Van engeltje naar krengetje in 10 jammerlijke stappen
Annes uitermate brave dreumes verandert langzaam in een klein monsterlijk peutertje. Dit gaat in heel overzichtelijke stappen.
‘Het eerste jaar zijn ze zo lief, maar daarna wordt het een gigantische strijd’ zei een vriendin een half jaar geleden tegen me over haar kinderen. Ik keek haar verbaasd aan. Onze dreumes was al twee, en nog steeds zo volgzaam als een pasgeboren lammetje. ‘Ik heb echt géén idee waar je het over hebt’, antwoorde ik dan ook. Inmiddels weet ik helaas heel goed waar ze het over heeft. De transformatie van ons engeltje naar krengetje heeft zich onmiskenbaar ingezet. Het kwam misschien alleen wat later dan bij de kinderen van mijn vriendin.
1) Ze is een papa’s kindje geworden
Het is niet dat ze mij echt actief stom vindt. Alleen, ze vindt haar vader gewoon vele malen leuker. En dat krijg ik te horen ook.
2) Ze vindt me regelmatig ‘nietuh lief’
Ze weet inmiddels het onderscheid tussen ‘lief’ en ‘niet lief’. En ben dus regelmatig ‘Niethuh lief’, helaas.
3) Ze wil bijna nooit meer een kusje van me
Zelfs niet als ze gaat slapen! Flemen van mijn kant helpt niet. Oh ja, gister mocht ik haar wel een kusje op haar hand geven. Dat nam ze hoffelijk in ontvangst.
4) Ik mag haar niet meer knuffelen
Zie punt drie. Ze wil niet meer met me knuffelen. Wat heb je aan een schattig peutertje als je haar niet mag platknuffelen maar alleen naar haar mag kijken? Niets, als je het mij vraagt.
5) Ze luistert niet meer
‘Niet aanzitten! Geef dat eens terug’, waren eerst prima formuleringen om iets onmiddellijk gedaan te krijgen toen ze nog een dreumes was. Maar dat werkt dus niet meer. Regelmatig negeert ze ons compleet bij een dergelijk verzoek. En met haar oren is echt helemaal niets mis.
6) Ze reageert niet meer op vragen
Zie punt vijf. Waar ze eerst nog enthousiast begon te vertellen als we haar iets vroegen, kijkt ze nu soms straal langs ons heen. ‘Heb je een leuke dag gehad liefje?’ we zullen het antwoord nooit weten.
7) Ze doet ons expres pijn
‘Je mag je broertje niet slaan!’ zegt mijn vriend streng tegen haar. En PATS, ze geeft hem, haar vader dus, recht in zijn gezicht een klap. Niet alleen haar broertje moet het dus ontgelden, wij zijn ook onderwerp van lichamelijke aanvallen.
8) Verlegen zijn
Ach, zo schattig als ze eerst naar iedereen lachte! Dat doet ze nog steeds soms, maar vaker trekt ze een soort masker over haar gezicht. Neutraal kijkt ze een andere kant op. Het kan wel een half uur duren voordat ze een beetje ontdooit. Dat pronkt toch een stuk minder lekker met mijn kleine meisje, kan ik je zeggen.
9) Het aankleden is een gevecht
Een liedje zingen was lange tijd genoeg om haar af te leiden en in een mum van tijd zonder problemen aan te kleden. Die tijd is voorbij. Haar ontsnappingspogingen worden steeds geraffineerder. Soms zet ik haar uit wanhoop dan maar in haar blote kont in de woonkamer. Ondanks dat ze nog niet zindelijk is.
10) Ze krijgt een eigen kledingsmaak
‘NIET DIE!’ roept ze als ik haar favoriete (nou ja, ik geeft toe, het is míjn favoriete) vest uit de kast haal. Die wil ze dus niet aan. Waarom niet? God mag het weten. Wat maakt het haar nou uit wat ze aan heeft, zou je denken. Veel dus.
Lees ook: Als je lieve baby opeens een driftige peuter wordt
