Toen Marcels voorbeeldige baby opeens een lastig kind bleek

Marcel is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

En dan heb je dus ineens ‘een moeilijk kind’. Wij vonden zelf van niet, natuurlijk – zoals ook de vaders en moeders van zware criminele ooit dachten dat ze pareltjes op de wereld hadden gezet – maar het was dus wel zo. Althans, dat moeilijke, het is niet dat Sammie ineens zwaar crimineel is geworden – ze kan net staan, kom op zeg.

Lees ook: Het kind van Marcel gaat naar het kinderdagverblijf en dat vindt hij best een dingetje.

Maar toch. Het was haar derde proefdag op Het Kinderdagverblijf en tot zover was alles verlopen zoals het hoorde te verlopen. We hadden geen drama gemaakt van het weggaan, waren niet met biggelende tranen over de wangen voor de ramen blijven hangen en Sammie vond het allemaal prima. We zeiden nog iets van doeg, maar Sammie zag dat de andere kinderdagverblijvers op stukjes appel aan het knagen waren en ze wilde haar deel. Haar ouders kunnen haar gestolen worden als er eten in de buurt is.

Tot zover alles in orde. Op de derde dag besloten we: we gaan eens uitgebreid lunchen. Op een plek waar je baby’s niet mee naartoe kunt nemen. Heel hip en met kleine tafels en ongemakkelijk stoeltjes. Iets met moeilijke slurpnoedles en mensen die van baarden, neusringen, brillen, racefietsen en gekke mutsjes houden. Je kunt daar heus met een baby naartoe, hoor, maar dat zou dom zijn, want op zulke plekken houden de mensen niet van baby’s. Je kunt zeggen: dan ga ik daar niet heen, want als ze niet van baby’s houden, houden ze niet van het leven en ik heb zo’n geweldig kind, dus fok jou en je bebaarde mutsjeshoofd. Dat kan. More power to you. Maar dan mis je dus wel heel erg lekkere noedels. Wij gingen wel.

Ik slobberde net met twee stokjes mijn tweede hap naar binnen toen de telefoon ging. Kinderdagverblijf. Dat we niet moesten schrikken. Alles oké. Behalve dan dat Sammie al een uur lang niet wilde slapen en derhalve de andere kinderdagverblijvers wakker hield. En dat ze ‘best’ een ‘klein driftkopje’ was, hè. En dat het misschien beter was dat we het overmorgen nog eens gingen proberen. Dus, nou ja, weetjewel, of we haar op konden halen. Nu.

Onze Sammie. Een driftkopje. Onze dochter. Zo’n kind. Zo’n lastige. We lieten de noedels en neusringen voor wat ze waren. We haalden Sammie op die ons redelijk theatraal begroette – uitgestrekte armen, tranen nog op haar wangen, ze zei zelfs heel zachtjes mama. Halina Reijn zou er jaloers van worden, van dat acteertalent.

We twijfelden de hele terugweg. Tien minuten lang. Maar toen Sammie na thuiskomst vrijwel direct in slaap viel, wisten we genoeg. Dit was geen klein driftkopje. Dit was niet zo’n kind. Dit was Sammie. En Sammie was de beste baby van de wereld. Twee dagen later probeerden we het opnieuw. Weer naar Het Kinderdagverblijf, weer die noedels. De telefoon ging niet. Sammie had gewoon geslapen. Ik zei het toch. Beste baby van de wereld.

Lees ook: Bericht voor mensen met drie of meer kinderen: jullie zijn gek.