Slapende kinderen kun je best een paar uur alleen laten (of toch niet?)
Toen haar kinderen jong waren, sloop Barbara weleens de deur uit als ze lagen te slapen. Maar soms ging dat mis. Zo ging dat:
Een vriendin van me kwam laatst rond half elf thuis van een uit de hand gelopen vrijmibo op haar werk. Ze had heel veel witte wijn en één risottoballetje op (ze eet bijna geen koolhydraten, vandaar). De woonkamer was verlaten, dus ze dacht dat haar man al lag te slapen. Maar de slaapkamer was leeg. De kinderen waren er wel, die lagen keurig in hun bedje te slapen. Waar was die man?
Ze belt hem, en hij neemt op. (Je moet weten dat ze het net die avond met een collega had gehad over vrouwen die vaak boos zijn op haar man. Zo wilde ze niet zijn.). “Met Erik.” “Erik! Met mij.” “Waar ben je.?” Zegt hij. (Ja, hij!) “Euuuhh… thuis. En jij?” “In De Zwarte Zwaan!” Zat-ie in de kroeg! Al sinds negen uur. “O, ik dacht: jij komt toch zo thuis. Ik had zin in een biertje. Wat ben je laat!”
Lees ook: 7x Kinderen die heel goed alles “selluf” kunnen doen
De kinderen alleen laten als ze slapen. Ik denk dat iedereen het weleens doet. De eerste keren dat ik naar de Albert Heijn moest, liet ik het de buurvrouw even weten, voor als ik niet terug kwam. Daarna heb ik nog weleens een briefje op zak gehad – of was dat alleen een plan? – dat er thuis kinderen liggen te slapen.
Nu loop ik zó de deur uit. We wonen tegenover een restaurant, een heerlijke Thai, waar de babyfoon bereik heeft. Ik ga daar best vaak even eten met Thomas of een vriendin als ze slapen. Ik kijk tegen mijn huis aan, als er iets gebeurt ben ik er zo. Laatst had ik het zelfs tegen Felix gezegd. Stond-ie in zijn pyjama voor het raam te zwaaien. Ik lag in een deuk. (De anderen gasten kijken dan raar.)
Toch ging het een keer mis. Ik moest even naar de Appie voor drie dingen die niet op mogen zijn en het wel waren: wc-papier, brood, melk. En om half negen had ik een telefonisch interview, ik moest dus meteen nadat ze in bed lagen weg. Ik vroeg Felix (7) op te passen. Ik zei: “Als Morris huilt, ga dan naar zijn kamer en doe de deur dicht. Speel even met hem, ik ben zo terug.” Hij glom van trots: “Als een soort papa?” “Ja, en tot die tijd mag je blijven lezen.” Dus ik ren naar de Albert Heijn, staat me daar een lange rij! 2 Kassa’s open! Maar ja, het moest. De zenuwen gierden door mijn lijf. Ik rende terug en trof een gillende Morris aan bovenaan de trap, en een doodkalme Felix die lag te lezen. “Wat is er gebeurd?’ vroeg ik. “Huh?” zei hij. Was hij zo geconcentreerd aan het lezen dat hij het niet gehoord had. Eerst werd ik boos, maar toen ik zag hoe overstuur hij daarvan was, wist ik: hij heeft het echt niet gehoord (zijn vader hoort ook nooit iets.)
Dus ik sloot vrede met hem, en legde Morris weer in bed. En nee: die vriendin heeft ook geen ruzie gemaakt met haar man. Hij kwam naar huis, met twee biertjes.
Lees ook: 40 Dingen waar moeders blij van worden.
