Waarom lekker-met-elkaar-aan-tafel-avondeten totaal niet werkt

Barbara heeft het echt geprobeerd: voldoen aan het ideaal van elke avond met z’n vieren aan tafel zitten en de dag doornemen. Alleen lijkt het bij haar meer op een vecht- en smijtpartij dan op een etentje. Nu eet iedereen apart en is er veel meer tijd voor verhalen aan tafel. Eindelijk tijd voor quality time!

Lees ook: AHHHG. Waarom is dat eten toch zo ingewikkeld?!

Ik krijg de laatste tijd allemaal van die kookboeken opgestuurd, met heerlijke gerechten (die mijn kinderen toch niet gaan eten), maar die allemaal dezelfde filosofie hebben: de avondmaaltijd is het meest belangrijke moment van de dag om samen door te brengen.
Zo.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste paar keren dat ik dat las, dacht: ja, tuurlijk. Dat is nu eenmaal wat we met elkaar hebben afgesproken. Maar nu is het helaas zo, met kleine kinderen tot een jaar of 4, dat er werkelijk geen bal aan is om de maaltijd gezamenlijk te vieren (haha, dat woord alleen al!).
Bij ons lukt dat bijvoorbeeld niet zonder schreeuwen en/of fysiek geweld.

Minst favoriete moment van de dag
Het begint al met het gedoe dat het geeft om in één keer vier borden op tafel te zetten met eten dat iedereen soort van lust en dat nog soort van warm is, maar okee: dat gaat nog.
Daarna zitten we met vier mensen aan tafel die honger hebben en willen eten. Maar een ervan (2) kan nog niet echt eten en de ander (8) verdwaalt met zijn hoofd in een Donald Duck en vergeet dat hij aan het eten is als je hem er niet elke 3 minuten aan herinnert.
Dus zitten Thomas en ik met de ruggen naar elkaar toe ieder een kind voor ons rekening te nemen. Ons eigen eten proppen we naar binnen op de momenten dat het heel even kan. Dan na een minuut of vier klimt er een zijn stoel uit zonder iets gegeten te hebben en begint er een handgemeen. Dan wil de oudste vast een toetje, maar als de jongste dat ziet, dan wil die dat ook, dus maken we ruzie met de oudste tot aan het einde van de maaltijd, terwijl de jongste alleen nog maar om een “TOOOOEEEETJE!!!!” schreeuwt.
Ik geloof dat het avondeten mijn minst favoriete moment van de dag is.

Ieder voor zich
Daarom heb ik besloten om me te verlossen van dat tuttige plaatje dat ik had van hoe het moet. Sindsdien gaat het een stuk beter – en hebben we tijd om elkaar even te spreken.
Gisteren ging het zo.
Ik kwam thuis, opende de koelkast en vond er:
– een restje van een gebraden kip
– twee worstjes
– plakjes kaas
– een komkommer
– een winterpeen.

Ik maakte twee tosti’s van speltbrood met kaas en kip. Ik braadde twee worstjes. Sneed de komkommer en de winterpeen in lange reepjes en zette het op tafel. Thomas schoof aan, en ik ook. De kinderen aten, wij spraken met elkaar over de schooldag, over wat er morgen op het programma stond, er werd niet gevochten of gescholden – er werd inderdaad gegeten en gepraat.
Met z’n vieren, precies zoals het hoort!

Topavond!
Daarna gingen de kinderen in bad, en zei Thomas: ik wil wel pizza. Dus ik liep naar buiten, bestelde een pizza met parmaham en rucola, liep naar de Albert Heijn voor de ingrediënten van een salade (voor mij), haalde de pizza op en een gekoeld flesje witte wijn. Toen ik Thomas zijn pizza bracht, zaten de kindjes in pyjama voor de tv. Ik ging erbij zitten en legde ze in bed. Toen ze sliepen, maakte ik een salade, at die alleen aan tafel op, met op Netflix een aflevering van Homeland.
In de verte zag ik Thomas met een koptelefoon op lachen om een of andere comedyshow.
Het was een topavond!
Morgen leggen we ze eerst in bed, een en al aandacht zullen we zijn, en dan gaan Thomas en ik lekker samen eten. Met een filmpje erbij.

Lees ook: Agendaseks is beter dan geen seks… Ga maar plannen dus.