Zweetlucht, driftbuien en fashion faux-pas: als je dochter een puber wordt
Dacht je dat je van de driftbuien af was, begint het gewoon weer helemaal overnieuw. Bij Vala thuis ligt er niemand meer op de grond te spartelen. Nu wordt er met deuren geslagen. En omkopen met snoep helpt niet meer.
“ZO ONEERLIJK!” De ramen rinkelen in hun sponningen als de deur achter haar bevallige derrière keihard dichtslaat. Stampend horen we haar de trap opgaan. Nog een harde klap als ook de deur van haar kamer demonstratief wordt dichtgesmeten. Beneden op de bank vraag ik me af hoe het mogelijk is dat mijn huis opnieuw op z’n grondvesten staat te trillen door de driftbuien. Zijn we terug gegaan in de tijd? Maar er is in geen velden of wegen meer een peuter te bekennen en hoewel ik als peutermoeder weliswaar wallen had, kan ik me de grijze haren en kraaienpoten niet herinneren. Die heb ik sinds een klein jaar, want sinds mijn dochter haar eerste decennium heeft afgesloten, heeft zij zich ontpopt als dramaqueen waar de meest doorgewinterde horrorpeuter nog een puntje aan kan zuigen. Soms zou ik willen dat ze gewoon weer eens in het gangpad van de supermarkt ter aarde stortte, omdat ze geen jumboverpakking winegums mag openscheuren. Maar het vooruitzicht van straks twee snoepjes mogen als ze ophoudt met gillen, is niet langer genoeg om de lieve vrede te bewaren.
Leipe loetje
Gisteren was mijn dochter nog een baby, vandaag is zij een stinkende, slungelige verschijning die weliswaar nog steeds de leuke jurkjes aantrekt die ik voor haar koop, maar daar dan lompe zwarte laarzen onder aantrekt en mij een minzame eyeroll geeft, als ik zeg dat ze erbij loopt als leipe loetje. Haar twee jaar oudere broer is nog steeds een kind dat fantasiespelletjes speelt, maar zij ligt tegenwoordig alleen nog maar zuchtend op haar bed naar de radio te luisteren. Dat ze als enige uit de klas nog geen telefoon heeft, is kennelijk een daad van kindermishandeling. Net als haar broer krijgt ze er eentje voor haar elfde verjaardag. Maar tegen die tijd is het al te laat, want iedere dag die ze mist om emoji’s en gifjes te sturen aan mensen die zet de hele dag al ziet, is social suïcide. Ik vrees dus dat ze haar verjaardag in augustus niet haalt, want inmiddels is ze op sterven na dood.
LEES OOK: Stilte NA de storm – want er is echt licht aan het eind van de tunnel
Ik had niet de meest empathische puberouders. Het grootste deel van mijn interesses, zorgen en problemen vonden ze maar onzin en tijdverspilling. Dus nam ik mij voor zelf nooit zo te worden. Maar nu lijkt dit op haar lelijke, lompe laarzen stampvoetende type vaak een buitenaards wezen, in plaats van het meisje dat mijn dochter was. Ik kan me nog vaag herinneren hoe lastig het soms was om een puber te zijn, om van kind, letterlijk en figuurlijk, uit te groeien tot een volwassene. Maar hoe word je eigenlijk een puber-ouder? Stiekem ben ik bang dat die groeipijnen eigenlijk erger zijn. Hoe ouder je wordt, hoe strammer en stijver tenslotte. En ik was sowieso al nooit zo flexibel.
Knuffels en parfummetjes
Als ik na een woede-uitbarsting in haar kamer kom, zit ze op haar bed met een knuffel tegen zich aan. De knuffel waar ze al mee sliep toen ze nog een baby was. “Sorry mama”, zegt ze, terwijl ze haar lange lijf op mijn schoot probeert te wurmen. Nog even en ze is mij voorbij gegroeid. “Ik weet niet waarom ik soms zo boos word” zegt ze en ik kan weinig anders zeggen dan dat ik het ook niet begrijp. Ook al had ik me nog zo voorgenomen om de vleesgeworden Lorelai Gilmore te worden. Ik kijk haar kamer rond en zie zowel haar verleden als haar heden samenkomen in een combinatie van knuffels en Barbiepoppen en een stapel Tina’s en een verzameling deodorants en mierzoete drogisterijparfummetjes (tip: ook leuk voor je kleintje: een parfum abonnement). Ik trek haar dichter tegen me aan. En snuif. “Je stinkt”, zeg ik. “Mahaaam!”, klinkt het verontwaardigd. “Waarom moet je dat nou weer zeggen?” Ik haal mijn schouders op. Geen idee eigenlijk. Het is niet makkelijk om een puber-ouder te zijn.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
