Waarom ik het onzin vind om je kind overal mee naartoe te nemen
Vala neemt haar kinderen liever niet mee naar feesten en partijen. Niet omdat ze zulke vervelende kinderen heeft, maar omdat niemand daar vrolijk van wordt. En ze hoeven toch niet overal bij te zijn?
Onlangs sprak ik een moeder die kwaad was op haar broer. Die ging binnenkort trouwen en op de uitnodiging stond dat er op de bruiloft geen kleine kinderen gewenst waren. Zijn zus was furieus. Hoezo mochten haar hartelapjes niet mee naar de mooiste dag van haar broers leven? Ze hoorden er toch zeker bij? Ze waren toch familie? Als haar kinderen niet mochten komen, dan bedankte zij ook voor die bruiloft. Omdat de bruidegom er niet zoveel zin in had dat het kroost van zijn zus het op een krijsen zou zetten tijdens het ja-woord. Of zou gaan zeuren als de foie gras op tafel kwam. Omdat ze liever kip, patat en appelmoes hadden. Een ware familievete had de bruidegom ontketent, met het uitsluiten van de onder 12 categorie op de gastenlijst. Tja. Wat moet je ervan zeggen? Ik geef hem groot gelijk.
LEES OOK: 21 Voordelen van als je kind wat ouder wordt.
Opzitten en pootjes geven; welk kind vindt dat leuk?
Wat mij betreft hoeven kinderen niet overal mee naartoe. Ik begrijp die neiging van sommige moeders niet zo goed. Als ik een feestje heb, een bruiloft, of zelfs maar een verjaardag neem ik mijn kinderen als het even kan niet mee. Hoezo is het een goed idee om een stel kleine kinderen mee te slepen naar een gelegenheid die soms voor volwassenen al best wel een verzoeking is? Voor wie is dat leuk? Voor die kinderen niet, durf ik te zeggen. Die moeten daar maar op een stoel zitten. Stil zijn. Dingen eten die ze niet lekker vinden. En ook de ouders beleven er weinig plezier aan. Heb je je kinderen bij je, dan valt er geen normaal gesprek te voeren. Niemand vindt het gezellig (of fatsoenlijk), om te converseren met een bezwete moeder met stressvlekken in haar nek, die om de andere zin dingen roept als: “Nee! Niet aankomen!”, “Leg die chips terug in dat bakje!” en “Niet je handen afvegen aan de bruidsjurk!”. Gezellig is anders.
Dring je kinderen niet aan andere mensen op
Wat is dat toch met sommige moeders, dat ze zich niet los kunnen weken van hun kroost? Er bestaat toch meer naast het moederschap? Die navelstreng wordt niet voor niets doorgeknipt. Dat je je baby een week na de bevalling liever niet een hele dag bij de oppas laat, begrijp ik. Maar na een tijdje trekt die hormonale mist op en vind je het ook wel weer eens gezellig om naar een feestje te gaan waar geen broodjes knakworst en pakjes Wicki op het menu staan. En waar er niet de hele tijd grijpgrage, plakkerige handjes door de bakjes met olijven gaan. Althans, ik wel.
Sommige moeders houden blijkbaar op te bestaan als ze hun kinderen niet aan hun rokken hebben hangen. Dat moeten ze helemaal zelf weten, maar dring het niet aan een ander op. Je laat toch geen verstek gaan op de bruiloft van je eigen broer, omdat hij het niet zo tof vindt als jouw baby luid knetterend zijn luier vol kakt op het moment dat hij heel romantisch die ring aan de vinger van zijn bruid wil schuiven? Het is toch zeker zijn bruiloft? Het gaat toch helemaal niet om wat jij wilt? Is het soms de mooiste dag van jouw leven? Volgens mij niet. Zitten jouw kinderloze vrienden erop te wachten dat je je rellende peuter meeneemt als je met ze hebt afgesproken in een restaurant? Ook ik, als moeder zijnde, heb tijdens een etentje met vriendinnen liever geen Toet Toet auto’s tussen de tapas staan. Mijn kinderen zijn me alles waard, maar ik ben niet met ze vergroeid.
Moeder zijn wil niet zeggen dat de rest van de wereld jouw kinderen ook leuk moet vinden. De meeste mensen zitten waarschijnlijk helemaal niet op hen te wachten. En zeker niet als ze net een rib uit hun lijf aan een manshoge bruidstaart hebben uitgegeven en die liever niet in stukken op de dansvloer willen zien belanden. Dat is hun goed recht. Bovendien: een avondje dansen in een jurkje zonder knakworstvlekken, dat is pas echt een feestje.
LEES OOK: Wat je niet hoeft te pikken van de kraamvisite.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
