Vala heeft geen rijbewijs, maar woont wel met haar gezin in the middle of nowhere…
Als je kinderen hebt, moet je kunnen autorijden. Hoe krijg je anders die kinderwagen, luiers, flesjes, liga’s en knuffels mee? Op de fiets? In your dreams. Of nou ja, in my reality eigenlijk. Al jaren mama zonder rijbewijs. Zelfs in San Francisco ging ik met mijn kroost fietsend door Golden Gate Park. Maar de Achterhoek heeft me uiteindelijk de das om gedaan. Nog even en mijn stalen ros kan aan de wilgen.
Lang heb ik geweigerd mijn rijbewijs te halen. Wat moest ik met een auto in Amsterdam? Mijn fiets en ik waren onafscheidelijk. Toen ik zwanger werd van mijn zoon begon men wel wat bedenkelijk te kijken, vooral toen ik aankondigde naar Amerika te verhuizen. Een mommy zonder stationcar, dat is tenslotte net zoiets als een Nederlander die geen kaas lust. Maar, koppig als ik ben, schafte ik in Californië een flitsende mountainbike aan en suisde ik met 41 weken zwanger nog gezwind de heuvels af naar Starbucks.
Lees ook: Ik ben een BAM (Bewust Autoloze Moeder) want ik schijt zeven kleuren bagger
“I’m Dutch, we live on the edge” zei ik dan, bij het zien van de verbijsterde Amerikaanse blikken. Al snel was ik een bezienswaardigheid. Als baby ging zoonlief in de draagdoek en nam ik de benenwagen naar het park. Kind was stil en door dagelijks twee uur lopen in de verzengende hitte smolten de zwangerschapskilo’s weg als sneeuw voor de zon. Twee vliegen in één klap. Op zijn eerste verjaardag kreeg zoon een fietshelm en kon hij voortaan achterop. Poepen deed-ie alleen maar thuis, dus geen bagage. Slechts een mandarijntje in mijn zak en gaan met die banaan.
De komst van nr. 2 maakte het logistiek wel wat ingewikkelder, maar het voordeel van zo’n oudste kind is dat je dat mooi de kinderwagen kunt laten duwen. Dat scheelde ook weer een abonnement op de peutergym. Kortom, so far, so good, wie heeft er nou een auto nodig? Mama zonder wielen, geen probleem.
Als je tenminste niet op een Achterhoekse boerderij gaat wonen. Want daar kom je dus niet meer weg zonder auto. Heb je net je kleuter en je peuter op je moederfiets gehesen, glijdt je tas van je schouder, uiteraard midden in een plas. Terwijl je de ergste modder van de luiers af probeert te schrapen, voel je je topzware fiets langzaam onder je ene hand vandaan zakken. Een catastrofale val weet je nog net te voorkomen door met al je gewicht aan je fiets te gaan hangen, maar inmiddels rollen alle billendoekjes, Nijntjekoekjes én je iPhone uit je tas, het erf op. Ondertussen is er een stevige oostenwind opgestoken, je moet nog ruim een half uur door de polder fietsen om je ene kind op school af te leveren en die afspraak op het Consultatiebureau voor kind nummer 2 ga je dus sowieso al niet meer redden.
Nadat je, zwetend en met chaoshaar, je kleuter in de armen van de juf hebt gedrukt en je je worstelende peuter met geweld opnieuw in het fietsstoeltje hebt weten vast te gespen voor de barre terugtocht, begint het hevig te regenen. En de Achterhoek doet niet aan een beetje miezeren, nee, het komt gelijk met bakken uit de hemel. Na maanden van heen en weer fietsen door weer en wind, heb ik weliswaar beenspieren waar je u tegen zegt, maar een humeur om op te schieten. Lang heb ik mij verzet, maar nu geef ik me gewonnen. Niet de Amsterdamse grachten, niet de Californische heuvels, maar de winderige Achterhoekse weilanden hebben me gebroken. Het is waar, ik kan het niet langer meer ontkennen: mama heeft een auto nodig.
Update: inmiddels woont Vala niet meer in de Achterhoek. Haar rijbewijs heeft ze echter nog steeds niet.
Lees ook: 32 Dingen die je denkt als je een autostoeltje probeert te installeren
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
