Waarom jij echt de enige bent die je kinderen geweldig vindt
Ergens weet Anne wel dat ze op geen en-ke-le manier objectief naar haar eigen kinderen kijkt. Toch hoop ze elke keer weer dat anderen haar spruitjes net zo lief, mooi en fantastisch vinden als zijzelf.
Ik zie onze baby van zes maanden oud nooit echt helemaal helder. Zodra ik naar zijn gezichtje kijk, schuift er een soort liefdeswolk voor mijn ogen. Dan zie ik alleen nog maar zijn PRACHTIGE OGEN! Zijn LIEVE LACH! Zijn mooie RONDE KOPPIE! Zijn SCHATTIGE GEBAARTJES! Zijn VERTEDERENDE GELUIDJES! Dan overvalt me het gevoel dat het toch godsonmogelijk is dat anderen dat niet ook zien. Dit kán toch niet alleen mijn mening zijn, dit ís toch de mooiste baby op aarde?
Lees ook: Deze dingen mag je best denken als je net een baby hebt.
Dat het niet zo werkt, weet ik wanneer ik naar babyfoto’s van onze oudste dochter (nu twee) kijk. Soms vallen de schellen van mijn ogen. Heb ik écht schreeuwend van trots deze foto van dit verfrommelde oude babyvrouwtje aan anderen laten zien? Was het misschien toch terecht dat een kennis, aan wie ik een van de mooiste foto’s van onze dochter liet zien, verrukt uitriep “Aahh, wat heeft ze een scháttig konijnenbehangetje op haar kamer!” Schattig konijnenbehangetje?! Heb je niets te zeggen over mijn prachtige baby dan?
Nu ze twee is en volop aan het peuterpuberen, begrijp ik wel dat anderen niet in katzwijm vallen van haar bolle wangen en dito onderkin. Die zijn gewoon niet fotogeniek. Dat zie zelfs ik. En inderdaad, de meest gehoorde reactie op foto’s van haar zijn momenteel: “Oohh ja”. Gevolgd door…niets. Buitenstaanders zien echt helemaal niks speciaals aan haar, gewoon een peuter. Hoewel ik het begrijp, doet het toch elke keer een heel klein beetje pijn. Mijn copingstrategie? Zachtjes tegen mezelf zeggen dat als ze haar in het echt zouden zien, ze weerloos zouden zijn voor haar mooie lach, haar overrompelende openheid, haar lieve karakter. Nou ja, alles dus om maar niet onder ogen te zien dat ze misschien inderdaad wel een heel gewoon, doorsnee, huis-tuin-en-keukenkind is.
Alleen die tweede baby hè, die blijft natuurlijk super bijzonder. Dat ís gewoon zo. Benieuwd hoe ik daar over een paar jaar op terugkijk.
Lees ook: Mijn kinderen zijn briljant, knap en de liefste. En de jouwe?
