Slob, geef het op! Het Passend Onderwijs gaat niet werken
Minister van Onderwijs Arie Slob wil onderzoeken wat er nodig is om meer zorgintensieve kinderen op reguliere scholen te houden. Vala, moeder van een zoon met autisme, kan hem de moeite van zo’n onderzoek besparen. De conclusie is namelijk: er is niks meer nodig, want het is onmogelijk.
Toen de Wet op het Passend Onderwijs in 2014 met veel trompetgeschal werd ingevoerd, zagen zorgintensieve ouders de bui al hangen. Wie een kind heeft met een gedrags,- of ontwikkelingsstoornis of anderszins een handicap weet namelijk dat het een utopie is dat dat kind goed zal functioneren in een klas met dertig kinderen. Op een school met leerkrachten die weliswaar hun uiterste best doen, maar gewoon niet opgeleid en bovendien niet toegerust zijn om kinderen met complexe problematiek te begeleiden. Dit plan, of laat ik het beestje liever gewoon bij de naam noemen, deze bezuinigingsmaatregel, was gedoemd te mislukken. En inmiddels, zes jaar later, is het dat dus ook: een grote mislukking. Met meer thuiszittende kinderen, overspannen leraren en wanhopige ouders dan ooit. Maar minister Slob gaat vrolijk verder. Ja, ons Arie heeft er alle vertrouwen in. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg tenslotte. Dus al die gekkies van kinderen moeten koste wat het kost op een gewone school. Dat kost het minst namelijk. Nou ja, wel een hoop levens natuurlijk. Maar dat zijn toch maar zorgintensieve levens. Die zijn niet zoveel waard.
LEES OOK: Dit is de nachtmerrie van elke moeder – en hoe het Vala echt overkwam.
De toekomst moet normaal zijn
Het Passend Onderwijs heeft de levens van heel veel zorgintensieve gezinnen om zeep geholpen. Kinderen krijgen geen les meer omdat de scholen de zorgvraag niet aankunnen, ouders krijgen geen geld en zorgindicaties meer voor de begeleiding en verzorging van hun kinderen. Leerlingen verdrinken op reguliere scholen omdat ze chronisch overvraagd en overprikkeld raken. Ouders worden voor het gerecht gesleept omdat ze hun gestreste kinderen thuis houden of simpelweg niet naar school kunnen sturen, omdat de school hun kind heeft weggestuurd. Geld bestemd voor Passend Onderwijs verdampt op mysterieuze wijze en gemeenteambtenaren zonder enige kennis van zaken moeten bepalen of ouders recht hebben op een indicatie voor speciaal onderwijs of een PGB om bijvoorbeeld extra begeleiding op school van in te kopen. Maar inderdaad Arie, laten we er vooral nog een proef tegenaan gooien. In het verleden behaalde resultaten zijn tenslotte geen garantie voor de toekomst. En die toekomst, die moet en zal normaal zijn.
Discriminatie en uitsluiting
Het is ironisch hoe haaks het doordrukken van het Passend Onderwijs op de zo gelauwerde inclusieve samenleving van tegenwoordig staat. Eigenlijk is het zelfs een grove vorm van discriminatie en uitsluiting van een groep mensen die anders zijn. Wat de overheid met het pushen van het Passend Onderwijs eigenlijk zegt is dat kinderen zoals mijn autistische zoon niet mogen zijn zoals zij zijn. Het wordt weliswaar verpakt in een inclusief sausje van saamhorigheid en acceptatie door de mainstream samenleving, maar de boodschap is natuurlijk eigenlijk deze: als je niet normaal doet, rot je maar op. Dan hoeven we je niet. Ga dan maar thuis zitten, met de ramen en deuren dicht zodat we niet met je geconfronteerd hoeven worden. Vroeger zetten ze alle melaatsen samen op een eiland, maar omdat het nou eenmaal niet comme-il-faut meer is om alle autisten in een bootje weg te roeien, ontzeggen we ze nu gewoon primaire levensbehoeften zoals zorg en onderwijs. Het duurt wat langer, maar uiteindelijk kwijnen ze dan ook vanzelf wel weg.
Wat je niet ziet, bestaat niet
Arie Slob wil het Passend Onderwijs niet zo graag handhaven omdat hij het zo goed voor heeft met de zorgenkindertjes in dit land, maar omdat het beter is voor de staatskas als zij gewoon verdwijnen. Achter de gesloten deuren van de huizen van hun ouders, want wat je niet ziet, bestaat tenslotte niet. Dan kunnen de normale mensen lekker hun normale levens leiden en heeft niemand last van dat gekke gedoe van die zorgintensieve gezinnen met hun debiele kinderen die weigeren in de pas te lopen. Maar beste Slob, geef het maar op. Het duurt niet lang meer voor al die rare snuiters volwassen zijn. Dan komen ze allemaal naar buiten, de straten overspoelend met hun stoornissen die alleen maar erger zijn geworden omdat er al die jaren geen hulp voor hen was. Hun ouders zijn dan oud, of dood en kunnen ze dus niet meer in bedwang houden. Dat dat drie keer zoveel gaat kosten als er nu bezuinigd wordt met het Passend Onderwijs, daar heeft Slob vast niet aan gedacht. Maar het is ook moeilijk, de consequenties van je eigen daden overzien en het toepassen van een beetje zelfreflectie. Dat weet ik als moeder van een zorgenkind maar al te goed. Nee, voor de ironie hoef je niet ver te zoeken: Arie is net mijn autistische zoon.
LEES OOK: Toen ik mijn zoon moest vertellen dat hij autisme heeft.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
