Als ervaren moeder zou ik dat moeten weten, maar ook mijn derde baby wist mij in een moment van onoplettendheid totaal van mijn apropos te brengen. Ze liet namelijk een slaapje vallen. En toen brak de hel los.
LEES OOK: Wat je allemaal probeert om je baby aan het slapen te krijgen (ook als het onzin is).
Totale chaos
Ik ben namelijk een Neurotische Moeder. En daarom heb ik een Schema. Dat Schema heb ik Nodig om te kunnen Functioneren Met Een Baby. Zes maanden lang heeft het Schema gewerkt als een trein. Maar toen besloot Arwen haar kont tegen de krib te gooien en in staking te gaan. Ze is nu tenslotte een half jaar oud, dus drie slaapjes op een dag is voor baby’s. Wat zij, in haar optiek, echt niet meer is. Wat betekent dat ze ’s ochtends na een half uur slapen alweer wakker is en vervolgens luidkeels gillend aan haar muziekmobile gaat hangen, tot die met donderend geraas het ledikant in stort en ik niet anders meer kan dan haar uit bed halen om de bult te koelen met een icepack. Ik ben nog even in denial gegaan, heb daarna geprobeerd een goed gesprek met haar te voeren over het belang van slapen in drievoud en vervolgens nog gepoogd haar om te kopen met de belofte van een scheut limonadesiroop door de fles, maar het kind wilde niet toegeven. Wat betekent dat wij nu in totale chaos leven en mama een zenuwinzinking nabij is.
Puzzelen met Excelsheets
Hoe moet het nu met de flessen? En de fruithapjes en de groenteprakjes? Niks klopt meer en daar word ik doodnerveus van. Avonden lang zit ik te puzzelen met Excelsheets voor mijn neus in een verwoede poging een nieuw Schema op te stellen. Maar ik krijg het niet in elkaar gepast. Ik kan er toch moeilijk een banaan in proppen als dat kind net een fles achter haar kiezen heeft? Een beetje babyspek is niet verkeerd, maar ze heeft al van die blubberbillen en anders krijg ik op het Consultatiebureau wéér een kruisje achter mijn naam omdat ik een obese baby heb. En die twee slaapjes, hoe krijg ik die goed vormgegeven? Je zult zien dat ze natuurlijk net midden in haar REM-slaap zit als haar zusje van school gehaald moet worden en dan zitten we vervolgens de hele middag met een baby met een spectaculair bokhumeur. De gouden regel is niet voor niets: ‘never wake a sleeping baby’. Haar laten liggen en een sprintje trekken naar school en terug is ook geen optie, want met mijn karma weet je zeker dat precies tijdens díe vijf minuten het huis afbrandt, of ik overreden word door een vuilniswagen, waardoor mijn baby urenlang alleen in haar ledikant ligt te kreperen en ik daarna door de Kinderbescherming gearresteerd wordt voor verwaarlozing.
PTSS
En dan is er natuurlijk nog het Grote Transitie Probleem, wat optreedt bij ieder kind, bij het afschudden van ieder slaapje, en wat zeker zo’n twee maanden diepe ellende oplevert. Het feit dat de baby van mening is dat er wel een slaapje af kan, wil niet zeggen dat-ie daar ook daadwerkelijk tegen kan. Dat is per definitie níet het geval. Met als gevolg dat je als ouders wekenlang met een strontchagrijnige, rellende baby zit, die nog niet gewend is aan zijn nieuwe, eigenhandig vormgegeven ritme en dientengevolge het hele gezin in een terroristische wurggreep houdt waar iedereen, nadat de baby zichzelf eindelijk gereguleerd heeft, PTSS aan over blijkt te hebben gehouden. Wat een toestand.
Inmiddels krijgt mijn baby dus zo’n acht flessen en tien bananen op een dag en heeft ze haar dag,- en nachtritme volledig omgedraaid. Ik moet zeggen dat ze er in principe wel bij vaart, alleen is het voor zowel míjn fysieke als mentale gesteldheid wat minder voordelig. Scheelt wel dat ik het al twee keer eerder heb meegemaakt en me dus vast kan houden aan de wetenschap dat het overgaat. Ooit. Dan ga ik nu maar weer een banaan door de fles prakken. En het Consultatiebureau bellen. Daar hebben ze altijd van die mooie grafieken, dus misschien kunnen zij me wel aan een nieuw Schema helpen. Want deze struggle is real. Iedere keer opnieuw.
LEES OOK: Waarom je niet bang hoeft te zijn dat je je baby ‘verwent’ (dat kan namelijk niet!).
BEKIJK OOK: Luiertassen waar je wel mee over straat kan (en hij ook).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
