Schreeuwen tegen je kind? Dit zijn de redenen waarom dat (soms) gewoon mag!
Femke is van nature een driftkikker. Zeer licht ontvlambaar. Maar toen Max geboren werd, wist ze zeker dat ze nooit tegen dit lieve wezentje zou schreeuwen. Ze zou heel verantwoord en afgepast streng zijn, mocht dat nodig zijn. Maar schreeuwen dat zou ze niet doen. Nooit. Ahum…
Er zijn talloze boeken volgeschreven met opvoedkundige tips over hoe je je kind het best terecht wijst. Hoe het op de juiste manier leert dat iets niet mag. Dat het van de kachel moet afblijven. Of niet aan de haren van de kat mag trekken. Of niet steeds op de tafel moet klimmen. Schreeuwen is nooit één van die tips. Schreeuwen hoort niet bij het plaatje van de perfecte moeder.
Nou , fuck it, dan maar geen perfecte moeder. Ik vind bij nader inzien dat er situaties zijn waarbij het totaal gerechtvaardigd is om te schreeuwen.
Lees ook: Over ‘Attachment Parenting’ en meer van dat soort onzin.
- Waneer het kind in gevaar is.
Ja, zeg, dat is toch logisch? Ik vraag echt niet op zachte doch dringende toon: “Maxje, zou je misschien je vingertjes bij het stopcontact vandaan willen halen?” Of…als hij in sneltreinvaart naar mijn loeihete krultang kruipt: “Doe maar niet schatje.” Nee, dan gil en schreeuw ik: “MAAAAAAXXXX, NEEEEEEE! AFBLIJIJVEN POTVERDORIE!” Het gevolg is dat het kind schrikt en moet janken, maar dit is volgens mij best didactisch. - Om boven de chaos uit te komen.
In een huis met één kind is het nog wel te doen om iets te vragen, maar zodra er twee of meer kinderen een hut aan het bouwen zijn en dit al gillende en springende doen dan kom je met een liefelijk: “Jongens, komen jullie aan tafel?” niet ver. Er móet wel geschreeuwd worden. ETEN!!!!! NUUUUUUU!!!! - Omdat je onwijs kwaad bent.
Zijn kinderen in staat om compassie te voelen, want als ik op de opvang rondkijk valt het me op dat wanneer het ene kind het andere duwt en die vervolgens krijsend en bloedend op de grond ligt, het kind dat duwde met een soort van trots gezicht toekijkt. Ik bewonder de leidsters die dan heel opvoedkundig te werk gaan (en omdat ze leidsters zijn verwacht ik niet anders van ze) maar als dit straks mijn eigen kinderen gebeurt dan weet ik wel dat ik schreeuw: “JIJ GAAT NUUUUU NAAR JE KAMER! IK WIL JOU NIET MEER ZIEN!” - Zodat ze doorhebben dat je niet perfect bent.
Soms ben ik het gewoon zo zat dat ik voor de honderdste keer de kamer door moet om de stukjes leverworst van de vloer af te halen of de duplo tussen de banken vandaan moet peuteren dat ik mijn geduld verlies als Max met alle macht op het toetsenbord van de computer wil slaan als ik heel even iets probeer te googelen. “MAX, KLAAAAR NUUUU! EVEN ALLEEN SPELEN!!!!!” - Omdat ze tegen jou schreeuwen.
Max kan ontzettend dwars zijn: hij trekt aan haren, slaat en schreeuwt. Ik wil wel rustig blijven, maar dat gaat vaak gewoon niet. Als hij in mijn gezicht begint te schreeuwen, schreeuw ik terug. Harder. Zodat hij schrikt. Hopelijk zal hij hier ooit de conclusie uit trekken dat schreeuwen over het algemeen geen enkele zin heeft.
Lees ook: Om je dood te schamen: als je kind (letterlijk) van zich af bijt.
