Waarom ik liever een vader zou willen zijn

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn kinderen. Maar soms, op die momenten dat ik voor de zoveelste keer de sokken onder de bank vandaan vis terwijl mijn partner ‘even rustig naar het toilet gaat’, denk ik: had ik maar de vaderschapskaart. Want eerlijk? Vaders komen met privileges.

Niemand vraagt of ik borstvoeding geef

Vanaf dag één krijg je als moeder vragen over borstvoeding, flesvoeding en alles ertussenin. Een vader? Die krijgt een schouderklopje als hij überhaupt weet waar de fles staat. Klinkt oneerlijk? Is het ook.

‘Papa is zo betrokken’

Een vader die zijn kind naar school brengt? Superheld. Een moeder die dat doet? Gewoon dinsdag. En als een vader een volle dag met de kinderen doorbrengt? Dan is het ‘papadag’. Voor moeders heet dat gewoon ‘je leven’.

Opruimen is optioneel

Een vader die een middag alleen is met de kinderen, hoeft zich niet druk te maken over de troep. Een moeder? Die voelt de onzichtbare druk om tegelijk de was, het eten en de kruimels op de vloer te fixen.

Slapen als een vader

Midden in de nacht huilende kinderen? Moeders hebben een zesde zintuig dat ze direct uit bed katapulteert. Vaders? Die kunnen rustig doorslapen met een kind op hun hoofd. Ongelooflijk.

Kledingstress bestaat niet

Moeders krijgen blikken als hun kind in een onmogelijke kleurencombinatie naar school gaat. Een vader? “Ach, wat schattig dat hij zelf zijn kleren heeft uitgezocht!” Serieus?

Conclusie

Natuurlijk, vaders doen ook veel en steeds meer. Maar als ik heel eerlijk ben, zou ik soms best voor een dagje willen ruilen. Gewoon om te kijken hoe het is om met minimale inspanning maximale waardering te krijgen.