Stop met schreeuwen tegen je kind (dit werkt echt beter)

Barbara had niks met positief opvoeden. Totdat ze merkte dat ze alleen nog maar schreeuwde. Er moest iets gebeuren. Nu maakt ze ruzie in het Duits.

Lees ook: 21 uitspraken die je gewoon nooit doet als je een peuter hebt

Positief opvoeden – dat vond ik zo’n stomme term. Hoe positief is het als een kind z’n bord niet wil leegeten, of je wéér tegen hem moet schreeuwen dat hij echt nú z’n Donald Duck moet wegleggen omdat we anders te laat komen op school!
Positief opvoeden? Laten die kinderen maar eens positief meedoen!
Godsamme.

Tot ik dus een kind had dat een tijd lang alleen maar boos was.
Het begon toen hij voor het eerst naar school ging.
Meestal moest hij erna naar een opvang, of naar een oppas, maar als ik op het schoolplein stond, gebeurde het. Dan kreeg hij een woedeaanval, uit het niets.

Ik was best wanhopig. Had ik eindelijk vrij, en stond ik vol leuke plannen bij het hek, kreeg ik de wind van voren. Hij schold me uit, liep rood aan, en wilde niks meer.

Het eindigde ermee dat ik hem aan zijn capuchon over de straat meesleurde en hem in de hal smeet, waar hij nog een half uur bleef gillen. Of hij nam een veel te jong vriendje mee naar huis en ging die dan kleineren, 3 uur lang ruziemaken. Geen popcorn of Cars-dvd was er tegen bestand.
Ik moest dus iets doen om dit te doorbreken.

Een lang gesprek met een vriendin gaf me opeens een inzicht.
Op school was hij altijd lief, de juf wist niet waar ik het over had. Bij die vriendin was-ie ook altijd lief. Alleen bij mij was hij boos.

We dachten: wat nou als hij overdag op school zo zijn best moet doen om het allemaal bij te benen, sociaal te zijn, te accepteren dat andere kinderen sommige dingen beter kunnen – het is een heel gevoelig ventje, en motorisch niet de sterkste – dat hij als hij zijn moeder ziet, zich even helemaal laat gaan.
Bij je moeder kan dat tenminste, even jezelf zijn, even afreageren.

Opeens was het weer een heel lief klein kwetsbaar jongetje dat hulp nodig had van mij, maar wat deed ik?
Ik schreeuwde naar hem.
Slik.

Positief opvoeden dus, was vanaf dat moment mijn voornemen. Het lukt bijna nooit, maar dit is wat ik probeer. (Het is mijn eigen cocktail van opvoedkundige theorietjes, van internet geplukt en door elkaar heen gehusseld, ik weet niet eens of het positief is – maar het werkt!)

1
Probeer je kind niet te zien als een stoorzender in je leven die je moet bevechten
Dat was voor mij de allerbelangrijkste. Zo vaak dacht ik: waarom doen jullie niet wat ik hoopte dat jullie zouden doen? Ik ben toch lief? Doe dan normaal terug! Nee? Hop, naar je kamer! Weg ermee! Ik moet ook dingen doen.
Alleen al stil staan bij jouw gevoelens die ‘negatief ‘als standaardinstelling hebben, werkt. Je gaat je vanzelf anders opstellen, milder.

2
Toon begrip
Klinkt als open deur. Maar als je kind om niks boos is, zoals die van mij op het schoolplein, wees dan lief en begripvol. Hoe? Ja dat weet ik ook niet. (Je kan moeilijk zeggen: ik weet dat je motorisch achterloopt, en dat je daar een klein jeugdtrauma over aan het oplopen bent, maar wil je dat niet op mij afreageren?)
Goed luisteren helpt gewoon. Wat is er aan de hand? Kan-ie nog niet zeggen, maar hij wordt wel rustig als hij weet dat je luistert. Het zijn vreemde gesprekken. Accepteer dat maar. Ga erbij zitten, want het kan even duren.

3
Doe iets totaal onverwachts
Als ze een beetje zijn bijgedraaid, kun je dit doen. Ontregelen. Dus niet: zullen we een ijsje eten, want je lost altijd alles al op met een ijsje. Maar: zullen we een potje ruzie maken in het Duits? Weet je hoe je in het Duits ruzie maakt? Daar zeggen ze: zwiebelrostbraten! Zeg maar: zwiebelrostbraten! En weet je wat ze zeggen als ze echt boos zijn? Kwatsj!
Of: zullen we een heksendrank gaan maken? Dan gaan we nu alle groene dingetjes die we tegenkomen plukken en dat maken we er een heksendrank van waar olifanten uit groeien. Geloof je me niet? Nou, kom dan maar eens mee!

Als dit allemaal niet werkt, kun je alsnog gaan schreeuwen.