Spelen met mijn kinderen? Nou, liever niet!
Daughter coloring with mother reading
Kwartetten, Lego bouwen en met de poppen spelen, allemaal dingen waar Vala’s kinderen veel plezier aan beleven. Vala zelf wordt er echter minder warm van en dus drukt ze als het om spelen gaat het liefst haar snor. Dat doen de Terroristen maar lekker zelf.
Laatst had mijn Terrorist nr. 1 nieuwe Star Wars Lego. Hij is namelijk helemaal into de light sabers en Jedi knights tegenwoordig. Op zich vind ik dat een goede ontwikkeling, aangezien ik zelf bij alle delen van de films juichend en klappend tijdens de première bij Tuschinski zat en het dus positief is dat het respect voor George Lucas zich al op jonge leeftijd in mijn zoon verankerd heeft (ik denk dat ik volgend jaar maar eens start met het voorlezen van The Lord of the Rings, want met Tolkien kun je tenslotte ook niet vroeg genoeg beginnen), ware het niet dat hij verwacht dat ik die Starfighter dan voor hem in elkaar zet, omdat hij het instructieboekje nog niet kan lezen en er dan daarna ook nog eens samen met hem mee speel. En daar gaat het mis. Want: als het even kan, speel ik dus niet met mijn kinderen.
LEES OOK: Samen spelen: 5 dingen die leuk lijken (en 5 die het inderdaad zijn!)
Jaja dames, ga maar alvast op jullie achterste benen staan, want oh jee, wat roept die ontaarde moeder nu toch weer voor schandelijks? Spelen met mijn kinderen, ik doe het liever niet. Omdat ik niet van spelen houd. Als kind al niet, dus deze tekortkoming is niet persé moederschaps-gerelateerd. Maar als klein meisje werd ik al niet warm of koud van ganzenbord, kwartet of Monopoly. Had ik niks met poppen, of met blokken bouwen, met stoepkrijten, of verstoppertje. Ik vond er simpelweg niks aan. Het gelukkigst werd ik van een stapel boeken op mijn kamer en een blocnote, met een pen. En eigenlijk is er nog steeds niks veranderd. Want al die mensen die avonden lang plezier beleven aan eindeloze potjes Kolonisten van Catan met wijn en vrienden, van Triviant en ja, nog steeds van Monopoly, ik hoor gewoon niet bij die mensen. Met spelletjes doe je mij echt geen plezier, ik word er zelfs een beetje ongelukkig van. Ja, ook als ik dat met mijn kinderen moet doen.
Ik houd veel van mijn Terroristen, maar spelen, dat doen ze maar met elkaar, of met hun vriendjes. Want sorry, mama is niet voor de entertainment. Ik smeer de boterhammen en schenk de limonade in. Verschoon de luiers en poets de snotterige neusjes schoon. Stofzuig om de Lego bouwwerken en vingerverfcreaties heen, roep “Oh, wat mooi!” en geef met grote regelmaat een aai over de bol en een dikke kus, omdat ik ze zo lief vind. Maar als het even kan, dan speel ik echt niet mee. Want zijn er echt ouders die dat leuk vinden, spelen met de Barbies? Of je verkleden als een ridder en dan zwaaiend met een plastic zwaard een middeleeuws gevecht uitbeelden met je zoon? Echt, ik kan me er met de beste wil van de wereld gewoon niks bij voorstellen. Ik wil niet doen alsof ik Elsa ben uit Frozen, niet Kikker kwartetten en aan puzzelen heb ik helemaal een diepgewortelde bloedhekel. Het zal wel weer niet kunnen, maar meer kan ik er dus niet van maken. Je m’excuse, maar ik ben geen speelmoeder.
Waarom heb je dan kinderen genomen, hoor ik nu de venijnige veroordelingen alweer in het rond vliegen. Hoe egoïstisch ben je, als je liever een boek leest, dan te kleuren met je kroost? Tja, misschien wel ontzettend egoïstisch. Ik weet het eigenlijk niet. Maar werd er vroeger door ouders veel gespeeld met hun kinderen? Toen de mensen doorgaans een veel groter gezin vormden dan de meeste tweeverdieners met hun 2.3 kind en de mama en papadagen van tegenwoordig? Toen mama weinig anders kon dan een nimmer aflatende stroom boterhammen smeren, geschaafde knietjes bepleisteren en plakkerige snoeten poetsen? Ik denk het eigenlijk niet. En nou ben ik niet zo van het kamp van ‘vroegah was alles beter’, maar wat ik maar wil zeggen: alles is dus relatief. Want van niet memory’en met mama worden kinderen echt niet slechter. Vooral niet als mama ze vanaf de bank wel aanmoedigt bij weer twee bij elkaar horende plaatjes. En ervoor zorgt dat hun maagjes gevuld en lijfjes geknuffeld worden tijdens het spelen. Echte aandacht, daar gaat het mijns inziens om en daar kan een potje ganzenbord gewoon niet tegenop.
En heus, ik bouw die Starfighter dus natuurlijk wel, al is het dan inwendig vloekend. En ja, af en toe kras ik op een woensdagmiddag ook wel een paar keer met een kleurpotlood over een stuk papier. Maar echt heel blij word ik daar gewoon niet van, dus ik probeer het waar mogelijk toch een beetje te beperken, dat gespeel. En mijn Terroristen, die vinden dat wel prima. Want ik kan toch niet tekenen, vinden ze allebei. Waar absoluut een kern van waarheid in zit. En als ik meedoe met Memory is dat helemaal niet zo leuk, want ik win dan veel te vaak. “Dus ga jij nou maar limonade maken mam, en een bakje chips lusten we eigenlijk ook best wel”. Prima schatjes, je hoort mij niet klagen. Kan ik daarna weer lekker met de LINDA op de bank.
Lees meer van Vala op haar eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
LEES OOK: Gezocht: lotgenoten die ook samenwonen met een volwassen Clash of Clans-verslaafde
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
