Waarom niemand je vertelt hoe irritant je kind kan zijn

Iedereen zegt dat kinderen schattig zijn. Dat ze je leven verrijken en dat je ze boven alles zult liefhebben. Maar weet je wat niemand zegt? Dat ze soms ook bloedirritant zijn. Echt, alsof ze een geheime opleiding hebben gehad in het testen van jouw laatste greintje geduld.

Die constante onderbrekingen

Je probeert een gesprek te voeren met een andere volwassene – een zeldzaamheid op zich – en daar is het: “Mama! Mama! Mamaaa!” Altijd net op het moment dat je iets belangrijks zegt. Ze hebben een radar voor serieuze gesprekken en besluiten dan meteen dat ze NU iets nodig hebben. En dan gaat het niet om iets essentieels zoals een bloedende knie. Nee, het gaat om een totaal willekeurige observatie als: “Wist je dat giraffen hun nek niet kunnen buigen om te drinken?” Fantastisch, lieverd, maar mama probeert net een serieuze volwassen conversatie te hebben over hypotheekrentes.

Waarom duurt alles zo lang?

Tanden poetsen? Minimaal twintig minuten. Schoenen aantrekken? Een project waar NASA jaloers op zou zijn. Gewoon even de deur uitgaan zonder dat iemand iets kwijt is, dorst heeft of ineens besluit dat ze tóch niet die jas willen? Vergeet het maar. Het is een wonder dat gezinnen ooit ergens op tijd aankomen. Soms overweeg je serieus om gewoon een uur eerder te beginnen met de voorbereidingen, maar zelfs dan is er altijd een plaspauze op het laatste moment.

Eten is een onderhandeling

“Ik lust dat niet.” “Mag ik ketchup bij mijn appel?” “Waarom zit er groente op mijn bord?” Serieus, hoe hebben we als mensheid overleefd als kinderen historisch gezien altijd zo kritisch op eten waren? Je maakt een gezonde maaltijd, volledig in balans, en toch kijken ze ernaar alsof je ze een bord vol slakken hebt voorgezet.

En dan heb je nog de eeuwige snackdrang. Vijf minuten na het avondeten: “Ik heb honger.” Echt? Waar was die honger toen je bord nog vol lag?

Slapen? Nee joh, veel te gezellig

Je kind is de hele dag moe, maar als het tijd is om te slapen? Dan ineens de energie van een Duracell-konijn. Nog één slok water, nog één verhaal, nog één vraag over het universum. Het concept “bedtijd” is voor hen gewoon een uitdaging om te kijken hoe lang ze je kunnen laten twijfelen aan je eigen autoriteit.

Ja, je houdt van ze. Maar toch…

Natuurlijk houd je van ze, met heel je hart. Maar dat betekent niet dat je ze niet af en toe achter het behang zou willen plakken. En dat is helemaal oké.