Waarom je puber denkt dat jij dom bent (en hoe je ermee omgaat)

Ooit was je de held. De persoon die alles wist, alles kon en alles regelde. Maar dan, plotseling, wordt je kind een puber en verandert alles. Je bent ineens totaal achterlijk, een bron van schaamte en iemand die duidelijk geen idee heeft hoe de wereld werkt. Wat is er gebeurd?

Je weet niks van hun wereld

Snapchat, TikTok, Discord… Alles waar jij om lacht, is al drie trends oud. En als je per ongeluk een opmerking maakt over een ‘meme’ (die je eigenlijk best grappig vond), krijg je een diepe zucht en een blik alsof je net hebt voorgesteld om samen naar een Bing-aflevering te kijken. Je muziek is stom, je kledingkeuze is gênant en als je probeert hun slang-taal te gebruiken, ben je helemaal de pineut.

Je bestaat te veel

Pubers hebben een extreem lage tolerantie voor het feit dat hun ouders gewoon… bestaan. Vooral in het openbaar. Het toppunt van schaamte? Wanneer je hen op straat begroet met een vrolijk “Hoi schat!” terwijl ze met vrienden zijn. Grote fout. Je had gewoon moeten doen alsof je hen niet kent.

Communicatie is eenrichtingsverkeer

Je stelt een vraag en krijgt een “hmm”, “weet ik veel” of – als je geluk hebt – een schouderophaal. Maar als jij niet meteen antwoord geeft op hún vragen (“Waar zijn mijn schoenen?”, “Mag ik geld voor de bios?”), dan volgt er een diepe zucht en een blik vol onbegrip. Hoe kun jij, als ouder, zo vreselijk onhandig zijn?

Troost: het gaat over

Er komt een dag dat je weer meetelt. Echt waar. Op een dag realiseren ze zich dat je best slim bent, dat je eigenlijk best grappig bent en dat je misschien tóch wel wat weet van het leven. Tot die tijd? Gewoon volhouden en stiekem lachen om hun dramatische zuchten.