Sarah’s zoon hongert zichzelf uit: “Iedere maaltijd is een strijd.”
Sarah (33) is moeder van Liam (5). Liam is een zeer slechte eter en daardoor groeit hij niet goed. Sarah krijgt vaak te horen dat ze gewoon strenger moet zijn en dat hij dan wel gaat eten. Maar zo eenvoudig is het niet.
“Een kind hongert zichzelf niet uit.” Dat heb ik al zo vaak gehoord. Mensen gaan er automatisch vanuit dat het aan de opvoeding ligt dat mijn zoon slecht eet. Maar ik weet: sommige kinderen doen dat dus gewoon wel. Liam eet vrijwel niks. Wat we ook proberen, hij weigert bijna al het voedsel. Af en toe een beetje kale pasta, een schepje rijst, of een cracker, maar dan heb je het wel gehad. Van groenten en fruit moet hij niets hebben en alles wat kinderen normaal lekker vinden boeit hem niet. Waar het door komt? Geen idee. Als baby at-ie prima. We hebben nooit problemen gehad met de borstvoeding en toen we met vast voedsel begonnen ging alles erin. Hij begon te klooien met eten toen hij 2.5 jaar was, vond steeds minder dingen lekker, begon steeds vaker te weigeren. Peutergedrag, leek het me, ik maakte me er niet druk om. Kinderen van vriendinnen hadden precies hetzelfde. Maar die gingen uiteindelijk weer beter eten. Liam niet.
LEES OOK: 30 Leugens die ik mijn kinderen vertel tijdens het avondeten.
Broodmager en moe
Inmiddels is eten al jaren een strijd. Ik maak me grote zorgen om Liams gezondheid, want hij is broodmager en heel vaak moe. Bovendien groeit hij niet goed. Het heeft lang geduurd voor het Consultatiebureau en de huisarts ook in zagen dat er echt een probleem was, want heel lang kreeg ik alleen maar te horen dat ik ‘gewoon streng’ moest zijn. Dat roepen de meeste mensen trouwens, dat het wel aan mijn softe houding zal liggen. Als ik hem harder had aangepakt toen hij jonger was, dan was hij heus wel gaan eten. Onzin, want het is niet zo dat hij boterhammen met pindakaas kreeg als-ie z’n avondeten niet wilde, of dat ik apart voor hem dingen ging koken die hij lekker vond. Liam heeft altijd met de pot mee moeten eten en als weigerde dan kreeg hij niets anders. Het klopt dat ik hem nooit heb gedwongen om zijn bord leeg te eten, maar daar geloof ik gewoon niet in. Nog steeds niet. Maar streng ben ik echt wel geweest. Het deed hem alleen niks. Niet eten doet hem niks. Als ik vraag of hij dan geen honger heeft haalt-ie zijn schouders op. “Nee” is altijd het antwoord.
Doe niet zo moeilijk
We lopen nu bij de kinderarts, maar er lijkt geen aanleiding te zijn voor zijn eetstoornis – want dat is het inmiddels officieel. Niet lichamelijk in ieder geval. Omdat Liams gezondheid echt gevaar loopt krijgt hij nu vloeibare krachtvoeding. Die neemt hij alleen maar omdat de arts hem verteld heeft dat hij anders een sonde moet en het idee van een slangetje door zijn neus vindt hij nog net erger dan moeten eten. Ik ben opgelucht dat hij nu wat binnenkrijgt, maar tegelijkertijd vind ik het verschrikkelijk om hem die drankjes te moeten geven. En ik ben eigenlijk ook boos op hem. Ga gewoon eten, kind, denk ik vaak. Doe niet zo moeilijk! Ik weet zelf ook wel dat dat niet eerlijk is, maar na al die jaren strijd en zorgen ben ik zo gefrustreerd. De artsen gaan ervan uit dat het iets psychologisch is en dat maakt het voor mij alleen maar moeilijker, want ik snap het niet. Liam heeft altijd een veilige omgeving gehad, er zijn geen nare dingen met hem gebeurd, we hebben hem altijd met liefde omringd. Dus waar komt dit dan vandaan? Ik ben ergens toch bang dat het mijn schuld is, dat ik iets fout heb gedaan, hem een of ander trauma heb bezorgd waar dit het gevolg van is. Maar tegelijkertijd kan ik me dat bijna niet voorstellen.
Altijd stress
Een niet etend kind druist enorm in tegen je moedergevoel. Je primaire reactie is toch: ik moet mijn kind in leven houden en dat doe je nou eenmaal door het te voeden. Als dat niet gaat voelt dat tegennatuurlijk. Ik ben altijd gestrest, het eten van Liam beheerst mijn hele leven. Dat voelt hij natuurlijk en dat maakt alles maar erger. Ik moet het loslaten, dat zeggen de artsen en dat begrijp ik ook, maar ik kan het niet. Ik wil gewoon mijn kind te eten geven! Inmiddels zou ik met liefde iedere avond boterhammen met pindakaas voor hem smeren als-ie niet wil eten wat de pot schaft. Vroeg hij er maar om. De dag dat gebeurt, gaat hier de vlag uit.
LEES OOK: Een kieskeurige eter is niet jouw schuld (en je kind krijgt heus geen scheurbuik).
