Slaap, kindje slaap… Maar, waarin dan?
Baby’s en slapen, het is vaak een lastige combinatie. Daarom wil je er als ouder alles aan doen om het je baby zo comfortabel mogelijk te maken. Maar, hoe zorg je er nou voor je dat je kind slaapt als een roosje?
Toen ik zwanger was van mijn eerste kochten mijn man en ik al in de derde maand enthousiast een ledikant. Mijn man kluste het in elkaar en schoof het alvast naast ons bed. Zes maanden lang lag ik ’s nachts verlangend naar dat lege bed te kijken, fantaserend over hoe mijn kind daar straks heerlijk in zou liggen slapen. En toen was hij er eindelijk. Legde ik mijn zoon in zijn fonkelnieuwe bed. Mijn piepkleine baby. In dat enorme ledikant. En barstte spontaan bijna in huilen uit. Want nee, sorry, dit ging echt gewoon niet gebeuren. Dat kleine jongetje kon toch niet in zo’n gigantisch bed slapen? Het was alsof hij erdoor verzwolgen werd. Bed, waar ga je met dat baby’tje naartoe? Zoiets. En ik was niet de enige die het niet beviel. Mijn zoon zelf was het er ook helemaal niet mee eens. Want van baarmoeder naar ledikant, dat was een brug te ver.
Maar ja, wat toen te doen? Want hij moest toch ergens slapen? Bij ons in bed, dat durfde ik niet, teveel verhalen over verstikking en dekbedden waar baby’s tragisch onder verdwenen om nooit meer terug te keren. En dat ledikant hadden we al, dus om nou helemaal opnieuw een wieg te gaan kopen, dat ging ons (en vooral onze jonge ouder portemonnee) toch iets te ver. Uiteindelijk heeft mijn zoon zijn eerste vier maanden daarom doorgebracht in een geleend campingbedje, dat klein genoeg was om hem het beschermde gevoel te geven dat hij nodig had. Hij sliep er heerlijk in, maar stiekem vond ik het toch zonde. Want het stond gewoon niet zo heel erg leuk, mijn nieuwe, mooie baby in een toch wel klein beetje afgedankt reisbedje. Niet dat dat natuurlijk echt belangrijk is, want het gaat erom dat je kind zich fijn voelt en lekker slaapt, maar nou ja, ik had het me gewoon anders voorgesteld. Het ledikant heeft trouwens daarna nog heel lang dienst gedaan, dat wel. Maar bij mijn andere twee kinderen wist ik wel: less is more.
Mijn twee dochters hebben dus allebei hun eerste levensmaanden wel een wieg gehad, waarna ze promoveerden naar een ledikant. Maar wat nou echt handig was geweest, was als ik die twee vliegen in één klap had kunnen slaan. Zoals bijvoorbeeld met de Stokke® Sleepi™, wat een wiegje, ledikant en grote-kinderen-bed in één is. Dit bed groeit mee tot je kind maar liefst 10 jaar oud is, dus het is met recht een lucratieve investering. Als wiegje is de Stokke® Sleepi™ heel compact, dus hij past zelfs in de kleinste babykamertjes (of in je eigen slaapkamer en dan neemt ‘ie niet veel ruimte in). Is je kind eenmaal newborn af, dan bouw je de Sleepi eenvoudig om tot een ledikant met verstelbare bodem, daarna tot peuterbed en als je kind eenmaal heeft uitgevonden hoe het over de rand moet klimmen (doodeng!), dan maak je er gewoon een eenpersoonsbed van. Ik zeg: superhandig!
Als ik nog een baby zou krijgen (en néé, die vierde komt er niet!), dan was de Stokke® Sleepi™ het eerste wat ik aan zou schaffen voor de babykamer. En dan maar hopen op die doorslaapnachten. Slaap, kindje slaap…
De Stokke® Sleepi™ is te gebruiken vanaf de geboorte en kan uiteindelijk omgebouwd worden naar een juniorbed voor ongeveer 10 jaar oud. Kijk hier voor meer informatie.
Dit artikel is een samenwerking met Stokke, maar de inhoud is 100% van ons. Lees hier alles over ons advertentiebeleid
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
