Toen ik mijn zoon vertelde dat Sinterklaas niet bestaat
Het Sinterklaasjournaal is weer begonnen. Heel leuk, maar voor ieder kind komt er een moment dat het uit de droom gehaald moet worden. Daarom besloot Vala haar zoon van 8 jaar de waarheid te vertellen.
De dag dat mijn vader mij vertelde dat Sinterklaas niet bestond, staat me nog helder voor de geest. Hij nam me mee naar zijn werkkamer en voor het eikenhouten dressoir stonden we stil. In de lade die hij opentrok lag een enorme stapel tekeningen en knutselwerkjes. Het resultaat van mijn jarenlange, rotsvaste geloof in de goedheiligman. Het duurde even voor het tot me doordrong wat ik nou eigenlijk zag liggen. En daarna was mijn verbazing groot. Ik begreep er niks van. Toen mijn vader me vervolgens vertelde dat mijn moeder en hij mij jarenlang hadden voorgelogen en dat ik al die kunstwerken dus voor de kat-z’n-kut had gemaakt, was ik wóedend. Wat een bedrog, wat een schending van mijn vertrouwen! Het was met recht een zwarte dag in mijn leven. Eigenlijk ben ik er nog steeds niet helemaal overheen. Het was dan ook met pijn in mijn hart dat ik mijn eigen zoon onlangs de grootste deceptie van zijn jeugd heb bezorgd. Maar ik kon er niet langer onderuit. De tijd was gekomen.
LEES OOK: Annemieke heeft een rothekel aan kinderen. En ze krijgt er zelf eentje.
In de wandelgangen van school en op verscheidene tijdlijnen van andere moeders had ik namelijk vernomen dat een aanzienlijk deel van mijn zoons klasgenootjes al wist hoe het echt zat. Wilde ik mijn zoon niet die stumper laten zijn die als allerlaatste achter de waarheid komt en dan ook nog omdat-ie door de hele klas belachelijk gemaakt wordt, alleen maar omdat zijn ouders hem zo lang mogelijk klein willen houden, dan moest ik vaart maken. Dus plantte ik hem op een avond, toen zijn zusjes al naar bed waren, naast me op de bank en sprak de woorden die iedere ouder ooit zal moeten zeggen: “Schat, wij moeten even praten.” Nieuwsgierig keek mijn zoon me aan. “Weet je welk feest er binnenkort weer aankomt?” vroeg ik en hij veerde enthousiast op. “Ja, mijn verjaardag!” riep hij, en daarna “Oh nee, Kerst!”. Ik herinnerde hem aan Sinterklaas en zijn ogen lichtten op. “Oh ja mama, weet je wat ik voor cadeaus ga vragen…”, maar zijn verlanglijst moest ik in de kiem smoren met de schokkende mededeling die voor de rest van zijn leven een smet zou zijn op het blazoen van zijn kindertijd. Waarna de stilte oorverdovend was.
Met grote ogen staarde mijn zoon me aan. Ik zag de radartjes in zijn hoofd op volle toeren draaien. “Maar…” stamelde hij, “van wie krijg ik dan cadeaus?” “Wat denk je zelf?” vroeg ik hem. “Van oma?” vroeg hij en ik schudde nee. “Van de regering?” (Nee lieverd, de regering is meer van het nemen, dan van het geven, maar laten we niet alle trauma’s van het leven er in één avond doorheen jagen). Hij was danig in de war. Maar toen ging hem plotseling een licht op. “Heeee…” riep hij, “júllie kopen ze natuurlijk!” En tot mijn starre verbijstering lachte hij uitbundig. Geen tranen, geen gesmijt met spullen, geen knutselwerken die woest aan flarden gescheurd werden. Geen gebroken kinderhart. Sterker nog, hij vond het zelfs wel stoer. Opeens was hij toegetreden tot een geheim genootschap. Wist hij iets dat zijn twee zusjes niet wisten. En was hij dus opeens groot. Bovendien, hij kreeg die cadeaus dit jaar nog steeds, toch? Dus wat maakt het dan eigenlijk uit van wie? Tja, hij heeft een punt. En met een dergelijke praktische instelling kun je ver komen in het leven.
Ik moet zeggen dat zijn reactie een grote opluchting voor me was. Ik had het mezelf namelijk nooit vergeven als ik mijn kind net zo beschadigd had als mijn ouders mij destijds. Het heeft me jaren aan therapie voor PTSS gekost voor ik het een plekje kon geven en nog steeds krijg ik medio november nachtmerries over Sinterklaas die met een satanische glimlach zijn mijter en baard afzet en dan mijn vader blijkt te zijn. Het lijkt er dus gelukkig op dat ik mijn zoon niet hoef aan te melden bij Slachtofferhulp, maar ik houd nog een slag om de arm, want ik sluit niet uit dat er onderdrukte gevoelens naar boven komen zodra Dieuwertje Blok weer aankondigt dat er een verschrikkelijke ramp is gebeurd met de stoomboot. Tenslotte is verdringing een veelvoorkomende overlevingsstrategie na een traumatische gebeurtenis, dus ik ben alvast wat geld opzij gaan zetten voor de kinderpsycholoog. En voor een extra groot sinterklaascadeau natuurlijk, want ik moet ook aan mijn eigen geestelijke welbevinden denken. Het afkopen van schuldgevoelens is tenslotte een veelvoorkomende overlevingsstrategie voor ouders na een pedagogisch moeilijke gebeurtenis.
Na het gesprek bracht ik mijn zoon naar bed. Toen ik hem instopte pakte hij opeens mijn hand en keek me indringend aan. “Mama,” vroeg hij, plotseling vertwijfeld, “als Sinterklaas niet bestaat…besta jij dan wel?” Tja, lieve schat, daar zijn de meningen over verdeeld… Maar leg dát maar eens uit aan je kind.
LEES OOK: Waarom mijn kinderen later gestoorde, obese narcisten worden (ja, die van jou ook!).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
