Waarom we, nu meer dan ooit, wel flink wat girlpower kunnen gebruiken
Binnenkort neemt Donald Trump zijn intrede in het Witte Huis. Een nieuwe wereldleider die ten overstaan van iedereen en zonder schaamte verkondigt dat hij niet zo’n hoge pet op heeft van vrouwen. Vala vindt het doodeng. Want hoe moeten haar dochters nu ooit leren dat ze net zoveel waard zijn als welke man dan ook?
Deze maand wordt Donald Trump ingezworen als 45ste president van de Verenigde Staten. Met stijgende verbazing heb ik de verkiezingsstrijd in de Verenigde Staten gevolgd. Toegekeken hoe een patserige male chauvinist pig met een hele slechte spray tan gestaag de kiesmannen voor zich wist te winnen met zijn brallerig, racistisch en vooral ook seksistisch geleuter. Hoe een prominente zakenman anno nu ten overstaan van God en iedereen kan roepen dat je vrouwen gewoon ‘by the pussy’ kan grijpen, omdat het, nou ja, toch maar vrouwen zijn. En dat machtige mannen alles kunnen maken. Ik zat erbij en keek ernaar en kon alleen maar denken: hebben onze moeders dan gewoon voor niks hun beha’s verbrand op de barricade? Zijn we dan nog helemaal nergens gekomen met de emancipatie? Blijkbaar niet.
Lees ook: 5 Moedercompetities die het gewoon niet waard zijn.
Maar liefst 45 procent van de vrouwen krijgt in hun leven te maken met seksueel geweld. Bijna de helft van alle vrouwen dus. Ik vind dat een schokkend hoog percentage, zeker in deze tijd. En angstaanjagend bovendien. Ik heb namelijk twee dochters. Twee meisjes die nu nog klein zijn, maar die ik binnen afzienbare tijd alleen de wereld in moet sturen. Alwaar ze dus met aan redelijk grenzende waarschijnlijkheid ten prooi zullen vallen aan engerlingen zoals The Donald, die van mening is dat hij het recht heeft om links en rechts om zich heen te grijpen met zijn vrouwonvriendelijke klauwen, alleen maar vanwege het simpele feit dat hij nou eenmaal een piemel heeft (en waarschijnlijk nog een kleintje ook).
Uiteraard zal ik mijn dochters leren dat ze voor zichzelf op kúnnen en vooral ook mógen komen. Dat de wereld aan hun voeten ligt en dat ze net zoveel respect verdienen als welke jongen dan ook. Maar als dat de zonen van deze wereld vervolgens níet geleerd wordt, is het nog steeds dweilen met de kraan open. Want meisjes en vrouwen weten zelf heus wel dat ze niet benadeeld, gediscrimineerd en misbruikt zouden mogen worden. Maar als jongens en mannen verteld wordt dat dat eigenlijk helemaal niet zo erg is, als de voorbeelden die ze krijgen laten zien dat dat best kan, dan kun je als vooruitstrevende vrouw nog zo geëmancipeerd zijn en roepen dat je meer bent dan alleen maar tits and ass, zodra er iemand die sterker is dan jij zijn vettige handen in je kruis duwt, delf je toch gewoon het onderspit. En dat is nu precies wat kerels zoals Trump onze jongens leren. En wat nog erger is: wij staan het anno 2017 nog steeds toe. Want we geven ze een podium.
Wij staan het toe dat onze zonen luisteren naar een ranzige bejaarde in een veel te duur maatpak die vrouwen bestempelt als gebruiksvoorwerpen en zelfs als nog minder, wanneer ze niet het uiterlijk hebben van een fotomodel. In plaats van collectief tegen zulke heerschappen in opstand te komen, ze dat podium te ontzeggen, weten dit soort kerels in deze moderne tijden nog steeds voet aan de grond te krijgen. En niet zo zuinig ook. Dat Trump het tot in het Witte Huis heeft weten te schoppen (of manipuleren, ’t is maar hoe je het ziet) daar schrik ik van, daar schrik ik écht van. Want ik wil beter voor mijn dochters. Méér dan dat ook zij zich nog steeds staande moeten houden in een wereld waarin vrouwen minder zijn dan mannen. Waarin ze een gerede kans lopen hun lichaam bezoedeld te krijgen terwijl ze zich daartegen verzetten. Alleen maar omdat ze geboren zijn als meisje en hun mannelijke counterparts niet beter weten dan dat je dan by default al op de tweede rang zit.
Toen mijn eerste kind een zoon bleek te zijn, heb ik me voorgenomen hem altijd heel duidelijk te maken dat hij respect dient te hebben voor vrouwen. Dat ik van hem geen machismo zal accepteren en dat hij met mij te maken krijgt als ik er lucht van krijg dat hij een meisje slecht behandelt. Want een echt vrouwvriendelijke maatschappij begint mijns inziens voornamelijk bij de mannen. Het is ruim tijd dat we al onze zoons leren dat ze geen macht hebben over meisjes. Dat wat ze tussen hun benen hebben hangen geen vrijbrief is voor onfatsoenlijk en grensoverschrijdend gedrag. En dat een zichzelf respecterende man vrouwen behandelt als zijn gelijke en niet alleen maar als een voorwerp van vermaak om op gezette tijden aan zijn scrotum te kriebelen als hij jeuk heeft. Ik vind maar weinig dingen het echt waard om heel hysterisch de tijgermoeder over uit te hangen, maar als het gaat om het creëren van een écht vrouwvriendelijke samenleving ben ik bereid mijn enige zoon heel agressief feministisch op de kop te zitten.
Laten we daarom de inauguratie van Trump op 20 januari beschouwen als het startschot voor de race naar echte, wereldwijde emancipatie. Als de dag waarop we aan al onze kinderen, en vooral aan onze zonen, laten zien dat je als lul dan misschien wel in de Oval Office terecht kan komen, maar dat alleen een échte man die lul ook overeind kan houden. Een man die weet dat mannen en vrouwen simpelweg gelijk zijn. Zodat alle kleine jongetjes die vanaf nu geboren worden er niet meer vreemd van op kijken als de wereld later geleid wordt door een vrouw. Niet langer vinden dat ze recht hebben op meer, beter en mooier dan het andere geslacht. Zich niet het lichaam van een vrouw toe-eigenen zonder dat ze daarvoor expliciete toestemming hebben gekregen. En met z’n allen als één geëmancipeerde man opstaan, mocht er toch onverhoopt nog een keer zo’n vieze glijer Middeleeuwse teksten uit begint te kramen. Daarom: ouders, en dan vooral de vaders: ga alsjeblieft de barricade op. Voor uw dochters, maar vooral ook voor uw zonen. De beha’s zijn al lang verbrand, maar als we Donald en de zijnen daadwerkelijk en voorgoed van het wereldtoneel terug de coulissen in willen krijgen, is het nu echt tijd voor het ritueel verbranden van de boxershorts.
Lees ook: Waarom bestaat er ‘mom-shaming’, maar geen ‘dad-shaming’?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
