Toen mijn peuter naar de opvang ging en het hele gezin doodziek werd
Sinds Vala’s dochter naar het kinderdagverblijf gaat is het hele gezin constant ziek. Inmiddels ligt Vala met een longontsteking in bed en begint ze zich af te vragen of ze de lente wel zal halen.
Toen mijn dochter drie jaar werd, leek het ons een goed idee haar een paar dagen per week naar het kinderdagverblijf te laten gaan. Drie jaar lang hadden we een gastouder aan huis gehad, maar nu was het tijd om ons kind de wijde wereld in te sturen. Wat we verdrongen hadden, was hoe dat ging met haar oudere broer en zus, bij wie we een paar jaar eerder hetzelfde idee hadden gehad. De herinnering aan dat jaar hadden we diep weggestopt. Omdat we het bijna niet overleefd hadden. Het had niet veel gescheeld of we waren ten onder gegaan aan de virussen en bacteriën van het kinderdagverblijf. Van Noro-virus tot de monstergriep, dat jaar kregen we het allemaal. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen, maar wij zijn ouders. Getekend door slaapgebrek, PTSS en Korsakov. En dus hebben we nu opnieuw Ebola en de builenpest.
LEES OOK: Waarom ik ’s zomers een leukere moeder ben dan ’s winters.
Glaasje Sinaspril bij het ontbijt
Aan het eind van de eerste week dat onze dochter naar de opvang ging bubbelden er spectaculaire groene snottebellen uit haar neus. Sindsdien is er altijd wel iemand in het gezin ziek. De afgelopen maanden heb ik meermaals midden in de nacht braaksel van een dekbed staan schrapen, pulserende pusbulten ingesmeerd met desinfecterende zalf, het plakkerige resultaat van doorgebroken looporen uit haren gewassen en fluorescerend groene diarree uit onderbroeken gespoeld. In mijn huis hangt continue een vage geur van chloor en ziektezweet en ipv melk krijgen mijn kinderen een glaasje Sinaspril bij het ontbijt, terwijl ik ze een verpulverde vitaminepil laat opsnuiven. Niet dat het veel zoden aan de dijk zet, want iedere week brengt onze dochter weer een nieuwe vorm van vinkentering binnen, maar je moet toch wat als moeder. Het enige dat ik nog kan bedenken is de verse jus d’orange gewoon maar direct in hun aderen spuiten, maar als ik bij de apotheek nou ook nog om injectienaalden ga vragen vrees ik dat ik straks de narcoticabrigade op de stoep heb staan.
Vleesetende bacterie
Zelf heb ik me lang staande kunnen houden, maar inmiddels heeft ook mijn immuunsysteem het opgegeven en lig ik met een longontsteking in mijn bed te blaffen als een zieke zeehond. Mijn man is net hersteld van een mysterieuze, vleesetende bacterie die zijn halve gezicht wegvrat en alledrie de kinderen zijn aan de antibiotica voor dingen die de huisarts niet eens meer gediagnosticeerd heeft, maar waarvoor ze gewoon maar telefonisch een recept heeft uitgeschreven zodat ze niet weer de gemeentereiniging hoeft te bellen om de praktijk met een Dettolkanon te komen ontsmetten. Ondanks dat we nog nooit in China zijn geweest, zou het me niets verbazen als straks blijkt dat onze peuter eigenlijk stiekem de Nederlandse Corona patient zero was. Dat kind pikt tenslotte alles op, ook als er aan de andere kant van de wereld iemand toevallig haar richting op geniest heeft. Misschien moeten we daar eigenlijk maar op hopen, want een paar weken in quarantaine lijkt me ondertussen heerlijk. En bovendien noodzakelijk voor de volksgezondheid.
Bezweken onder de ziektekiemen
Vorige week ontvingen we een kaart van de klasgenootjes van mijn zoon. Hij was al zolang niet op school geweest dat men zich zorgen begon te maken. ‘Ik hoop dat we ooit nog grappen kunnen maken’ schreef een van zijn vriendjes en een traan biggelde over de wang van mijn zoon. “Mama, denk je dat ik ooit nog naar school kan?” snikte hij koortsig van onder zijn dekbed. Ik moest hem het antwoord verschuldigd blijven, want zo langzamerhand begin ik daaraan te twijfelen. Nog een maand voordat het officieel lente is en ik begin me ten zeerste af te vragen of we dat wel zullen halen. Dus mochten jullie niks meer van ons horen, dan zijn we bezweken onder de ziektekiemen. Het kinderdagverblijf deed ons de das om. Ik neem nog een slok Sinaspril en groet u allen. De dood of de gladiolen, jongens. En hopelijk tot in de lente.
LEES OOK: Waarom de wereld vergaat als papa ziek is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
