Toen Vala met 10 kinderen op survival ging en het bijna niet overleefde
Ieder jaar neemt Vala zich voor de kinderfeestjes low-key te houden. Ieder jaar mislukt dat weer. Dit jaar zat ze in stromende regen met een bataljon kinderen in de wilde natuur. En vroeg ze zich zoals ieder jaar af waar ze in godsnaam aan begonnen was.
Normale ouders maken zich er makkelijk vanaf als er een kinderfeestje gevierd moet worden. Die gaan naar een binnenspeeltuin, waar ze de kinderen loslaten en zelf drie uur op een plakkerige plastic stoel gaan zitten Facebooken op hun telefoon en halverwege het feestje eens een hand snoep richting de voorbij stuiterende feestgangers gooien. Of ze wachten tot de nieuwste Lego movie uit is en gaan dan in de bioscoop zitten Facebooken op hun telefoon terwijl ze af en toe een hand popcorn over hun schouder smijten naar de feestgangers op de rij achter hen. Dat zijn verstandige ouders. Wij, Mario, mijn ex-man, zijn vriendin en ik, zijn geen normale, verstandige ouders. Wij zijn ouders die graag moeilijk doen, terwijl het ook makkelijk kan. Dus organiseren wij geen kinderfeestjes, maar een soort schoolreisjes. Alleen komen we daar altijd pas achter op het moment dat we al onderweg zijn.
LEES OOK: Het Pippi-partijtje en andere hysterische kinderfeestjes die je dus vooral NIET moet organiseren.
Pedagogisch verantwoord
Deze keer hadden we bedacht dat we voor het feestje van onze oudste dochter wel een natuurspeurtocht konden organiseren. Dat leek ons pedagogisch verantwoord, want actief, leerzaam en in de buitenlucht, wat het bovendien ook nog conform de Coronamaatregelen maakte. Waar we alleen geen rekening mee hadden gehouden was dat kinderen op feestjes doorgaans niks willen leren en dat je in de natuur onderhevig bent aan de elementen. En de weergoden waren die dag behoorlijk in hun element. De kaarsjes voor de taart aansteken in de slagregen, onder een druipende hooischuur in het natuurgebied waar we speurtocht hadden uitgezet, bleek al een uitdaging, en toen hadden we de spelregels nog niet eens uitgelegd. Terwijl mijn ex-man zijn zorgvuldig in elkaar gedraaide introductie over de historie van het terrein tegen dovemansoren uit de doeken deed, deelde Mario onze zelfgetekende, maar inmiddels al uitgelopen en verlepte schatkaarten uit. “Jongens, even centraal!” schreeuwde ik als de irritante schooljuf die iedereen ooit een keer gehad heeft tegen de groep door de modder rollende kinderen, waarna mijn ex’ vriendin dapper koers zette richting de eerste aanwijzing. Eenmaal onderweg zou het allemaal vanzelf gaan. Toch?
Drijfnat en stijkchagrijnig
Drie uur later bevonden we ons met tien drijfnatte kinderen en vier stikchagrijnige volwassenen halverwege de geschiedenis van de dagloners die in vroeger tijden het natuurgebied bevolkten. Halverwege de speurtocht, maar aan het eind van ons Latijn en helemaal klaar ermee. Kleine golfjes water sprietsten bij iedere zompige stap uit mijn volledig doorweekte schoenen. Terwijl de naaktslakken in colonnes onze broekspijpen in glibberden poogden we de kinderen, die inmiddels allemaal blauw begonnen uit te slaan van de hypothermie die ze hadden ontwikkeld, bij de les te houden. “Ik moet plassen!” gilde mijn druipende jongste dochter middenin een drassig veld vol sprinkhanen. Een verkleumde peuter uit haar doorweekte spijkerbroek wurmen en haar laten wildplassen blijkt nog niet eenvoudig als je eigen armen verstijfd zijn van de kou en het kind bovendien de kunst van het squatten nog niet beheerst. Daarnaast had ze het eigenlijk net zo goed gewoon kunnen laten lopen, aangezien ze toch al nat was tot op haar Frozenonderbroek. Dat had ons toch weer tien minuten en haar eerste blaasontsteking gescheeld.
Topfeestje
‘s Avonds, toen ik met een kop glühwein, een kruik en een dubbele longontsteking op de bank zat, kreeg ik appjes van ouders dat de kinderen het een topfeestje hadden gevonden. Het is natuurlijk nog wel even afwachten hoeveel genodigden er straks de Ziekte van Lyme blijken te hebben, maar het duurt gelukkig even voordat dat zich openbaart, dus tegen die tijd wordt de link met het feestje hopelijk niet meer gelegd. Mario viste een naaktslak uit zijn sok. “Mama,” zei mijn zoon, terwijl hij het water uit zijn oren probeerde te schudden, “wat zullen we met mijn kinderfeestje doen?” Goede vraag. Ik zat te denken aan iets simpels. Met de hele klas kamperen in de Ardennen ofzo. Want het moet natuurlijk wel een beetje pedagogisch verantwoord zijn.
LEES OOK: Hoe ik door het verjaardagsfeestje van mijn dochter in een moederfittie belandde.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
