Waarom het met kinderen geen zin heeft om een ‘foodie’ te zijn
Koken is hip, koken is in. De foodblogs en kookprogramma’s rijzen de pan uit. Je bent tegenwoordig pas iemand als je een biologisch rechtsgedraaide quinoasalade met chiazaden op tafel kunt zetten. Heb je eigenlijk stiekem een hekel aan koken, of gewoon twee linkerhanden in de keuken, zoals Vala? Geen nood, neem kinderen. Dan heb je een goed excuus om zeven dagen per week spaghetti te eten.
Toen we onze boerderij kochten, nam ik mij voor eindelijk eens te leren koken. Ik ging tenslotte mijn eigen groenten kweken, dus dan moest ik mijn kinderen ook smakelijke gerechten uit eigen moestuin voorzetten. En bovendien had ik mijn ex-manlief tijdens onze eerste date verleid met de belofte dat ik de heerlijkste appeltaarten kon bakken. Inmiddels zijn we ruim vijf jaar verder, gescheiden en heeft hij zijn hoop op een ambachtelijk stuk taart dus maar voorgoed aan de wilgen gehangen. Ik weet namelijk niet eens hoe de oven werkt.
Lees ook: Gezond eten met kinderen, hoe krijg je dat nog voor elkaar?
Gelukkig zijn kinderen het ultieme excuus om nooit uitgebreid te hoeven koken. Je kunt na Sesamstraat namelijk best een zorgvuldig geprepareerde canard a l’orange op tafel zetten, maar die kun je dan net zo goed meteen aan de hond voeren. Kinderen lusten namelijk gewoon niks en voorál niet als je er uren voor achter het fornuis hebt gestaan. Nou mag ik nog in mijn handen knijpen, want met een beetje onderhandelen krijg ik er af en toe nog wel een doperwt in, maar in menig huishouden is de kroost jarenlang in hongerstaking. Naast “Nee!” is “Lussiknie” waarschijnlijk de meest gehoorde uitspraak in het gemiddeld gezin.
Ik heb een vriendin die als kind alleen maar knakworsten met appelsap bliefde. Haar ouders waren bang dat ze haar zouden verliezen aan scheurbuik, maar een kinderlijf kan veel hebben. Het zoontje van een kennis redt het al tijden op dagelijks één zakje knijpfruit. Hoe hij blijft groeien is iedereen een raadsel, maar hij vaart er wel bij. Er zijn boeken vol geschreven over hoe je dagelijks de schijf van vijf bij je kinderen door hun strot geduwd krijgt, maar het is allemaal een wassen neus. Koken voor kinderen is ondankbaar werk. Je kunt beter maar gewoon voor minstens vier jaar rösti-rondjes in bulk inkopen, dat scheelt een hoop frustratie.
En áls ze dan een keer iets lusten, blijkt dat meestal geen lang leven beschoren. In het verleden behaalde resultaten zijn bij kinderen nou eenmaal zelden een garantie voor de toekomst. Lepelt je kleuter de ene week nog enthousiast een portie zuurkool naar binnen, de volgende keer kijkt hij ernaar alsof je hem een hondendrol hebt voorgeschoteld. Onze zoon is opeens wars van aardappels en van de rode kool met appeltjes die ik laatst op tafel zette, barstte hij spontaan in huilen uit. Dochterlief eet sinds december (ja, december vorig jaar dus) eigenlijk alleen nog maar gekookte worst en pepernoten, dus het is maar goed dat het aanstonds Sinterklaas is, dan kunnen we tenminste weer fors ingeslaan. Glutenvrij, dat dan weer wel, want madame doet het natuurlijk alleen voor pepernoten van de natuurwinkel. Onze kippen hebben inmiddels zwaar overgewicht door alle resten die ze dagelijks moeten wegwerken, maar slachten heeft geen zin, want de Terroristen zijn sinds kort ook collectief in vleesstaking.
Ik vind dat ik dus prima kan volstaan met een pannetje pasta met tomatensaus. Haute cuisine is aan een kind simpelweg niet besteed. Vitaminen blijkbaar ook niet, maar ach, af en toe een sinaasappel uitknijpen boven een beker diksap en je komt weer een heel eind. De herten vreten de moestuin wel leeg en die kookboeken trek ik over vijf jaar wel weer eens uit de kast. Gemak dient de mens nou eenmaal. En de moeder wat dat betreft in het bijzonder.
Lees ook: De 31 wetmatigheden van (avond)eten met een peuter en kleuter.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
