Moeten jouw kinderen twee minuten stil zijn op 4 mei?
Vandaag is het 4 mei, Dodenherdenking. Daarom zijn we vanavond twee minuten stil, om de mensen te herdenken die in oorlogs,- en geweldssituaties het leven hebben moeten laten. Maar hoe doe je dat eigenlijk met kleine kinderen? Peuters en kleuters, kun je daarvan verwachten dat ze stil zijn? Moeten we dat van ze verwachten?
Een vriendin van mij vindt van wel. Toen de slachtoffers van de ramp met de MH-17 herdacht werden, moest haar 2.5-jarige zoon twee minuten stil zijn. Wat (natuurlijk) niet lukte. Omdat het kind dus 2.5 jaar was en van voren niet eens wist dat-ie van achteren leefde. Laat staan dat hij begreep dat er mensen in een vliegtuig uit de lucht geschoten waren en dat die nu allemaal dood waren als gevolg van grote mensen ruzies in de wereld. En gelukkig maar, dacht ik eigenlijk. Gelukkig maar, dat dat mannetje van dergelijke dingen nog geen weet heeft.
LEES OOK: 14 Tips voor slapeloze moeders.
Toen mijn oudste twee kinderen nog heel klein waren hoefden ze op 4 mei om 20.00 uur niet stil te zijn. Omdat ze nog maar klein waren en niks begrepen van oorlog en van dood. En omdat ik ze dat ook niet uit ging leggen. Toen nog niet in ieder geval. Mijn kinderen waren namelijk nog kind en dat wilde ik graag zo lang mogelijk zo houden. Ja, de wereld is soms is vreselijke plek, waar vreselijke dingen gebeuren. Ja, de Tweede Wereldoorlog was afschuwelijk en laten we vooral de tijd nemen om stil te staan bij alle dingen die we nooit meer willen meemaken. Bij de gruwelijkheden die zich nu ook weer op dagelijkse basis voltrekken, bij alle andere landen waar het oorlog is en waar er slachtoffers vallen. Laten we, als volwassenen, spreekwoordelijk elkaars hand pakken, elkaar even aankijken en in stilte zweren dat we ons daartegen zullen blijven verzetten, het niet zullen accepteren. Laten we dat doen. Maar laten we de allerkleinsten erbuiten houden, zolang ze die kans nog hebben.
Kinderlijke onschuld duurt helaas niet lang, het leven haalt iedereen namelijk sneller in dan je lief is. Ze hebben nog vele lange jaren om te horen over moord en doodslag, om te zien hoe wij elkaar als mensen met z’n allen naar het leven staan om dingen als macht, geld en grond. De vragen, die komen vanzelf wel. De deceptie over de wereld waarin zij leven ook. En die minuten stilte dus ook. Tot die tijd vind ik dat kinderen mogen geloven dat die wereld mooi is, vriendelijk en veilig. Dat er geen kinderen op blote voetjes kilometers moeten lopen omdat ze op de vlucht zijn voor bommen en granaten. Dat je veilig een vliegtuig in kunt stappen, zonder dat je je hoeft af te vragen of je straks wel veilig op de grond komt. En dat je niet in een concentratiekamp terecht komt, alleen maar omdat je nou eenmaal geboren bent als degene die je bent. Ja, eerlijk zijn, dat duurt het langst, maar soms is het misschien beter om te liegen.
Ik ben straks 2 minuten stil, omdat ik helaas wél weet hoe de wereld in elkaar steekt. Maar soms wilde ik dat ik nog een klein kind was. In de wereld van mijn 2-jarige peuter leefde, die altijd een gouden randje heeft en waarin ellende niet bestaat. En herdenken dus niet nodig is. Die wereld gun ik mijn kinderen zo lang mogelijk en dus vraag ik mijn jongste dochter straks niet om stil te zijn. Omdat ik niet nu al wil uitleggen waarom dan. Nee, het leven is geen sprookje. Maar hoe langer kinderen daar nog in geloven, hoe beter, wat mij betreft.
LEES OOK: Kinderen opvoeden in een onveilige wereld, moet je dat willen?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
