Toen Vala naar het Consultatiebureau ging en opeens een briljant kind had
Vala ging steeds met lood in haar schoenen naar het Consultatiebureau. Er bleek altijd iets mis te zijn met haar dochter Arwen. Maar toen Arwen voor haar twee-jaar-controle moest komen, gebeurde er iets vreemds.
Het angstzweet brak me deze keer al uit toen de oproep voor de 2-jaar controle op de mat viel. Oh god, we moesten weer en wat zou dit keer het meedogenloze vonnis zijn? Mijn dochter was volgens het CB namelijk al obees, debiel en verslaafd, dus ik wilde niet eens aan denken aan wat Arwen nu weer voor verschrikkelijk gebrek toebedeeld zou krijgen. Maar ik ben nou eenmaal een brave, plichtsgetrouwe burger, dus de periodieke overheids-APK afslaan durf ik niet. Je kunt er tenslotte donder op zeggen dat die rode kruisjes achter je naam als je niet op komt dagen zich op een later moment van hogerhand zullen wreken. Bij je belastingaangifte ofzo, ik noem maar wat. Dus toog ik met angst en beven met mijn peuterdochter richting de ballotagecommissie, ging met hangend hoofd het kamertje van de arts in en…kwam voor het eerst in twee jaar niet naar buiten met idee direct een peloton hulpverleners voor mijn kind te moeten inschakelen en mezelf aan te moeten geven bij de Kinderbescherming. Arwen bleek tijdens dit consult namelijk plotseling genezen van al haar kwalen en mankementen. Het was met recht een wonderbaarlijke wederopstanding.
LEES OOK: Hoe Mario het Consultatiebureau op stelten zette.
Wonderkind
“Hoi hoi lieffie, goeiemohgeh!” scandeerde Arwen toen de arts ons in haar spreekkamer ontving en deed vervolgens de mededeling “Adie lekkah speleh!” waarna ze, geheel uit zichzelf en zonder enige aanmoediging, een huizenhoge toren begon te bouwen. Verbaasd staarde de arts van mijn kind naar mij en zei toen: “Dit is Arwen, toch? Die net 2 jaar is geworden?” Ik knikte. “Nou, de blokjestest kunnen we afvinken en met praten zit het kennelijk ook wel snor,” concludeerde de arts en verheugd zag ik hoe ze op haar computerscherm mijn dochter uitmuntende scores toebedeelde. De rest van het consult was een soort triomferende zegetocht voor Arwen, die als een phoenix uit haar eigen as oprees en van spreekwoordelijk lelijk eendje naar schitterende zwaan ging. Waar ze eerst nog nodig op dieet moest, was ze nu op een keurig gemiddeld gewicht. Van haar eerder geconstateerde speenverslaving was ze helemaal afgekickt. En toen ze demonstreerde zonder moeite uit een beker te kunnen drinken en niet alleen de kunst van klappen wel degelijk te beheersen, maar er nu ook nog eens tegelijkertijd de tophit ‘Olifantje in het bos’ bij ten gehore kon brengen terwijl ze er een uiterst gecoördineerd en bovendien zelf gechoreografeerd dansje bij deed had ze haar imago van ontwikkelingsgestoord kind definitief van zich afgeschud. De schellen vielen de CB-arts van haar ogen. Het was dat mijn dochter nog net geen salto maakte, maar anders had ze zeker het Journaal gebeld om wereldkundig te maken dat we hier te maken hadden met een wonderkind.
Hele opluchting
Je begrijpt, ik heb bij thuiskomst linea recta de inschrijfformulieren voor Yale en Harvard gedownload, want het lijkt me evident dat mijn dochter daar binnen niet al te lange tijd naartoe gaat. Het is hele opluchting moet ik zeggen, want na haar vorige blamages had ik mijn dochter eigenlijk al opgegeven. Ik begon me al voor haar te schamen, durfde nauwelijks meer met haar over straat. Stel je voor dat ze het aan haar zagen? Dat wordt nooit meer wat, dacht ik, die kunnen we maar beter institutionaliseren. Net zoals vroeger, toen ze de melaatsen ook afzonderden van de gemeenschap. Zeg nou zelf, daar wil toch helemaal niemand tegenaan hoeven kijken? Maar het lijkt nu dus toch mee te vallen. Gelukkig maar, want dan hoef ik Arwen op verjaardagen niet stiekem op een geluidsdichte zolderkamer te verstoppen, omdat ik voor de wereld heb verzwegen dat ik geen twee, maar eigenlijk drie kinderen heb.
Freak of nature
Ach, het Consultatiebureau en haar curves en statistieken. Het is goed dat het er is en dat er in de gaten gehouden wordt of het met de kindjes van Nederland allemaal wel goed gaat. Maar na drie kinderen en een heleboel vergelijkend warenonderzoek onder vriendinnen met kinderen weet ik dat ieder kind zich totaal anders kan ontwikkelen, maar dat ze bijna allemaal uiteindelijk met mes en vork kunnen eten en de neiging om met hun eigen ontlasting te spelen leren te onderdrukken. Als ouder voel je zelf meestal prima aan of het goed gaat met je kind en ik vind het jammer dat zoveel jonge ouders toch onzeker het CB verlaten omdat hun kind een beetje buiten die zo beruchte groene lijntjes valt. Ik ben inmiddels een doorgewinterde moeder, maar eens was ik ook een onzekere first-timer, die bij iedere opgetrokken wenkbrauw van de babypolitie al dacht dat haar kind blijkbaar een freak of nature was dat intensieve therapie en medische hulpmiddelen nodig had. Maar beste jonge ouders, laat ik jullie dan gerust stellen: ook al heeft je kind een te grote kop, weigert-ie ijzerenheinig te gaan lopen, of zegt-ie nog geen stom woord terwijl het buurjongetje van dezelfde leeftijd al hele sonnetten van Shakespeare kan reciteren, het komt wel goed. Je kind is doodnormaal. Net zoals de meeste kinderen.
Behalve Arwen natuurlijk. Want, ik heb het altijd al geweten, dat is duidelijk een genie.
LEES OOK: Renée werd in de steek gelaten door het Consultatiebureau.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
