Waarom ik het heerlijk vind als mijn zoon ziek is
Vala’s zoon was laatst ziek. Dat is hij bijna nooit en dat vindt ze heel erg jammer. Ze geniet daar namelijk altijd intens van.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
Heb je het nou goed gelezen? Vind ik het heerlijk als mijn zoon ziek is? Zegt die gekke Vala dat nou echt? Ja, dat zeg ik echt. Maar laat ik mezelf meteen even indekken: zieke kinderen zijn natuurlijk zielig. Ook mijn moederhart breekt heus als ik mijn zoon hijgend van de koorts op de bank heb liggen, met roodgloeiende wangen, pus-oren en vage rode vlekken. Ook ik denk dan: kon ik het maar van hem overnemen, want liever ik dan hij. Maar desondanks wilde ik soms stiekem dat hij vaker ziek was. Want ja, het is waar: ik vind dat sneu voor hem, maar puur genieten voor mij.
Lees ook: Als je zoon de mannengriep heeft.
Dat komt niet omdat ik stiekem lijd aan Munchausen by Proxy, omdat ik een verkapte sadist ben, of omdat ik niet van mijn zoon houd. Dat komt omdat ik me over hem nooit zorgen maak als hij ziek is. Omdat ik absoluut zeker weet dat hij weer beter wordt. Omdat ik een rotsvast vertrouwen heb in zijn gezondheid en ik, juist als hij ziek is, dat vertrouwen nog eens extra voel. En dat gevoel, dat is zo heerlijk. Dat gevoel, dat heb ik af en toe zo nodig. Omdat ik me veel vaker juist helemaal niet zo voel. Mijn dochters zijn namelijk heel vaak ziek. En ze worden ook niet beter. Althans, voorlopig niet, omdat ze iets chronisch hebben zijn en ik niet weet wat. Wat betekent dat ik ook niet weet of ze ooit wel beter worden. Of dat ze misschien juist wel zieker zullen worden. Ik heb geen idee wat er in hun lijfjes aan de hand is en dus mis ik bij mijn dochters het vertrouwen dat ik bij mijn zoon wel heb. Ben ik als mijn dochters hijgend van de koorts op de bank liggen juist altijd bang dat ze dit keer niet meer beter zullen worden. Daarom geniet ik ervan als mijn zoon een keertje ziek is. Omdat ik nooit bang hoef te zijn.
Als mijn zoon ziek is voel ik mij heel even een normale moeder met een normaal ziek kind. Ik maak een bedje op de bank voor hem, zet kopjes slappe thee en meet ieder uur zijn temperatuur op, ook al weet ik dat dat helemaal niet nodig is. ‘s Avonds als hij ligt te slapen ga ik drie keer extra bij hem kijken, alleen maar om mijn hand even op zijn warme voorhoofd te kunnen leggen, zogenaamd om te checken of het allemaal wel goed gaat. Ik weet natuurlijk best dat het allemaal prima gaat, maar het is gewoon zo fijn om mezelf nog eens te wentelen in het geluk van het hebben van een kind wat ziek kan zijn zonder dat dat ernstig is. Stiekem moet ik lachen als ik hem met zachte dwang medicijnen moet laten innemen en hij uiteindelijk jammerend overstag gaat, omdat het niks voorstelt bij hoe dat ging bij zijn zusje in het ziekenhuis, met infusen en sondes en meer van dat soort enge dingen. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden als hij kreunend roept hoe ontzettend ziek hij is, omdat ik heus wel medelijden met hem heb, maar tegelijkertijd weet dat hij ook vooral lijdt aan aanstelleritis. En als hij eigenlijk alweer beter is, meld ik hem stiekem nog een extra dagje ziek op school. Gewoon, omdat het kan. En niet omdat het moet.
Ik kan mijn kind verzorgen in mijn eigen huis, zonder bliepende machines om ons heen en mensen in witte jassen die mij vertellen hóe ik mijn kind moet verzorgen. ‘s Nachts lig ik niet te piekeren en te malen over mogelijke ernstige diagnoses en ‘s morgens ben ik niet bang voor wat ik aantref als ik mijn zoon uit bed haal. Ik kan mijn kind ervan verzekeren dat het uiteindelijk over gaat en dat hij zich heel snel weer beter zal voelen en dan voel ik mij een goede moeder. Eindelijk. Omdat ik me zo vaak een slechte moeder heb gevoeld omdat ik mijn dochters zoiets gewoon niet kan beloven, terwijl ik eigenlijk vind dat dat wel mijn taak is als hun moeder. Een moeder moet haar kind tenslotte altijd kunnen vertellen dat het goed komt, zodat je je daar als kind aan vast kunt houden als het even moeilijk is. Dat kan ik bij mijn meisjes niet en dus voelt het heel vaak alsof ik faal. Alsof ik mijn dochters in de steek laat. Maar mijn zoon heeft gelukkig wel de moeder die ik al mijn kinderen zou willen geven.
Mijn zoon is nu weer beter, maar ik hoop stiekem dat hij snel weer een keertje ziek word. Een flinke griep ofzo, dat lijkt me wel wat. Gelukkig zwelt de griepepidemie weer aan, las ik deze week. Ik kan me er nu al op verheugen. Want dat heerlijke onbezorgde gevoel, dat rotsvaste vertrouwen, dat jongetje met zijn rode wangetjes op de bank, daarvan word ik helemaal warm van binnen. Misschien moet ik maar even mijn temperatuur opmeten. Want je zou bijna denken dat ik koorts heb.
Lees ook: Als je kind een zeldzame ziekte heeft (en hoe eenzaam je je dan kunt voelen).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
