De slangenkuil die schoolplein heet
Je dacht dat je klaar was met de peer pressure als je de middelbare school achter je hebt gelaten. Maar heb je eenmaal een schoolgaand kind, dan komen de herinneringen helaas keihard terug. Vala voelt zich in ieder geval iedere keer als ze op het schoolplein staat weer even puber.
Tegenwoordig sta ik met enige regelmaat op het schoolplein om mijn dochter op te halen. En voel ik mij dan iedere keer weer even 15 jaar. Toen ik 15 was, was ik op school niet bijster populair. Ik was namelijk dat ongemakkelijke nerderige meisje met een bril, een beugel en Tolstoj onder haar arm, dat never nooit mee kon komen met de populaire queen bees, behalve als één van die koninginnen iemand nodig had om een proefwerk bij af te kijken. Maar, inmiddels staan mijn tanden recht, lees ik naast Couperus ook af en toe de Vogue en ben ik niet meer dat socially awkward lelijke eendje van toen. Dacht ik althans, voor ik afgelopen zomer 20 jaar terug de tijd in geslingerd werd. En heb moeten constateren dat, net zoals oude liefdes, oude trauma’s ook niet roesten.
Lees ook: Juf, hou eens op met stalken! Ik moet gewoon werken!
Als je 35 bent, blijkt er op dat schoolplein namelijk nog steeds een bataljon queen bees rond te zwermen. Ik vermoed dat het dezelfde zijn die al die jaren geleden ook al de dienst uitmaakten tussen de fietsenrekken. Je stoot een echte vorstin tenslotte niet zomaar van haar troon. Kijk maar naar Elizabeth, die heeft inmiddels wortel geschoten op het pluche. En ik ben dan Charles in deze metafoor, voor altijd met sneue hangende schouders in de schaduw, hopend om ook eens te kunnen shinen. Maar goed, dat is een tragische illusie, heb ik al gemerkt, want ik lag na een week al uit de gratie. Ik weet niet precies waarom, maar ik gok dat ik tóch niet helemaal de juiste broek aan heb. En daar kun je tijdens het wachten tussen de kleuterkapstokken natuurlijk niet naast gezien worden. Ik bedoel, om maar met Cher uit Clueless te spreken: as íf!
Als ik het plein op kom gelopen, staan ze met z’n allen in een cirkel. Ze schuiven nog wat meer tegen elkaar aan om de gelederen te sluiten en werpen dan af en toe vanuit hun ooghoeken een blik in mijn richting. Waarna er druk gefluisterd en gegiecheld wordt. Ik denk iedere keer dat er iets op mijn gezicht zit, of misschien een sliert wc-papier uit mijn panty wappert, maar wat het ook is, het is blijkbaar in ieder geval hilarisch. Op zich best jammer dat ik niet mag meelachen, want een beetje zelfspot, daar ben ik doorgaans niet vies van. Maar blijkbaar is dat dan weer niet helemaal de bedoeling. Want ja, leedvermaak zonder lijdend voorwerp, dat is nou eenmaal gewoon niet grappig. Dat snap ik dan ook wel weer.
Pleister op de wonde is dan wel weer dat ik niet het enige buitenbeentje ben. Want er zijn meer moeders die het niet gered hebben tot de incrowd. Zo heb ik mij door een mede-misfit laten vertellen dat er een WhatsApp-groep is. Voor coole schoolpleinmoeders. Waar je dus alleen aan toegevoegd wordt als je ook supercool bent. Het is als toetreden tot een geheim genootschap en het zou me dan ook niets verbazen als je er ’s nachts voor uit je bed gehaald wordt, waarna ze je ontvoeren naar de aula van de school, waar je een slok moet nemen uit een bokaal met bloed, op een gong moet slaan terwijl je kraait als een haan en vervolgens trouw moet zweren aan de sisterhood. Overbodig te zeggen dat ik menig moeder haar leven, of in ieder geval op zijn minst haar kinderen, zou verkopen om erbij te mogen horen. Maar ik vrees dat het er voor mij wederom niet in zit.
Al mijn jeugdtrauma’s steken weer de kop sinds mijn dochter op school zit. Nu sta ik iedere ochtend weer huilend voor mijn kledingkast omdat dus helemaal niks heb om aan te trekken en vraag ik me af of ik ooit uitgenodigd zal worden voor het feestje van de populairste klassenmoeder van de school. Het is dat die beugel er al een tijdje uit is, maar ik heb wel spontaan weer jeugdpuistjes gekregen, gewoon van pure stress. Dus no way dat de grootste hunk onder de vaders bij de volgende maandviering me ook maar één blik waardig zal gaan gunnen. Dat worden weer pagina’s vol in mijn dagboek, wat ik je brom. De slangenkuil die schoolplein heet, ik dacht dat ik eruit geklommen was. Maar eenmaal erin, kom je er blijkbaar toch nooit meer echt uit.
Lees ook: 16 Typen ouders die je ontmoet als je kinderen krijgt.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
