Waarom babyspeelgoed complete onzin is
Heeft ze net een fortuin uitgegeven aan duurzame, milieuvriendelijke, biologisch verantwoorde blokken van Europees essenhout met FSC label en eko-keurmerk, speelt Annemieke’s dochter liever met de fokking haarborstel.
Het meest nutteloze baby-gerelateerde product? Niet billendoekjesverwarmers, badthermometers of navelstrengdoekjes, maar speelgoed. Want mijn dochter speelt er niet mee. Nee joh, dat doet ze veel liever met mijn haarborstel, de iPad en de hond; momenteel de top 3 van mijn baby’s meest favoriete dingen. Op nummer 4 staat de spiegel. Het liefst zou ze urenlang in de badkamer doorbrengen, lachend tegen haar spiegelbeeld totdat ik pijn in m’n armen krijg van het haar vasthouden. Toegegeven, als ik zo’n rimpelloos babyhuidje had, zonder wallen en iets te vettige haren omdat wassen er wegens tijdgebrek alweer niet inzat vandaag, zou ik waarschijnlijk ook de hele dag mezelf bewonderen.
Babyspeelgoed: ultiem lelijk & luid
Volgens mij snappen kinderen jonger dan een jaar nog helemaal niet hoe ze moeten spelen. Maarja, als je de boekjes mag geloven, dan heeft ze toch echt educatieve stimulatie nodig voor haar cognitieve en motorische ontwikkeling. Babyspeelgoed dus. Want een baby van negen maanden met alleen maar knuffels, spiegels en knisperboekjes, dat is basically een garantie voor een algehele ontwikkelingsachterstand. Een uitje naar de plaatselijke speelgoedwinkel leert dat babyspeelgoed in twee categorieën komt: óf het is ultiem lelijk en luid, óf je gaat eraan failliet. Probleempje. Want veel geld hebben we niet, maar no way dat ons huis bedolven gaat worden onder de plastic felgekleurde China-troep met 39 verschillende melodieën die me allemaal oorpijn bezorgen. In plaats van nieuwe schoenen voor K. kopen we daarom duurzame, milieuvriendelijke, biologisch verantwoorde blokken van Europees essenhout met FSC label en eko-keurmerk. Mijn dochter probeert het draagtasje in haar mond te stoppen en scheurt vervolgens een kwartier lang het bonnetje in snippers.
In ons huis geen plastic troep
K. vraagt of we niet beter voor twee euro een lelijk plastic autootje hadden kunnen kopen. In plaats van dat ik mijn vriend gelijk geef, rij ik drie kwartier naar de dichtstbijzijnde tweedehandswinkel en koop daar een houten treintje. Want qua speelgoed houd ik mijn poot stijf. Mijn huis wordt geen Intertoys-filiaal of Action-winkel. Geen sirenes, Bumba-deuntjes en andere ongein op batterijen. Geen twaalf verschillende kleuren psychedelisch roze gemengd met oranje strepen en rode stipjes op een groene achtergrond. Flikkerende lichten en milieu-onvriendelijke zooi vol weekmakers met een geur waar je subiet hoofdpijn van krijgt komen er ook niet in. Ja, ik weet dat iedere moeder zich dit voorneemt en dat ze vervolgens toch over de losliggende plastic rommel struikelt. Ja, ik weet ook dat al mijn andere goede voornemens al binnen drie maanden sneuvelden. Maar deze niet: ons huis is een Plastic Troep Vrije Zone. De grootouders zijn goed geïnstrueerd en kopen daarom een heel lief een houten sorteerplankje. Beetje jammer van die primaire kleuren (wat is er mis met esthetisch verantwoorde beige tinten en een beetje lichtblauw?), maar OK, goed voor zowel de grove motoriek als het herkennen van vormen en kleuren. Zoë kijkt er niet naar om.
Babyvriendelijk
Nee joh, waarom zou ze zich met vierkanten en rondjes bezighouden? Ze kan ook naar haar vader kijken die op de computer Grand Theft Auto V speelt, veel spannender! Of Dribbel bestuderen terwijl die rothond op haar peperdure houten blokken kauwt, veel leuker! Ik maak me ondertussen zorgen of het tweedehands treintje wat ik gekocht heb wel babyvriendelijk genoeg is. Doordat de verpakking ontbreekt, kan ik het niet meer controleren op CE-keurmerken. Zitten er misschien schadelijke stoffen in de lak? Wat als de verflaag afbladdert terwijl onze baby eraan sabbelt en ze daardoor zware metalen of formaldehyde binnenkrijgt? Of het treinstel niet goed afgewerkt is en gaat splinteren? Mijn dochter laat het treintje echter links liggen en begint te janken omdat ze mijn haarborstel niet mag gebruiken om de hond te slaan. Vervolgens likt ze Dribbel’s haren van de vloer en stopt K.’s rondslingerende slippers in haar mond. Bah! Zo leert ze het nooit…
Nadoen
Goed voorbeeld doet goed volgen, dus doe ik net alsof ik zelf helemaal in de ban ben van het sorteerplankje. “WOW, HIER IS EEN GELE DRIEHOEK!!!!!!!! TSJAKKA, WAT LEUK!!!! DIE GAAT IN HET GELE DRIEHOEK HOKJE!!!!” roep ik, nog enthousiaster dan Emile Ratelband op speed. Baby’s zijn immers dol op nadoen. Terwijl ik de toren van Pisa creëer met de blokken, ziet mijn dochter haar kans en kruipt naar mijn telefoon… Na dagenlang aanbieden, pakt Zoë eindelijk uit zichzelf het houten sorteerplankje op. Resultaat! Maar in plaats van de vormpjes in de juiste gaatjes te doen, zwaait ze ermee richting hond (die heel snel maakt dat ‘ie wegkomt) en mept ze daarna met het plankje keihard op de iPad. Godzijdank zat dat ding in de beschermhoes. Ik overweeg hond- en iPad-vriendelijke met schapenwol gevulde stapelblokken te kopen, gemaakt van anti-allergeen bamboo textiel met eko-keurmerk en in de aanbieding voor maar 43 euro per set. K. vraagt of ik compleet gestoord ben. Hij heeft gelijk. Snel stop ik al het babyspeelgoed in een grote doos, breng Dribbel in veiligheid en geef Zoë mijn haarborstel: iedereen blij.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: 12 x speelgoed dat direct uit je ergste nachtmerries lijkt te komen
