Waarom berggeiten net zo goed zijn als baby’s. En eigenlijk beter.

Marcel is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Evolutietechnisch gezien vind ik dat er verdomd veel is misgegaan bij De Mens. We hebben dan wel de mond vol van goh, poehpoeh, nou nou, wat kunnen we toch veel met z’n allen en wat hebben we verschrikkelijk veel bereikt, zeker op het gebied van de gezondheidszorg en een paar van ons hebben dingen bedacht als de iPhone, de vaatwasser en Snickers, maar uiteindelijk blijven we flink achter. Zeker als je onze soort vergelijkt met bijvoorbeeld de giraf of de olifant, de adelaar of de dwerggeit.

Lees ook: Vertrouw altijd op jezelf. En op Marcel.

Ik moest aan deze dieren denken toen Sammie de negen maanden toucheerde. Ik dacht: waarom staat ze nog niet? En: waarom praat ze nog niet? Ook: waarom kan ze nu, nu ze bijna een jaar is, nog steeds niet bijdragen aan het gezinsinkomen door middel van een baantje. Niet dat ze direct een veertigurige werkweek bij een advocatenkantoor hoeft op te pakken, maar een krantenwijk zou toch moeten lukken.

Niks van dat alles. Ze kan nog niets. Nou ja, ze klapt in haar handen, ze kruipt, ze eet min of meer vast voedsel, ze zwaait als ze naar bed gaat en ze schommelt heen en weer als er muziek op staat – met name techno is haar ding, maar vijf uur van Ramses Shaffy doet het ook prima, net als nummers met een trompet erin. Leuk natuurlijk, maar het blijft toch vooral hangen in de sectie: ‘grappig’, ‘leuk’ en ‘schattig’.

Nee, dan de berggeit. Met name de West-Afrikaanse. Al een half uur na de bevalling, zo kwam ik te weten na duchtig online onderzoek, begint de babygeit met pogingen tot staan, hetgeen meestal binnen een uur succesvol wordt afgerond. Dat is in veel gevallen nog vóórdat de nageboorte de moedergeit heeft verlaten, las ik. En alsof dat niet al bijzonder genoeg is, is de babygeit al na zeven maanden geslachtsrijp. Hatsa, nu jij weer.

Nee, natuurlijk, ik moet er niet aan denken dat de mensenbaby na een half jaar zelf begint met kinderen baren, maar het verschil mag je op zijn minst opmerkelijk enorm noemen. Ik vind dat wij, de mensheid, daar af en toe wel een beetje bij stil mogen staan als we met trots een filmpje van onze kruipende, ‘dansende’, klappende baby’s op Facebook gooien. Het is leuk, zeker, en schattig, dat ook, maar het is natuurlijk helemaal niks vergeleken bij de capaciteiten van een West-Afrikaanse dwerggeit.

Lees ook: Marcel geeft 4 tips voor het braden van kindvriendelijke gehaktballen.