Waarom kinderen de wereld écht zien (en wij dus niet)
Ook weleens een ruzietje met je man uitgevochten aan de keukentafel terwijl de kinderen in de woonkamer televisie zaten te kijken? Vast wel. Kan geen kwaad, want dat horen ze toch niet. Denken we. Maar dat valt dus wel tegen. Want kinderen hebben heel veel door.
Heel vaak hebben ouders het idee dat hun kinderen niet luisteren. Je kunt tenslotte wel 300 keer roepen dat ze hun rotzooi moeten opruimen, of hun schoenen aan moeten trekken, maar negen van de tien keer lijkt het tegen dovemansoren gezegd. Kinderen leven in hun eigen wereld en alles wat daar buiten gebeurd, daar zijn ze blind en doof voor. Denken we. Als dat niet zo was, dan zouden ze toch wel gewoon doen wat we zeiden? Dan hoefden we onszelf toch niet constant te blijven herhalen, als kapotte grammofoonplaten die zijn blijven hangen? Dat zou je denken inderdaad, maar niets is minder waar. Die kinderen, die hebben namelijk alles door. Ja, álles.
Amerikaans onderzoek heeft uitgewezen dat het waarnemingsvermogen van kinderen een stuk beter werkt dan dat van volwassenen. Daarnaast concentreren kinderen zich gewoon op hele andere dingen dan wij. Waardoor ze dus ook andere dingen zien. Andere dingen, niet per se minder belangrijke dingen. Maar met onze volwassen tunnelvisie realiseren wij ons dat helemaal niet meer. “Kinderen schakelen de wereld om hen heen niet uit, zoals volwassenen dat doen.” zeggen de onderzoekers, “Daardoor hebben ze een scherper oog voor dingen die minder voor de hand liggen.” En inderdaad, hoe vaak lopen wij, als volwassenen, dingen in het leven gewoon voorbij? Zien we bepaalde dingen niet meer, verbazen we ons niet meer, simpelweg omdat we oogkleppen op hebben? En afgestompt zijn? Want, wanneer is de laatste keer dat jij je nog verwonderd hebt over de weerkaatsing van het zonlicht in het water? Of over de vorm van de wolken? De kans is groot dat je je dat niet eens meer kunt herinneren. En dat is eigenlijk heel erg zonde.
Kinderen willen zoveel mogelijk leren, alles zien, alles meemaken. Ze nemen dus letterlijk alles in zich op en worden daarom snel afgeleid. Sta maar eens stil bij hoeveel er eigenlijk de hele tijd om je heen gebeurt. Als je dat allemaal wilt ervaren, dan is het logisch dat je je niet lang op één ding concentreert. Er is namelijk méér te zien, meer te doen. En hoe heerlijk moet het zijn als de wereld nog zo’n speeltuin is? Stiekem zou ik willen dat ik nog steeds zo in het leven stond. Want wat een magische plek moet de wereld dan zijn. Aan de andere kant is het misschien ook wel een overweldigende en soms beangstigende wereld. Als je ouders ruzie hebben bijvoorbeeld, maar denken dat jij dat toch niet hoort of snapt. Daarom is het goed om ons, als ouders en als begeleiders van deze eager young minds die alles zien en alles horen, te realiseren dat wat we doen en wat zeggen zeer zeker niet onopgemerkt blijft. En dat het van invloed is op hoe onze kinderen de wereld zien. De wereld waarvan we allemaal hopen dat onze kinderen zich er veilig en vertrouwd in voelen. Toch? Kortom: onderschat je kind niet. Want de wereld van het kind is heel wat groter dan wij denken.
Lees ook: Deze ouders voeden hun kinderen op zonder regels en beperkingen.
(Bron: RTL Nieuws)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
