Waarom kinderen werkelijk ALLES tot een feest kunnen maken

nachtrust

24.06.2016 13:00

Femke, man Reinier en peuter Max gingen het afgelopen weekend naar een Reuze-picknick in de tuinen van Paleis Soestdijk. Max verheugde zich er van tevoren enorm op (‘Hoe groot is dat kleed dan, mammie?’) maar op de grote dag begon het ineens keihard te regenen. Het hele feest leek in duigen te vallen. Niets was echter minder waar: Max had de middag van zijn leven.

Met een pittige zoon als Max (‘Ik ben drie en ik wil ’t nie!’) is het zaak om in het weekend flink veel te ondernemen om hem lekker moe te maken. En de activiteiten moeten zoveel mogelijk buiten plaatsvinden. Dus toen er een uitnodiging voor een reuzepicknick (om te vieren dat Witte Reus vijftig jaar bestaat) op de mat viel, wisten wij wel wat we zouden doen.

De bewuste zaterdag werd Max wakker, rende onze kamer in en keek meteen uit het raam: het goot van de lucht. Gelukkig legde hij niet meteen de link picknick…buiten…ellende, maar Reinier en ik wel. In de plenzende regen reden we richting Baarn, alwaar de picknick op de grote groene grasvelden voor Paleis Soestdijk zou plaatsvinden. Ik hoopte dat de buien zouden overwaaien. Toen we aankwamen, leek het er heel even op dat de lucht opentrok. De organisatie ontving ons binnen in De Oranjerie met een drankje en Max werd al lekker gemaakt met het feit dat er professionele pannenkoekenbakkers bij het picknickkleed zouden staan. Het jongetje was bijna niet te houden. Het regende echter alweer, dus er werd ons gevraagd om nog even geduld te hebben om af te wachten of het na deze bui definitief zou ophouden.

Een kwartiertje later kwam echter de mededeling dat de hele catering verplaatst zou worden naar de uitspanning naast de Oranjerie waar stoelen onder een overkapping stonden. De teleurstelling was groot, vooral bij onze zoon. Hij bleef aan mij trekken, want hij moest en zou naar de plek lopen waar het Witte Reus-picknickkleed lag. Samen met een groepje andere nieuwsgierigen, die de toegang tot de picknick hadden gewonnen door mee te doen aan het Witte Reus-spel, betraden we het doorweekte kleed. Het zag er, ondanks de regen, prachtig en romantisch uit. Witte houten bankjes, complete picknickmanden, kleurige zitzakken, een podium waarop een band zou gaan spelen, een pannenkoekenkraampje en een complete bbq. Max keek zijn ogen uit en begon van hot naar her te rennen op het enorme kleed. Hij maakte een sliding, viel met zijn kont in een plas (dus die broek moest meteen uit!) en kraaide het uit van plezier terwijl hij zich een weg van de ene natte zitzak naar de andere baande. Er waren meer kinderen die grote lol hadden op het natte kleed en alle ouders keken genietend naar hun kroost.

Terwijl er zich nieuwe donderwolken samenpakten boven het prachtige paleis hoorden we ineens de klanken van Kleine wasjes, grote wasjes (Goed gevonden van Witte Reus!!) van de Surinaamse feestband Trafassi. Max trok me mee naar voren om te dansen en voor ik het wist stond ik midden in een groep mensen met mijn heupen te zwaaien. Inmiddels ging mijn zoon met een paar andere peuters en kleuters op in een polonaise en bedacht ik dat kinderen toch werkelijk van alles een feest kunnen maken. Het maakte helemaal niet uit dat de boel nat en verregend was: er waren mensen, er waren plassen om in te stampen, dus wat zeur je nou?

Na een half uurtje begon het weer te regenen en was al het eten (inclusief bbq’s en pannenkoekenstand) verplaatst naar de uitspanning naar de Oranjerie. Max wist niet hoe snel hij zich op de kleine pannenkoekjes moest werpen, terwijl Reinier zijn oog liet vallen op de worstjes op de bbq. Ik keek naar mijn blije mannen en hoewel ik toch best vaak commentaar heb (op wat dan ook!) kon ik niets anders dan verzuchten: ‘wat een heerlijke middag, jongens!’ Een uur later togen we met een picknickmand vol servies en bestek en een 50 jaar Witte Reus-waspakket naar huis. Dat pakket ging natuurlijk meteen open, omdat Max’ kleding doorweekt en modderig was geworden. Maar dat gaat nu eenmaal zo met jongens; als ze lol hebben… worden ze vies.