‘Van mijn man mag veel meer en ik ben altijd de boeman’
Karen (36) is getrouwd met Hans en heeft een zoon van 5 en een dochter van 3. Zij wil graag consequent zijn in de opvoeding, maar heeft het gevoel dat ze daarin alleen staat.
Lees ook: 13 Situaties waarbij ik zo inconsequent ben als de pest
‘Hans is echt een leuke vader: actief, betrokken, altijd in voor een geintje. Het zijn sowieso die eigenschappen die ook maakte dat ik vijftien jaar geleden voor hem viel. Dat wij ooit kinderen zouden krijgen, wist ik al meteen. We zaten daarin ook op één lijn, waren er op hetzelfde moment klaar voor en ik heb eigenlijk nooit getwijfeld of we eruit zouden komen met de opvoeding. Op een of andere manier dacht ik altijd – naïef misschien – dat we elkaar zouden aanvullen en dat we dezelfde ideeën hadden over opvoeden.
In grote lijnen klopt dat ook wel, maar opvoeden gaat helaas het grootste deel van de tijd niet over de grote lijnen. Je kan wel weten wat je ongeveer wil bereiken, maar de weg daarnaartoe kan je op heel wat verschillende manieren afleggen. En bovendien zijn er op dagelijkse basis talloze dingen waar je van tevoren niet over nadenkt. Ja, we willen dat onze kinderen leuke, sociale mensen worden, maar daar heb je niet zoveel aan als je moet beslissen wat je doet met een kind dat met viltstift allemaal hartjes op de muur heeft getekend, omdat hij je zo lief vindt. Boos worden, vind ik. Het kan wel lief bedoeld zijn, mijn zoon weet heel goed dat op de muur tekenen absoluut onacceptabel is. Ach ja, zegt Hans, die geen zin heeft in een toestand. ‘Ik doe wel alsof ik het niet heb gezien.’ Dit gebeurde vorige week en ik werd inderdaad boos, waarop onze zoon bij zijn vader ging uithuilen en ik Hans hoorde zeggen: ‘Ja, maar je bedoelde het goed, hè?’ Dan heb ik echt het gevoel dat ik alleen sta in de opvoeding. Ik had al vier keer eerder tegen mijn zoon gezegd dat hij niet op de muur mag tekenen! Waarom kan Hans me op zo’n moment geen back-up geven? Of beter nog, waarom kan híj het niet gewoon een keer oplossen?
Lees ook: Zo voed ik op: ‘Mijn man en ik zitten echt niet op één lijn’
Maar dat doet hij niet. Het is geen filosofie of zelfs maar opvoedmethode, hij heeft gewoon vaak geen zin in gedoe. ‘Dan krijgen we dat gejammer weer’, zucht hij, als ik vraag of hij nou eens wil ingrijpen wanneer de kinderen alle twaalf speelgoedbakken over de vloer van de huiskamer gooien. ‘Laat ze maar.’ Hoezo, laat ze maar? Ze moeten leren dat dat niet de bedoeling is. Net zoals het niet de bedoeling is dat je als vijf- en driejarige koekjes maar gewoon zelf uit de koektrommel haalt wanneer je daar toevallig zin in hebt. Nou ja, zegt Hans dan, ze hebben het nu toch al op. Ja? Dus? Ze moeten leren dat het niet mag. En dus ben ik weer degene die ze dat gaat vertellen. Ik ben altijd de boeman.
En als Hans al eens boos wordt en dreigt met een consequentie, maakt hij het niet waar. ‘Als je nu niet luistert, zet ik je onder de koude kraan’, riep hij laatst tegen onze zoon. Die was net helemaal aangekleed om naar school te gaan en we waren al laat. Dat doe je tóch niet, denk ik dan meteen. Want was Hans van plan hem helemaal uit te kleden? Met kleren en al onder de douche te zetten? Waar ging hij de tijd vandaan halen om hem om te kleden? Ander voorbeeld, als we ergens op visite zijn en de kinderen rauzen daar het huis door of vliegen elkaar of andere kinderen in de haren, roept Hans graag: ‘Nu ophouden, anders zitten jullie de rest van de avond in de auto. Opnieuw: dat doe je toch niet. Alsof je op dat moment een hele strijd met je kinderen gaat voeren en ze ook nog eens urenlang in de auto zet, die buiten op straat geparkeerd staat. Dat weten de kinderen natuurlijk ook wel. Als Hans iets roept, nemen ze dat dan ook helemaal niet serieus. Ze luisteren toch niet naar me, zegt hij dan, en berust daar meteen in. Dan hoeft hij het de opvoeding ook niet meer te doen, is zijn conclusie en dat is voor hem maar al te welkom. Omdat ik vind dat onze kinderen wel opvoeding en sturing nodig hebben, doe ik het maar weer zelf. En ben ik weer de boeman.’
Lees ook: 16 redenen waarom het zo fokking moeilijk is om consequent te zijn
